Wat een moralistisch, drakerig stuk. En dan heeft de regisseur er nog flink wat dingetjes ingestopt om het geheel toch wat luchtiger te maken. Want het is natuurlijk niet niks: man wordt verliefd op geit. Nou, de zaal schatert het regelmatig uit en dat bevordert m’n irritatie flink.

Hij voelt liefde en wat is daar tegen in te brengen?

Enorme recensies hier op Moose en overal eigenlijk enkel lovende woorden over deze voorstelling met als basis de gelijknamige tekst van Edward Albee. Ik ben echter niet compleet om door deze vertolking van de tekst.

Ik had ‘s middags snel het stuk gelezen en was verkocht. Wat een mooi stuk! Wat een mooi, bijzonder stuk over de liefde. Maar het stuk zien had niet dezelfde impact op me, als het lezen had gehad. Waarom niet? Misschien omdat ik niet zo houd van Ria Eimers?

Als ze hem de eerste keer aankijkt voelt Martin iets wat hij nog nooit heeft gevoeld. Een half jaar later is zijn liefde voor Sylvia, want die is het, nog steeds heel intens. Het voelt voor hem nog steeds heel natuurlijk. Wij weten, al voor we de zaal ingaan, wie Sylvia is. Of beter gezegd wat Sylvia is. Zijn vrouw Stevie niet. Die ontdekt dat waar we bij zijn.

Het was haast niet mogelijk om met hogere verwachtingen naar een voorstelling te gaan. Na het zien van Virginia Woolf van OT, die ik echt heel erg goed vond. Na het lezen dat Bert Luppes (speelde ook in een van mijn andere favoriete voorstellingen, de Bitterzoet) en Ria Eimers de hoofdrollen weer vertolken, echt twee hele sterke spelers.

Ontzettend traag is de meest simpele omschrijving voor deze voorstelling. Twee en een half uur met pauze was een hel om uit te zitten. Lelijk decor, en zo weinig inventiviteit in het spel.

Wat een waanzinnige existentiële leegte. Gewei voor de leuke sfeer in de foyer.

De blik die ons wordt gegund in het hoofd van meneer Tingeling is eigenlijk een blik in het hoofd van decorontwerper Gerrit Timmers. 3 geweien voor het interessante hoofd!

Wat een idee: een gedachtenwolk met daarin een tv-scherm op je hoofd. Neem plaats achter een tafel, spreek en op het tv-scherm verschijnen de beelden van je gedachten. De teksten zijn prachtig.

Opnieuw veel heen en weer geloop door het publiek bij deze voorstelling van het OT. Het is wel een slimme manier om decorwisselingen soepel te laten verlopen, maar het moet geen trucje worden.