Soms wat gerokken. In de laatste scène wordt het wel al te dik aangezet. Maar fascinerend, dat wel.

Groetjes, Sint en Piet

Als de derde Midzomernachtsdroom dit seizoen zie ik uit alles dat de versie van Het Nationale Toneel de enige professionele is. Hoewel de andere versies enorm vermakelijk waren en leuk in elkaar staken toont het NT met deze voorstelling hoeveel een groter budget kan doen.

Wat een decor! En wat een prestatie van de technici! Het hoogtepunt? Het instorten van de feesttent. Als de gedekte tafels onder de instortende luifel worden bedolven, en het podium daarna met een enorm geraas in een sprookjesbos verandert, vraag ik me wel af hoe dat in godsnaam aan het eind moet.

Voor ik aan mijn lofzang begin over deze eerste komedie in het theater waar ik me zowaar goed vermaakt heb, toch wat kritische noten die ik niet achterwege kan laten als kritisch en ervaren toneel kijker. In een volgeladen schouwburg kijk ik naar Midzomernachtdroom geschreven door William Shakespeare in een regie van Theu Boermans. Ik verneem dat er een pauze is en vrees meteen: té lang?

De Gooische Vrouw en de Spangastiaan gaan voor zwart

Een verknipte, maar interessante moeder-zoon relatie staat centraal in deze voorstelling met als basis de ongecensureerde tekst van Polly Stenham.

Het Nationale Toneel verrast me eigenlijk maar zelden, zo ook nu niet! De stukken van dit gezelschap, vol met potentie, zijn gemakkelijk en erg toegankelijk. Dat maakt ze niet slecht, maar theatraal weinig uitdagend. ‘Verre vrienden’ een regie van Alles is liefde regisseur Job Gosschalk vertelt over een groep ´vrienden´ die elkaar ontmoeten op een door Lucy georganiseerde high tea.

Buikspieroefeningen op een Pheiferiaans ritme

Na een door Het Toneelhuis veroorzaakte verveelde en teleurgestelde donderdagavond kent de vrijdagavond met de voorstelling ‘Verre Vrienden’ een licht, humoristisch en ongecompliceerde theateravond, geheel verzorgd door Het Nationale Toneel.

Vol vreugde was ik toen ik zag dat Arnon Grunberg´s boek Tirza geënsceneerd zou worden. Een bijzonder boek, verrassend! Mijn vreugde werd iets minder toen ik zag dat Sophie van Winden de titelrol ging vertolken. Dit heeft puur te maken met een persoonlijke afkeer tegen haar manier van spelen… en ik besloot dan ook wederom dit naast me neer te leggen. Veelbelovend stuk…

‘Wat zou de Maagd Maria vinden van dit alles?’, vragen de zussen Clara en Brenda zich al veertig jaar lang elke dag af.

De kersentuin is natuurlijk zo’n voorstelling die je een keer gezien moet hebben. En op zich is het ook best wel een aardige voorstelling. Goede spelers die hun vak verstaan. Stefan de Walle is ook echt heel erg sterk in de rol van Lopachin. Maar het heeft me niet echt weten te raken of genoeg weten te boeien.