Voor ik aan mijn lofzang begin over deze eerste komedie in het theater waar ik me zowaar goed vermaakt heb, toch wat kritische noten die ik niet achterwege kan laten als kritisch en ervaren toneel kijker. In een volgeladen schouwburg kijk ik naar Midzomernachtdroom geschreven door William Shakespeare in een regie van Theu Boermans. Ik verneem dat er een pauze is en vrees meteen: té lang? En ja, mijn vermoedens worden bevestigt: té lang! Waarom elke scène zo uitbouwen? Het Nationale Toneel speelt graag goed te volgen verhaaltjes en lijkt bang té veel te doen met klassieke teksten. Of moet er vanwege de veelheid aan grote namen op het toneel gelegenheid gecreëerd worden de veelheid aan talent te tonen? Té lang! Zonde! Een tweede vraag die door mijn hoofd schiet en helaas niet beantwoord wordt deze avond is: waarom dit stuk, waarom nu? Wat zit er in deze romantische komedie dat ook maar enige zeggingskracht heeft in onze huidige maatschappij? Liefde is universeel, de strijd tussen geliefden best interessant… maar de verzoening het antwoord? Wat heeft dit stuk met ‘ons’ te maken, wat vertelt het mij? Maar dan… als ik me er aan over geef dat theater echt niet altijd een reflectie hoeft te zijn op de echte wereld, dat ik er niet altijd nieuwe inzichten uit hoef te verkrijgen en dat de verantwoording voor het krijgen van subsidie best (volks)vermaak mag zijn, merk ik dat ik aan het genieten ben. Een sterrenblik aan acteurs is open getrokken en waar ik altijd heb gedacht dat komedie in theater niet aan mij besteed is, ervaar ik vanavond dat komedie heel erg leuk kan zijn zolang ze gedragen wordt door goede acteurs. Een constante kwaliteit is te zien met als uitblinkers Pierre Bokma die als Bok een onmogelijke, mogelijk irritante rol, mogelijk maakt en bijna hardop-lachend-leuk is en Antoinette Jelgersma die als Puck zelfs nog licht ontroert met haar slotakkoord. Groots decor levert prachtig, adembenemend beeld. Chapeau Bernhard Hammer! En good job Theu..ik ben om! Als Puck eindigt met het nederige verzoek aan het publiek te klappen als het stuk bevalt en belooft dat het volgende keer beter is mocht dit niet het geval zijn, ga ik zelfs even kort staan om mijn applaus ten gehore te brengen.