De Gooische Vrouw en de Spangastiaan gaan voor zwart

Een verknipte, maar interessante moeder-zoon relatie staat centraal in deze voorstelling met als basis de ongecensureerde tekst van Polly Stenham. Wanneer Mia in de problemen komt omdat ze op het internaat waar ze verblijft een meisje heeft verdoofd met de medicijnen van haar moeder , neemt ze ons mee in de puinhoop van een gezinssituatie waarin zij verkeert. Doordat de vader des huizes zijn geliefde is achterna gereisd naar Hong Kong neemt deze niet actief meer deel aan het gezinsleven waardoor enkel moeder, Martha, en zoon Henry zijn overgebleven in hun appartement. Dit appartement zou volgens de tekst klein en een grote rotzooi moeten zijn, omdat de moeder haar grip op het leven is kwijtgeraakt en zich heeft verloren in de drank. Bij het Nationale Toneel is deze ruimte echter een strak, modern geheel die als een luxe onderkomen aanvoelt. Henry, de moedige zoon van het gezin zorgt voor zijn geestzieke moeder, gaat niet meer naar school en lijkt te vroeg verplicht volwassen te zijn. Dit zorgt ervoor dat moeder en zoon op elkaar zijn aangewezen en op alle gebieden afhankelijk van elkaar zijn, ook op het gebied van liefde.

Het acteerwerk van Tim “Spangas” Murck is verrassend en bij vlagen fenomenaal, voornamelijk wanneer Henry’s greep op de gebeurtenissen verslapt aan het einde van de voorstelling waarbij Murck zijn wanhoop prachtig vormgeeft. Susan Visser valt tijdens deze voorstelling echter wat tegen, want hoewel haar grote manier van spelen past in het geheel van ‘Gooische Vrouwen’, zorgt deze bij het spelen van een complexe en gelaagde rol als Martha enkel voor een aantal geloofwaardige en bijzondere momenten. Ook lijkt, hoe vreemd het ook mag overkomen, Susan Visser een te aantrekkelijke en verzorgde vrouw voor een vrouw die zowel geestelijk als lichamelijk door de drank en mentale uitputting getekend zou moeten zijn.

Wat het decor aangaat is deze modern en strak waardoor deze wringend overkomt in relatie tot de situatie waarin het gezin zich begeeft. Beeldend is de voorstelling echter, zolang het publiek recht van voren zit, mooi, waarbij de verschillende doorkijken verrassend zijn. De doorkijken vallen echter weg wanneer een toeschouwers zich in een hoek tot het podium verhoudt.

Een voorstelling met een aanlokkelijke schrale bodem waarop met vlagen met ballen geacteerd wordt, maar waar over het algemeen iets te weinig sprake is van subtiliteit. Tot slot een opmerking voor de theaters en het gezelschap: denk na over de speelplaats want ‘Dat Smoel’ zal het voornamelijk goed doen bij het jongere publiek, het publiek dat moeilijk vindbaar is in Hoogeveen.