Moose - Onafhankelijk Toneel

De geit of, wie is Sylvia, Onafhankelijk Toneel (10/02/2012)

Witte — Sun, 12 Feb 2012 08:46:04 +0000

Wat een moralistisch, drakerig stuk. En dan heeft de regisseur er nog flink wat dingetjes ingestopt om het geheel toch wat luchtiger te maken. Want het is natuurlijk niet niks: man wordt verliefd op geit. Nou, de zaal schatert het regelmatig uit en dat bevordert m’n irritatie flink. Want al die regievondsten maken het verhaal alleen maar ongeloofwaardiger.

Voorbeeld: vriend komt een tv-interview maken met hoofdfiguur. Na de bekentenis over de verhouding met de geit loopt vriend boos weg maar laat zijn professionele camera gewoon staan. Handig, want zo kan er later door een ander worden ingezoomd op een pasfoto van de geit en dat zien wij dan weer op een groot scherm. Lachen!

Nog een voorbeeld: zoon van zeventien zit regelmatig in zijn kamer boven, soms drumt hij of draait hij zijn muziek. Bij een hoogoplopende ruzie vliegt hij naar boven, zet daar flink luid een Schubertlied (!) op en rent vervolgens weg. En zo heeft pa weer een loopje om de muziek uit te zetten. Tja, anders wordt het zo’n stuk met pratende hoofden, hè. Zoon komt trouwens later terug met een stropdas om z’n hoofd. Kom er maar eens op.

Nou vooruit, nog één voorbeeld. Vader en zoon zijn in een nogal intieme omhelzing (die trouwens zomaar uit de lucht komt vallen) en daar komt vriend binnen. Ik weet niet of hij nu toch eindelijk die camera komt halen, maar zijn mond valt letterlijk open. Theater van de Lach. En ‘t werkt: het publiek giert het uit.

Jammer om acteurs van kaliber als Ria Eimers en Bert Luppes in zo’n vervelende productie te zien.

De Geit of Wie is Sylvia (Onafhankelijk Toneel), Onafhankelijk Toneel (24/01/2012)

Melpomene — Wed, 25 Jan 2012 16:33:33 +0000

Hij voelt liefde en wat is daar tegen in te brengen?

Enorme recensies hier op Moose en overal eigenlijk enkel lovende woorden over deze voorstelling met als basis de gelijknamige tekst van Edward Albee. Ik ben echter niet compleet om door deze vertolking van de tekst. Hoewel Riro de schuld over het spel en de regie heen tilt en boven op Albee laat donderen zit volgens mij toch echt de fout juist in de regie en het spel.

Iedereen mag hoofdrolspelers Bert Luppes en Ria Elmers de hemel inschrijven want een prachtige chemie is zichtbaar tussen deze twee, al geloof ik dat Bert Luppes iets dieper in zijn rol zat toen de commissie voor de theaterprijzen naar hem kwam kijken, maar laten we het even hebben over de bijrollen. Willem de Wolf en Krisjan Schellingerhout wanen me in een niet enorm goede Nederlandse televisiecomedy, met lage productiewaarde. Het spel is bijna amateuristisch en Krisjan Schellingerhout valt me vooral op door zijn over-fysieke manier van spelen dat zijn personage niet laat winnen aan geloofwaardigheid. Om even snel iets over het spel als geheel te zeggen kenmerkt deze voorstelling zich ook wel te vaak door handelingen die praktisch zijn. Wanneer Stevie kwaad is neemt zij enorm rustig een bord om deze tientallen stappen verderop kapot te gooien, ben je dan echt boos op de situatie? Waarom niet de directe weg?

Naast dit spel voegt de scenografie voor mij niets toe aan het verhaal, Bijna uit de lucht gegrepen staan de lange tafels en kratten drinken op het podium en hoewel het architectonische bouwwerk er wel aangenaam uit ziet, en ik de link naar het beroep van Martin wel zie, is het nogal een overdreven groot object met weinig betekenis.

De scenografie en het spel zijn echter niet de grootste drempels waar ik over gevallen ben tijdens het zien van deze voorstelling. Waar ik het meest over viel is de manier waarop Mirjam Koen hier omgaat met een in mijn ogen heel realistische thematiek. Het grootste deel van de voorstelling lijkt op de lach gespeeld en daardoor plaatst Koen haar toeschouwers in een positie waar enkel nog gelachen kan worden. Door de keuze die Koen maakt blijkt, uit de vele gierende mensen, dat het wrange nauwelijks aankomt bij het publiek. Ik vind de thematiek die Albee hier beschrijft een enorm interessante en eentje waar met meer voorzichtigheid en nuance moet worden omgesprongen. Albee laat zien hoe de massa hun onbegrip uitstort over mensen met onalledaagse liefdesgevoelens, in deze situatie bestialiteit, en hij toont hoe begrijpelijk zowel de kant van de massa als van de onbegrepen individu is. Natuurlijk is het onbegrijpelijk wanneer iemand verliefd is op een geit, en nog onbegrijpelijke is hoe iemand de liefde kan bedrijven met een dier, maar tegelijkertijd is het zo wrang, zo pijnlijk hoe Martin zich onbegrepen en alleen voelt. Hij weet hoe hij om moet gaan met zijn situatie, zijn liefde voor de geit, maar ook voor zijn vrouw Stevie. Hij voelt liefde en wat is daar tegen in te brengen?

De Geit of Wie is Sylvia, Onafhankelijk Toneel (09/09/2009)

java — Thu, 10 Sep 2009 18:47:34 +0000

Ik had ‘s middags snel het stuk gelezen en was verkocht. Wat een mooi stuk! Wat een mooi, bijzonder stuk over de liefde. Maar het stuk zien had niet dezelfde impact op me, als het lezen had gehad. Waarom niet? Misschien omdat ik niet zo houd van Ria Eimers? Misschien omdat er te veel gelachen werd door het publiek, niet alleen in het begin, maar ook later toen, wat er gebeurde, mij ontzettend raakte, dit pleidooi voor de liefde en tegen het moralisme. En eigenlijk ook een beetje vanwege Bert Luppes? hoe geweldig ik hem ook vind. Hij was briljant bij tijden, vooral die scene met zijn zoon aan het eind vond ik geweldig, maar ik vond hem ook zoekend, zeker in het begin. Ik hoorde later dat het stuk voor de eerste keer in een lijsttheater werd gespeeld, misschien had dat er iets mee te maken? Maar mijn bezwaren zijn eigenlijk van geen belang. Het is een schitterend stuk en ik ben blij dat het in Nederland wordt gespeeld en dat het werd uitgekozen voor het Theaterfestival.

De Geit of Wie is Sylvia, Onafhankelijk Toneel (09/04/2009)

RiRo — Sat, 11 Apr 2009 14:36:29 +0000

Als ze hem de eerste keer aankijkt voelt Martin iets wat hij nog nooit heeft gevoeld. Een half jaar later is zijn liefde voor Sylvia, want die is het, nog steeds heel intens. Het voelt voor hem nog steeds heel natuurlijk. Wij weten, al voor we de zaal ingaan, wie Sylvia is. Of beter gezegd wat Sylvia is. Zijn vrouw Stevie niet. Die ontdekt dat waar we bij zijn. De laatste tijd was haar al wel een rare geur opgevallen. Dat wel. Edward Albee heeft veertig jaar na ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf?’ een stuk geschreven over wat er met je gebeurt als je voor een ander valt. En over wat er met je gebeurt als je ontdekt dat je partner een ander heeft. Hij zet dat thema op scherp door die ander een geit te laten zijn. In de voorstelling van het O.T. spelen Bert Luppes en Ria Eimers, als het echtpaar, hun rollen ernstig, ook in hilarische scènes, juist in hilarische scènes, waardoor het geloofwaardig blijft. Als het dat niet meer is, aan het eind, omdat er dan ineens ook nog incest en opwinding met een baby in moet, ligt dat dus aan Albee en niet aan de regie of aan het spel. In nagenoeg hetzelfde decor als waarin ze in ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf?’ ook al samen schitterden, doet Bert Luppes het nu weer fantastisch, maar wat Ria Eimers laat zien, hoe ze haar personage stap voor stap met ‘het ondenkbare’ laat omgaan, hoe ze daarbij balanceert op de dunne draad tussen komedie en tragedie, dat is zo perfect, dat wordt de Theo d’Or, daar is eigenlijk geen discussie meer over mogelijk.

De Geit of Wie is Sylvia, Onafhankelijk Toneel (21/03/2009)

Duncan — Mon, 23 Mar 2009 09:11:26 +0000

Het was haast niet mogelijk om met hogere verwachtingen naar een voorstelling te gaan. Na het zien van Virginia Woolf van OT, die ik echt heel erg goed vond. Na het lezen dat Bert Luppes (speelde ook in een van mijn andere favoriete voorstellingen, de Bitterzoet) en Ria Eimers de hoofdrollen weer vertolken, echt twee hele sterke spelers. En ook na het zien van de voorstelling in Londen een paar jaar geleden, met Jonathan Pryce, die ook echt heel erg goed was. Dus wat betreft kon het eigenlijk alleen maar tegenvallen. Maar dat deed het absoluut niet! Wat een mooie voorstelling. Scherpe dialogen, super gespeeld, en hoe absurd het verhaal op eerste gezicht ook lijkt (50 jarige architect is verliefd geworden op een geit), je blijft de personages geloven. Hierdoor worden de situaties allemaal nog geladener en pijnlijker. De Geit heeft al mijn hooggespannen verwachtingen waargemaakt.

Het Ongeluk, Onafhankelijk Toneel (21/05/2000)

MathijsV. — Thu, 21 Aug 2008 15:23:31 +0000

Ontzettend traag is de meest simpele omschrijving voor deze voorstelling. Twee en een half uur met pauze was een hel om uit te zitten. Lelijk decor, en zo weinig inventiviteit in het spel. Ik zat te kijken en dacht: god, ik hoor dat dit een goed stuk is dat ze staan te spelen, mooie structuur onder andere, maar in godsnaam, waarom moet dat zo ontzettend uitgesmeerd worden. Het leven van Camus gaat in een flits voorbij, mag het dan met een beetje meer vaart gespeeld worden. De Volkskrant had alle lof voor Jose Kuijpers, en dat was nu juist degene waar ik niet goed van werd, wat een zogenaamd serieus gedoe . Nee, deze beker gaat aan mij voorbij, maar dat was geloof ik al duidelijk.
P.S. Dat gewei is voor meneer Geerlings, ga vooral ook zijn Petrastuk\Helgadrama lezen.

Het Ongeluk, Onafhankelijk Toneel (18/05/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:30 +0000

Wat een waanzinnige existentiële leegte. Gewei voor de leuke sfeer in de foyer.

Tingeling, Onafhankelijk Toneel (09/10/1999)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:23:23 +0000

De blik die ons wordt gegund in het hoofd van meneer Tingeling is eigenlijk een blik in het hoofd van decorontwerper Gerrit Timmers. 3 geweien voor het interessante hoofd!

Tingeling, Onafhankelijk Toneel (09/10/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:23 +0000

Wat een idee: een gedachtenwolk met daarin een tv-scherm op je hoofd. Neem plaats achter een tafel, spreek en op het tv-scherm verschijnen de beelden van je gedachten. De teksten zijn prachtig. Waar moet je naar kijken, de acteur of het beeld? In het tweede deel zie je hoe de tv-beelden worden gemaakt: overal staan maquettes en camera’s, die door drie acteurs worden bediend. Een prachtige voorstelling.

Vrouw van de zee, Onafhankelijk Toneel (22/06/1999)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:20:09 +0000

Opnieuw veel heen en weer geloop door het publiek bij deze voorstelling van het OT. Het is wel een slimme manier om decorwisselingen soepel te laten verlopen, maar het moet geen trucje worden. Ik mis de energie die ‘De Woudduivel’ zo bruisend maakte. Hans Dagelet (gewei!) speelt de onderwijzer Arnholm superieur, met de onderhuidse, ingetogen spanning die in dit stuk moet zitten, maar die de regie ontbeert. Ook Bert Luppes is steengoed, en Ruurt de Maerschalk mooi breekbaar. De archaïsche vertaling is erg vermakelijk. Maar Pauline Kalker speelt de verontwaardigde puber alsof ze in een NCRV Jeugdserie zit, Ruud van der Pluijm die de requisieten aangeeft (wel een leuke vondst overigens) blijkt niet te kunnen acteren, en de uitsmijter van het stuk is te flauw voor woorden. Ook erg gelachen om de toeschouwster achter me, die de voorstelling samenvatte met “wat een romantisch stuk!”. 2 geweien voor de acteerprestaties van de ene helft van de cast, 1 blik voor de andere helft, en het gebrek aan spanning.