Wat een verschrikkelijk saaie voorstelling. Alleen het decor is mooi.

Een voorstelling over lucht, zo werd aangekondigd: en inderdaad, het gaat helemaal nergens over.

Vakmanschap is meesterschap, en Porgy Fransen is een meester. Dat wisten we al. Maar puur vakmanschap is sàààài!!! Dat zou een echte meester toch moeten weten.

Ik word zo moe van wel aardig theater… Ik ga het eens lekker afstraffen. Één blik tomaten voor de rood op rood dramaturgie. Zo.

Liefdevolle voorstelling over dodelijk ziek zijn, gebaseerd op het sterfbed van de vader van Loes Luca.

De voorstelling komt eigenlijk geen moment van de grond. De muziek van Van Warmerdam is mooi gecomponeerd, maar de liedjes staan veel te los van de tekst, het wordt geen eenheid.

Okee, het heeft de diepgang van een aardbei, en blijft ver achter bijvoorstellingen die Eddie B.

Traag als dikke stront door een zeef. Het is niet een ego-show van Porgy, Gijs en Peter (jammer!), het is al helemaal geen muziektheater over Howard Hughes, het is helemaal niks!

Dapper experiment voor ‘t Barre Land om de doorwrochte dramaturgie eens los te laten en om als acteurs te proberen mee te jammen met de jazz-musici.

Mmm, moeilijk. Niet de voorstelling, die is heel genoegelijk, maar het betreft dus een experiment.