De voorstelling kwam traag op gang en dat hield aan tot de pauze.

Anthony Neilson’s stuk is geweldig goed vertaald. Het stuk grijpt heftig aan door de mooie tekst, de formidablele regie en het goede acteerwerk. Rauw en zacht tegelijk.

Zo klaar als een klontje. Helder en dus niet spannend. In het begin zwelt het geluid (dat in India song overigens niet had misstaan) aan en belooft het geheel nog enig risico te bevatten.

Een traag begin en een nog trager einde, maar het middenstuk maakt veel goed. Venijnig gespeelde steken onder water en hoog oplaaiende ruzies. Hoera! En een extra gewei voor Reinout Bussemaker.

Het begon zo mooi met het opengaan van het doek (de essentie van de magie van het theater, één gewei!). Maar daarna was het vooral veel ge-emmer over huwelijksproblemen met hoogoplopende emoties.

Tot mijn grote verbazing is deze voortelling van het Nationaal Toneel door de HH critici collectief de hemel in geprezen. ik grijp deze kans aan om even iets recht te zetten; Sladek is KUT.

Actrice loopt van A naar B en zegt tekst. Gaap, ik doe even een tukje.

Dit is nu zo’n voorstelling geworden die met gemak als overbodig kan worden gekenschetst, alle moeite van Agaath Witteman ten spijt.

De mens als water en homeopathie als rode draad… Heerlijk nieuw stuk op een geweldige ellendige manier te groot gespeeld door de meisjes van het Nationale Toneel.

Ik verwachtte een psychologisch drama met prachtig spel van Oda Spelbos en Wil van Kralingen maar kreeg een goedkope klucht waarin uitgebreide verkleedpartijen en het roken van joints de mensen in de