Prachtig! Een lang en ingewikkeld verhaal wordt doeltreffend en vooral heel mooooi verteld. OK, de karakters zijn nogal eendimensionaal maar het gaat toch vooral om het verhaal. En deze voorstelling bevatte een paar beelden die ik niet snel zal vergeten: die vlakte vol koepeltentjes waarbij het opeens ging waaien (zo effectief!). En ik hou niet van video op het toneel, maar hier was het heel bijzonder. Goed geacteerd ook, maar eigenlijk was alles goed.

Het leek vanavond wel even alsof De Trust terug was in het Compagnietheater. Niet wat betreft formidabele spelers als Marissa van Eijlen, Sylvia Poorta, Tijn Docter of Jaap Spijkers, want zij deden niet mee. Wèl wat betreft ouderwets teamwork en ‘samen een verhaal vertellen’. Grote rollen, kleine rollen, het maakt echt niet uit; iedereen staat volledig ten dienste van het verhaal over 2/3 God Gilgamesj. Dat is overigens ook één van de twee ondergeschikte probleempjes met de voorstelling; er is niet veel ruimte voor ontwikkeling van de personages. Maar misschien is dit ook niet het geschikte verhaal om iets specifieks over de individuele mens/personage te zeggen. Daarvoor gaat het verhaal te zeer over de mens in het algemeen.

Het tweede probleempje is mijns inziens de tergend trage epiloog. De moraal van het verhaal hoeft niet per se gedragen en traag verteld te worden om indruk te maken of als eeuwigheidswaarde-statement door te gaan (Leek wel op Lord Of The Rings III; eindeloooos). Theu Boermans houdt volgens mij van forse ritmevetragingen aan het eind van zijn stukken. Het zij hem vergeven, want zijn eigen rol in Gilgamesj is bijzonder geestig en doeltreffend. Anneke Blok, Theu Boermans en Fedja van Huet stelen de show. Maar nogmaals, er speelt een collectief en dat is heerlijk.

Over de theater-effecten is al genoeg geschreven op Moose. Theu Boermans, sowieso niet bang voor DECOR, licht en geluid heeft kennelijk de dood verklaard aan het nihilisme. Niet alle effecten zijn nodig om het verhaal te vertellen. In tegendeel. Maar het is wel weer eens leuk om zo’n overdaad over je heen te krijgen (letterlijk). Bovendien zijn de waterspetters in je gezicht en de wind door je haar inherent aan de speelstijl van De Trust. Ehhh, sorry, De Theatercompagnie; open, publieksgericht en zonder vierde wand. (Na afloop zag ik nog wat vonken uit een lamp slaan; water en electriciteit: een héérlijke combinatie! Tijdens de voorstelling werkte alles echter op rolletjes. Hulde aan de theatertechnici. Ben benieuwd of Gilgamesj veel kortsluitingsmomenten heeft beleefd)

Dat de acteurs veroordeeld zijn tot het gebruik van zender-microfoons neemt wel iets van de intimiteit weg, maar het stoorde dit keer (letterlijk!) niet. Bovendien werkte de afwisseling tussen op-het-publiek-gerichte-verteller-personage en speler-in-de-scène-personage verhelderend, versnellend en was bovendien heel grappig.

Gilgamesj is dus zeker de moeite waard. Morgen de laatste voorstelling. Ga dat zien!

pepc

Deze Gilgamesj was totaal anders dan die van het RO Theater. Zat bij Joop Keesmaat de verbeelding in de tekst, nu werd er niets aan de verbeelding overgelaten. Fedja van Huet speelt heel goed, terwijl ook een aantal bijrollen sterk worden ingevuld. De voorstelling is overdonderend; snel en bevlogen spel, een inventief decor. Wel lijkt het of het af en toe wat opgelegd leuk moet zijn, het is soms té lichtvoetig, op momenten dat het eigenlijk niet zou moeten. Het verhaal wordt hiermee soms te weinig eer aan gedaan. Welke voorstelling is nu beter?? Eigenlijk zijn ze niet te vergelijken, ze zijn zo anders, maar om het toch te proberen: Joop Keesmaat wint, op punten, maar toch!

Waarom raakt het leed je niet echt? Ik heb me dat ook afgevraagd. Een van de redenen kan zijn dat de stukken waar het serieus wordt onderuit gehaald worden door een grap. Dat houdt het luchtig/verteerbaar, maar ontkracht de inzet van de indrukwekkende Fedja van Huet.
Als ik het vergelijk met een grote voorstelling als De Linean Triologie dan word ik hier vooral geboeid door de technische hoogstandjes en bij de LT door het spel en de spanning tussen de acteurs.
Prachtige vondsten maar teveel veschillende stijlen bij elkaar, wat mij betreft.

Jammer, dat op toneel het “net echt” wordt nagestreefd. Aan dit theaterbezoek heb ik vooral een zware bronchitis overgehouden…Toch nog een gewei voor Hans Leendertse en Theu Boermans voor de manier waarop ze hun personnages neerzetten en er nog iets aan de Verbeelding werd overgelaten, Helena

Eens in de zoveel tijd is er zo’n voorstelling waarvan je vindt dat iedereen die eigenlijk moet zien. Gilgamesj is er zo een. Zonder uitzondering sterke rollen met groot spelplezier. Heerlijke terloopse humor en jongensachtige aandoenlijkheid. Functionele en overdonderende effecten. Kortom: hulde aan de Theatercompagnie & gaat dat zien! Jasper

Wat kan ik nog toevoegen aan hetgeen al is geschreven? Ik heb genoten gisteravond. Niet zozeer van het Tantalus-achtige spektakel, al voegde dat bij tijd en wijle zeker wel iets toe. Ik heb vooral genoten van bijzonder sterk spel: Fedja van Huet is uitstekend, Anneke Blok erg sterk, Stefaan Degand magistraal, Theu Boermans precies zoals het hoort. Sowieso in Gilgamesj geen zwakke rollen, dat is bij veel voorstellingen wel anders.
Verder: de tekst! Schitterend. Soms wat veel ineens, maar het bleef behapbaar. De tekst staat als een huis. De hele voorstelling staat als een huis. Dus nogmaals: ik heb genoten gisteravond.