Moose - Het Nationale Toneel

Kleine Eyolf, Het Nationale Toneel (23/05/2012)

Iwein — Thu, 24 May 2012 07:35:03 +0000

Soms wat gerokken. In de laatste scène wordt het wel al te dik aangezet. Maar fascinerend, dat wel.

Midzomernachtsdroom, Het Nationale Toneel (07/01/2012)

Melpomene — Tue, 10 Jan 2012 18:28:54 +0000

Groetjes, Sint en Piet

Als de derde Midzomernachtsdroom dit seizoen zie ik uit alles dat de versie van Het Nationale Toneel de enige professionele is. Hoewel de andere versies enorm vermakelijk waren en leuk in elkaar staken toont het NT met deze voorstelling hoeveel een groter budget kan doen. Het decor dat in één, twee, drie de metamorfose van feesttent naar bos doormaakt is prachtig en vooral de regen van kurk om het bos te vormen is adembenemend. Naast dit prachtige decor trekt dit gezelschap ook weer een koekblik open waar de ene talentvolle acteur na de andere uitspringt. Hoewel een aantal acteurs me op een ander moment meer heeft laten lachen bewijst de cast zijn kunde en vooral Puck en Spoel van Antoinette Jelgersma en Pierre Bokma zijn de sterren in mijn midzomernachtsdroom.

Het idee van regisseur Theu Boermans om Titania en Oberon weer te geven als de andere, nachtelijke, door driften geleide kant van de meer rationele Hippolyta en Theseus is interessant, al komt dit niet altijd even duidelijk naar voren. In de personages en de relaties van de verliefde jongelingen mis ik echter een extra liefdesversnelling omdat dezen nog onbezonnen verliefd zouden moeten kunnen zijn. In deze voorstelling lijken de jongelingen op hun leeftijd al verminkt door een geschiedenis van mislukte liefdes en hierdoor mis ik tegenkleur voor de onromantische contractuele relatie van Hippolyta/Titania en Theseus/Oberon.

De muziek werkt bij mij het meest lachwekkend. Wanneer de vier elfjes (schattige oude vrouwtjes) al tokkelend de gezapige liedjes ten gehore brengen kan ik het grinniken niet laten en met het geweldige nummer dat Puck afgrijselijk vals, maar lachwekkend, inzet, toont dit gezelschap eindelijk eens wat durf wanneer de zanger het nummer prachtig zingend afrond.

Nog nooit heeft meneer Shakey mij werkelijk kunnen boeien met zijn langdradige Midzomernachtsdroom zonder dat ik niet een enkel moment wenste wakker te worden om een snellere droom in te zetten. En naast mijn probleem van niet goed kunnen lachen zorgt mijn smaak er dus voor dat ik de voorstelling niet geheel juichend kan onthalen. Toch blijft de crowdpleaser van dit stuk altijd een deel om naar uit te kijken want bij elke Midzomernachtsdroom die ik zag gaan de makers compleet los bij het verhaal van Piramus en Thisbe. De lach buldert over het podium en hoewel ik nu al twee keer eerder om dit stuk heb moeten grinniken, grinnik ik nog eens mee.

Dus zoals gewoonlijk geen bulderende lach voor mij, maar ondanks de kleine tekortkomingen toch een beschaafde grinnik.

Midzomernachtdroom, Het Nationale Toneel (06/01/2012)

RiRo — Sun, 08 Jan 2012 13:49:10 +0000

Wat een decor! En wat een prestatie van de technici! Het hoogtepunt? Het instorten van de feesttent. Als de gedekte tafels onder de instortende luifel worden bedolven, en het podium daarna met een enorm geraas in een sprookjesbos verandert, vraag ik me wel af hoe dat in godsnaam aan het eind moet. Hoe die feesttent weer onder dat bos te voorschijn moet komen voor de slotscène met de drie bruidsparen. Maar ook dat blijkt, als het eenmaal zover is, net als dat eerste changement, een heel fraai staaltje techniek te zijn. En schitterend om te zien.

Ik ben dus behoorlijk onder de indruk van wat decorontwerper Bernhard Hammer allemaal voor deze komedie van Shakespeare heeft bedacht. Niet alleen vanwege die verandering van feesttent in bos en andersom, maar ook omdat hij met het remmende effect van een kniehoge berg houtspaanders de ideale omstandigheden heeft gecreëerd voor het hijgerige rennen tijdens de nachtelijke achtervolgingen van de vier jonge verliefden.

Wat de acteurs betreft, Pierre Bokma en Antoinette Jelgersma hebben voor hun spel in deze voorstelling al genoeg lof gekregen. Terecht hoor. Maar ik mis, althans in de recensies die ik heb gelezen, een pluim voor Jeroen Spitzenberger.

Niet dat ik teleurgesteld ben in het spel van de andere drie acteurs die de jonge verliefden spelen, maar toch. Komedie is voor veel acteurs moeilijker dan tragedie heb ik me laten vertellen, en Spitzenberger als Lysander slaagt er volgens mij het beste in om de woorden en lichaamsbewegingen van zijn personage precies die lichte toets mee te geven die je bij dit genre verwacht.

Midzomernachtdroom, Het Nationale Toneel (06/01/2012)

Nike — Fri, 06 Jan 2012 23:31:42 +0000

Voor ik aan mijn lofzang begin over deze eerste komedie in het theater waar ik me zowaar goed vermaakt heb, toch wat kritische noten die ik niet achterwege kan laten als kritisch en ervaren toneel kijker. In een volgeladen schouwburg kijk ik naar Midzomernachtdroom geschreven door William Shakespeare in een regie van Theu Boermans. Ik verneem dat er een pauze is en vrees meteen: té lang? En ja, mijn vermoedens worden bevestigt: té lang! Waarom elke scène zo uitbouwen? Het Nationale Toneel speelt graag goed te volgen verhaaltjes en lijkt bang té veel te doen met klassieke teksten. Of moet er vanwege de veelheid aan grote namen op het toneel gelegenheid gecreëerd worden de veelheid aan talent te tonen? Té lang! Zonde! Een tweede vraag die door mijn hoofd schiet en helaas niet beantwoord wordt deze avond is: waarom dit stuk, waarom nu? Wat zit er in deze romantische komedie dat ook maar enige zeggingskracht heeft in onze huidige maatschappij? Liefde is universeel, de strijd tussen geliefden best interessant… maar de verzoening het antwoord? Wat heeft dit stuk met ‘ons’ te maken, wat vertelt het mij? Maar dan… als ik me er aan over geef dat theater echt niet altijd een reflectie hoeft te zijn op de echte wereld, dat ik er niet altijd nieuwe inzichten uit hoef te verkrijgen en dat de verantwoording voor het krijgen van subsidie best (volks)vermaak mag zijn, merk ik dat ik aan het genieten ben. Een sterrenblik aan acteurs is open getrokken en waar ik altijd heb gedacht dat komedie in theater niet aan mij besteed is, ervaar ik vanavond dat komedie heel erg leuk kan zijn zolang ze gedragen wordt door goede acteurs. Een constante kwaliteit is te zien met als uitblinkers Pierre Bokma die als Bok een onmogelijke, mogelijk irritante rol, mogelijk maakt en bijna hardop-lachend-leuk is en Antoinette Jelgersma die als Puck zelfs nog licht ontroert met haar slotakkoord. Groots decor levert prachtig, adembenemend beeld. Chapeau Bernhard Hammer! En good job Theu..ik ben om! Als Puck eindigt met het nederige verzoek aan het publiek te klappen als het stuk bevalt en belooft dat het volgende keer beter is mocht dit niet het geval zijn, ga ik zelfs even kort staan om mijn applaus ten gehore te brengen.

Dat Smoel, Het Nationale Toneel (31/03/2011)

Melpomene — Thu, 07 Apr 2011 08:15:47 +0000

De Gooische Vrouw en de Spangastiaan gaan voor zwart

Een verknipte, maar interessante moeder-zoon relatie staat centraal in deze voorstelling met als basis de ongecensureerde tekst van Polly Stenham. Wanneer Mia in de problemen komt omdat ze op het internaat waar ze verblijft een meisje heeft verdoofd met de medicijnen van haar moeder , neemt ze ons mee in de puinhoop van een gezinssituatie waarin zij verkeert. Doordat de vader des huizes zijn geliefde is achterna gereisd naar Hong Kong neemt deze niet actief meer deel aan het gezinsleven waardoor enkel moeder, Martha, en zoon Henry zijn overgebleven in hun appartement. Dit appartement zou volgens de tekst klein en een grote rotzooi moeten zijn, omdat de moeder haar grip op het leven is kwijtgeraakt en zich heeft verloren in de drank. Bij het Nationale Toneel is deze ruimte echter een strak, modern geheel die als een luxe onderkomen aanvoelt. Henry, de moedige zoon van het gezin zorgt voor zijn geestzieke moeder, gaat niet meer naar school en lijkt te vroeg verplicht volwassen te zijn. Dit zorgt ervoor dat moeder en zoon op elkaar zijn aangewezen en op alle gebieden afhankelijk van elkaar zijn, ook op het gebied van liefde.

Het acteerwerk van Tim “Spangas” Murck is verrassend en bij vlagen fenomenaal, voornamelijk wanneer Henry’s greep op de gebeurtenissen verslapt aan het einde van de voorstelling waarbij Murck zijn wanhoop prachtig vormgeeft. Susan Visser valt tijdens deze voorstelling echter wat tegen, want hoewel haar grote manier van spelen past in het geheel van ‘Gooische Vrouwen’, zorgt deze bij het spelen van een complexe en gelaagde rol als Martha enkel voor een aantal geloofwaardige en bijzondere momenten. Ook lijkt, hoe vreemd het ook mag overkomen, Susan Visser een te aantrekkelijke en verzorgde vrouw voor een vrouw die zowel geestelijk als lichamelijk door de drank en mentale uitputting getekend zou moeten zijn.

Wat het decor aangaat is deze modern en strak waardoor deze wringend overkomt in relatie tot de situatie waarin het gezin zich begeeft. Beeldend is de voorstelling echter, zolang het publiek recht van voren zit, mooi, waarbij de verschillende doorkijken verrassend zijn. De doorkijken vallen echter weg wanneer een toeschouwers zich in een hoek tot het podium verhoudt.

Een voorstelling met een aanlokkelijke schrale bodem waarop met vlagen met ballen geacteerd wordt, maar waar over het algemeen iets te weinig sprake is van subtiliteit. Tot slot een opmerking voor de theaters en het gezelschap: denk na over de speelplaats want ‘Dat Smoel’ zal het voornamelijk goed doen bij het jongere publiek, het publiek dat moeilijk vindbaar is in Hoogeveen.

Verre vrienden, Het Nationale Toneel (04/12/2010)

Nike — Sun, 05 Dec 2010 12:29:09 +0000

Het Nationale Toneel verrast me eigenlijk maar zelden, zo ook nu niet! De stukken van dit gezelschap, vol met potentie, zijn gemakkelijk en erg toegankelijk. Dat maakt ze niet slecht, maar theatraal weinig uitdagend. ‘Verre vrienden’ een regie van Alles is liefde regisseur Job Gosschalk vertelt over een groep ´vrienden´ die elkaar ontmoeten op een door Lucy georganiseerde high tea. Vanzelfsprekend verloopt de middag niet zoals gepland en doen zich kluchtachtige taferelen voor. Een simplistisch decor, een aantal zeer gewaardeerde acteurs en een leuke vertaling van Kim van Kooten, blijken echter toch ingrediënten voor een ontzettend leuke avond, waarbij ik gewoon ontspannen achterover in mijn met rood beklede stoel kan hangen en kan genieten van de voorstelling. Ook wel eens lekker! Een tomaatje voor Anniek Pheiffer, misschien verrassend, maar deze in mijn ogen uitstekende actrice overact haar boerse personage en blijft te veel een typetje, waardoor ik het ongeloofwaardig en zelfs een beetje storend vind. Verbaasd over de slechte concentratie van een aantal van de acteurs…op een totaal ongepast moment ontstaat er onder hen een lachsalvo, vermoedelijk vanwege de wel erg luid bulderende man op de eerste rij… Maar ach geef ze eens ongelijk. Bovendien werkt het op het publiek enkel aanstekelijk!

Verre Vrienden, Het Nationale Toneel (03/12/2010)

Melpomene — Sat, 04 Dec 2010 13:29:21 +0000

Buikspieroefeningen op een Pheiferiaans ritme

Na een door Het Toneelhuis veroorzaakte verveelde en teleurgestelde donderdagavond kent de vrijdagavond met de voorstelling ‘Verre Vrienden’ een licht, humoristisch en ongecompliceerde theateravond, geheel verzorgd door Het Nationale Toneel. Ook al vind ik de meeste regies van Het NT gemakkelijk, en zo ook de regie van deze voorstelling, ben ik blij weer eens een goed geamuseerd en groot publiek te zien genieten van theater. Persoonlijk ligt mijn voorkeur over het algemeen niet bij de komedie, maar bij deze voorstelling heb ik toch een respectievelijk aantal keren luidop mijn plezier moeten mededelen aan mijn medetoeschouwer. De humor in de door Alan Ayckbourn geschreven tekst wordt in deze enscenering grotendeels op een hoger (humoristisch) plan getild door het acteerwerk van de sterrencast van vaste NT acteurs. In het bijzonder mag hierbij het ik-heb-seks-gehad-met-een-klamme-zak-cement-spel van actrice Anniek Pheifer speciaal met een spotje worden belicht , want wat heeft deze vrouw in deze voorstelling een geweldige timing en fysiek om de lachers op haar hand te krijgen en houden. Dus ook al kent deze voorstelling van het NT eigenlijk geen vernieuwende aspecten, het zorgt voor een leuke avond vol met materiaal om de buikspieren te trainen.

Tirza, Het Nationale Toneel (21/05/2010)

Nike — Fri, 21 May 2010 22:34:22 +0000

Vol vreugde was ik toen ik zag dat Arnon Grunberg´s boek Tirza geënsceneerd zou worden. Een bijzonder boek, verrassend! Mijn vreugde werd iets minder toen ik zag dat Sophie van Winden de titelrol ging vertolken. Dit heeft puur te maken met een persoonlijke afkeer tegen haar manier van spelen… en ik besloot dan ook wederom dit naast me neer te leggen. Veelbelovend stuk… en gelukkig maakt het Nationale Toneel de verwachtingen waar. Niet verrassend zoals het boek, zeker niet wanneer dit al gelezen is, want zoals ook wel te verwachten van het NT hangen ze erg aan de orginele tekst van Grunberg, terwijl er mogelijkheden te over waren. Een duidelijk, misschien te gemakkelijk, narratief; goed te volgen ook voor de vele onervaren kijkers die ik in de zaal signaleer. Kees Hulst zet Jorgen Hofmeester geloofwaardig neer, goed…zoals ik hem in mijn verbeelding, tijdens het lezen, heb gecreerd! Het kinderlijke, hysterische spel van Sophie van Winden past eigenlijk wel heel goed bij de rol van Tirza die ze vertolkt. Één gewei is sowieso voor het acteerwerk van alle acteurs op het toneel, daar valt weinig over op te merken. Mooi in alle simpelheid vind ik het toneelbeeld van Tom Schenk, ook niet verrassend overigens… Het gebrek aan enige verrassing bezorgt het NT een tomaat en ook het feit dat de ontknoping, zonder pardon en zonder spannend makende opbouw, de zaal in wordt gedeponeerd. Maar dan toch… is het mijn favoriete NT voorstelling tot nu toe!

The New Electric Ballroom, Het Nationale Toneel (16/01/2010)

RiRo — Mon, 18 Jan 2010 19:48:54 +0000

‘Wat zou de Maagd Maria vinden van dit alles?’, vragen de zussen Clara en Brenda zich al veertig jaar lang elke dag af. Want na een avond in de New Electric Ballroom waarop ze als tieners hevig maar vergeefs verlangden geneukt te worden door rockzanger Roller Royle, spelen ze de gebeurtenissen die aanleiding waren voor hun sindsdien gekozen isolement nog steeds elke dag na, hun jongere zus Ada en de visser Patsy daarbij gevangen houdend in de herinnering aan dat verre verleden waarin ze, oude vrijsters nu, bijna seks hadden.

Geen idee wat de Maagd ervan vindt. Maar ík vind wat regisseur Suzanne Kennedy van dit stuk van Enda Walsh maakt ronduit meesterlijk. Een kunstwerk van grote schoonheid.

De beeldtaal in dat droeve maar prachtige decor waarin de handelingen steeds vanuit een soort tableaus vivants ontstaan en waarin de acteurs houdingen aannemen en zich bewegen alsof ze ter plekke voortkomen uit het penseel van de kunstenaar. De muzikaliteit waarbij de sprekende stemmen als verfijnde instrumenten nauwkeurig op elkaar zijn afgestemd, volledig dienstbaar aan de compositie, elk detail trefzeker neergezet. Wat een mooie voorstelling!

Vanavond was de allerlaatste avond. Dus ik realiseer me dat niemand eigenlijk nog wat heeft aan dat gejuich van mij.

De Kersentuin, Het Nationale Toneel (14/11/2009)

Duncan — Wed, 25 Nov 2009 14:30:00 +0000

De kersentuin is natuurlijk zo’n voorstelling die je een keer gezien moet hebben. En op zich is het ook best wel een aardige voorstelling. Goede spelers die hun vak verstaan. Stefan de Walle is ook echt heel erg sterk in de rol van Lopachin. Maar het heeft me niet echt weten te raken of genoeg weten te boeien. Wellicht komt het door de echt slechte plekken die we hadden(2e rij, 2e balkon Koninklijke schouwburg: geen aanrader), of dat iemand die ik in de pauze sprak me wees op de rare pauzes in de teksten waarna ik ze niet meer niet kon horen, of dat het de eerste voorstelling was en dat hij nog moet groeien of misschien ben ik gewoon geen Tsjechov-fan, dat kan ook. In ieder geval was het niet echt mijn voorstelling.