Na een knagende ontevredenheid na de premiere me nog maar eens gewaagd in de donkere wereld van Spoken.
Treffend Traag
Integer Intens
Mooi mooi mooi.
Deze keer gaf de voorstelling me alles waar ik zo op hoopte.
De acteurs zitten zoveel beter in hun personage, ditmaal eindelijk de uitbarstingen gévoeld i.p.v gézien.
Klappen moest ik na deze voorstelling, als dankbetuiging. In stilte uit het theater wegsmelten wilde ik, uit respect.

Na een schitterende try out was ik zeer benieuwd in welke versie deze voorstelling de Parade bereikt had. Om eerlijk te zijn was ik lichtelijk teleurgesteld… De pijnlijkheid van het bijtende familieleed is uit zijn tranentrekkende jasje getrokken en wordt nu verbeeld dmv rolwisselingen en uitbuitingen van cliche rolpatronen binnen het gezin… jammer, jammer. Had zo graag op de Parade even dat serieus mooie spel willen beleven dat de menigte niet met een lach de tent uit wil stuurt.
Maar, tuurlijk, de schitterende liedjes en de goede cast hebben er een goede voorstelling van gemaakt. Naar mijn smaak minder dan dat hij was, maar toch. Het idee en de boodschap komen goed uit de verf. Duidelijk een traan verhuld in een lach. Jammer dat het grote gedeelte van het parade publiek dit er niet uit opmerkte.

Duidelijk een van de betere, zo niet beste, voorstellingen die de Parade dit jaar te bieden heeft. De ‘u kiest, wij spelen’ formule werkt nog steeds. Na het overweldigende Zap Shakespear van enkele jaren geleden beviel ook deze variant met de grieken mij uitstekend.
Het publiek krijgt telkens de keuze uit 2 stukjes waarbij de meeste stemmen gelden. Vervolgens storten de 4 spelers zich van sketch naar sketch in een moordend tempo. Dit verloopt vrij chaotisch met enkele misstappen maar Wat een spel, en Wat een geweldig bedachte teksten! Zoveel woordgrappen en mooie fysieke beelden. Een lust voor oor en oog! Deze professionele spelers zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld en kunnen met een enkel atribuut exact duidelijk maken wie en wat ze zijn. Klasse!

Wat ietwat amateuristisch begon bleek uiteindelijk een hilarische voorstelling. Wat een dynamiek en spelplezier en leuke interactie met ‘t publiek! Cliche’s over rolpatronen werden lekker uitgebuit en iedere speler ging volledig op in het spel. Wel jammer dat er erg vaak in herhaling werd vervallen, tja misschien lijken ruziende stelletjes nou eenmaal erg op elkaar en kan ik dat het stuk niet kwalijk nemen…
Heerlijke feel good voorstelling met een hoop grollen en grappen en een toch wat ontroerend liedje op ‘t eind.

Een verhaal over het wel en wee van 3 achtertuinen… met bijbehorende buurvrouwen, lakens en tuinkabouters. De lijn is simpel: het leven van een van de vrouwen brokkelt beetje bij beetje af terwijl de naburige straatgenoten haar achter haar schutting om tot het mikpunt van spot maken.
De voorstelling lijkt vooral gemaakt voor ‘de massa’. Overal moet een makkelijke lach uit worden gesleept. Het is al erg genoeg dat weeeeer een man een vrouwenrol moet spelen, maar moet dan ook uitgerekend hij op torenhoge hakken en in bikini? De fantastisch mooie vogel die geweldig mooie noten uit de meest uiteenlopende instrumenten kan vogelen, is een ware tovenaar.Deze muziek en de tedere momenten van gekwetste buurvrouw Tonnie maken dan toch nog een hoop goed… En de samenkomst van deze twee in de dramatische sneeuw/eindscene weet dan toch te ontroeren.

Met grote verwachtingen trad ik de zaal binnen… een dramatisch, psychologisch en intiem verhaal, een topcast en een fascinerend mooi decor met overweldigende licht/geluid-keuzes. En toch, ging ik uitermate teleurgesteld de pauze in.
Verban de flyers en recensies die de complete inhoud van de voorstelling al weggeven! De gehele eerste helft zat ik ongeduldig te wachten tot ‘het verhaal’ zou gaan beginnen. Het was immers al lang en breed bekend waar het verhaal over zou gaan, dus de opgebouwde spanning ging aan mij voorbij.
Er is gekozen voor een overdreven trage speelstijl.Tergend langzaam verplaatsen de spelers zich over het toneel en lijken ieder woord te willen spellen. Het hele effect van enkele ‘slow motion’ momenten, verdwijnt hierdoor. Opzich is het nadrukkelijk articuleren van woorden (letters zelfs)niet storend, aangezien de teksten uitermate mooi en diep zijn. Jammer was het dan ook dat enkele teksten verloren gingen wegens de slechte verstaanbaarheid die sommige spelers in het begin parte speelde.
De tweede helft begon het verhaal voor mijn gevoel pas echt. Boeiende en onvoorspelbare wendingen in het verhaal intrigeerde me en door de fluisterende tonen werd ik meer en meer naar het speelvlak toe getrokken. De personen in het verhaal leken zich ook meer bewust te worden van elkaar, zochten toenadering… durfde niet, wilde niet, maar toch wel… De 2 enige echte fysieke aanrakingen kregen hierdoor een enorme emotionele lading.
Na een hectische scene waarin iedereen rent, vlucht, maar onvermijdelijk verbonden blijft of wil blijven met elkaar, aan de geborgen illusie van veiligheid, is er een moment van rust. Een leeg toneel en het alles overheersende onweer raakte me. In dit moment drong het pas echt tot me door waar alle ellenlange monologen en dialogen en opgekropte emoties op duiden… Niets is terug te draaien, je krijgt geen tweede kans en het gezegde ‘het is nooit te laat om te leren’ klopt niet! Geschokt door deze onthulling, die geen mens te horen wil krijgen, kreeg het hele verhaal opeens zo veel meer betekenis. Een rilling kroop over m’n rug en flarden tekst uit het eerste gedeelte herhaalde zich in m’n hoofd. Ze waren nu zoveel beter te plaatsen. Het slot bracht de gewenste harde klap in mijn gezicht met zich mee.

Schrap de complete eerste helft, laat acteurs niet vast roesten in een onverstaanbaar gemompel en laat wat meer zién (alleen luisteren had mij net zoveel genoegdoening gegeven)… en dán… is het een schitterend mooie voorstelling! Nu kan ik het slechts ‘gewoon’ schitterend noemen…

De intieme, drukkende sfeer grijpt je bij de strot en maakt je tot een vreemdeling die 3 gruwelijke moorden wordt toevertrouwd. Deze beklemmende speelstijl werkt door het adembenemende, diep ontroerende spel. Veel keuzes worden in opwellingen gemaakt en zijn nooit meer terug te draaien. Volg je je hart of de ratio? Deze 3 volgden hun instinct…
Naar mate het stuk vordert ontwikkel je het vermogen om zowel het ijzersterke spel van de acteurs in je op te nemen en tegelijkertijd hun verbijsterende onthullingen in je hoofd te zien afspelen. Ieder woord dat je hoord zié je. Erg knap om zo op iemands fantasie in te spelen. Niets wordt uitgespeeld, woorden en gelaatsuitdrukkingen zijn meer dan voldoende.
Een minpuntje vond ik het hoge ‘amerika’ gehalte van het verhaal. Aangezien ik behoor tot de amerika verachtende generatie kan ik me geenzins identificeren met 3 mormonen waaronder een man die zijn cariere boven zijn gezin steld, een ‘flikker-angstige’ student en een naieve puber die elke vorm van voorlichting is misgelopen. De andere helft van de door mij gegeven tomaat wordt vervuld door het feit dat de tweede ‘monoloog’ ondersteund wordt door een 2de personage die in haar onnozele onschuldigheid het publiek nog wel eens een lach deed ontrollen. En een avondje lachen, daar staat Bash niet voor.
Verder alleen maar lof. Er is geen oppervlakte te herkennen, deze voorstelling gaat diep en raakt. Eindelijk!

Romeo en Julia… een aangrijpend, tragisch en romantisch verhaal. Dit in combinatie met de sensuele passievolle tango zou een succesformule moeten zijn. Helaas.
De tango was schitterend, maar bleef wat eentonig. De teksten waren goed, maar raakte me niet. Het probleem zat ‘m denk ik in de grote scheiding tussen dans en spel. Met acterende dansers of dansende acteurs had de voorstelling een hoger niveau bereikt. Mijn complimenten voor Romeo die door zijn teksten nog enigzins verslag deed van zijn hartstochten en een aardige danspas waagde. Jammer genoeg bleef hij eenzaam aan de top, want zijn geliefde Julia bleef door haar gebrekkige spel niet meer dan een zeer gewaardeerde danseres, zonder enig besef van haar rol.
Toch een leuke avond gehad, met dank aan de schitterende decor werking en de fascinerende dans. De boodschap van de grootse romantiek, het intense verdriet en de liefde die meer betekent dan het leven kwam echter niet naar voren en dat was een groot gemis.

Bedankt lieve ouders is een aangrijpende, bijtende en pijnlijk herkenbare voorstelling. Door de kleine ruimte en het minimum aan publiek wordt er al snel een intieme sfeer geschept.
Het verhaal vertelt het wel en wee van een doorsnee gezin uit de jaren 50. De moeder heeft ‘verkering met ome Henk’ en zou het liefst vertrekken. Maar zoals het een goede moeder betaamt blijft ze en ‘offert zij zich op’ voor haar man en kinderen. Vader verkeerd in een status van ontkenning en verlangt slechts naar de goede oude tijd en de twee zonen proberen zich er samen zo goed als het gaat door heen te sleuren.
Gevatte citaten en ontroerende liederen zorgen ervoor dat geen grapje echt een grapje is en dat niemand de kwelling van het gezin kan ontgaan. Opvallend was dat na de voorstelling het gehele publiek versuft en verward jeugdtrauma’s begon op te rakelen. Het maakte iets los. Leuk of hilarisch zal ik deze voorstelling dan ook niet noemen, wel raak en aangrijpend.

Lieve allemaal,
Gisteren ben ik naar Tantalos geweest. Ik zag er eerlijk gezegd een beetje tegenop, 12 uur…! Aan de andere kant ben ik zeer geintereseerd in alles wat met Griekse mythen te maken heeft… Ik was dus zeer benieuwd. Mijn uiteindelijke mening is zeer positief.
Ik vond het stuk zo bijzonder en mooi! Het vreemde is dat je er helemaal ‘in’ komt te zitten. De acteurs duiken achter je, voor je en naast je op met de meest bizarre, ontroerende of hilarische verhalen. Ook de vele ‘special effects’ (zoals regen, sneeuw, een bloederig bad…) slepen je mee in de wondere wereld van de Griekse mythen… ‘t Was als een sprookje en ik heb geen enkele keer gedacht ‘wat duurt dit lang!’ Omdat je zo in ‘die wereld’ komt te zitten ga je er helemaal in mee en ben je je van geen tijd meer bewust.
Wel moest ik echt even in het verhaal komen. Als een wervelstorm werden alle tientalle personages (voor de verwarring slechts gespeeld door enkele acteurs) geintroduceerd. De verhalen volgde elkaar in een moordend tempo op en dat was geweldig omdat zo elke vorm van langdradigheid vermeden werd. Wel zorgde het ervoor dat je goed ‘bij de les’ moest blijven en enige kennis van de Griekse mythen en de Trojaanse oorlog is zeker handig, zo niet een vereiste.
2 Kleine tomaatjes voor de vele pauzes (om het uur! zo kom je toch nooit ‘in’ het verhaal) en de af en toe onduidelijke verhaallijn.
Complimenten voor het spel (vooral Agamemnon, Odysseus en Andromachne), de klassieke maar toch verfrissende teksten, het waanzinnige decor en het lef om zo’n stunt tot uitvoer te brengen!