Eén gewei voor Halina Reijn en één gewei voor Jochum ten Haaf: prachtig acteerwerk. Met z’n tweeën hielden ze voor mij de voorstelling staande. Er werd op een mooie en passende manier gebruik gemaakt van videobeelden, chatsessies en sheets. Tomaatje is voor het niet kunnen vasthouden van de aandacht van een groot deel van het publiek, wat ook niet zo vreemd is bij een stuk van ruim 3 uur.

Twee weken geleden een tomaat-MacBeth (Ro), maar nu een gewei-MacBeth. Krachtige groep jonge acteurs die het stuk flitsend, geloofwaardig en uitermate verrassend opvoerden. Mooie combinatie van theatertaal en moderne streetlanguage, toneel en livemuziek en oud en nieuw. Complimenten voor de manier waarop de acteurs het publiek (overwegend jongeren) bij de les hielden en aanspraken op irritant gedrag!

Mijn eerste MacBeth ooit is er niet één om te veel woorden aan vuil te maken. Deze kortste tragedie van Shakespeare was door de verstilling en vertraging toch nog ellendig lang. Er leek geen einde aan te komen. De lange busreis (Rotterdam-Groningen) was de acteurs blijkbaar slecht bekomen, gezien het belabberde spel. De voorstelling speelde zich te veel af achter op het toneel, in slechte belichting en bijna onverstaanbaar. Eén gewei voor het mooie effect van de kinderhandjes en de silhouet tekeningen na iedere moord op de vloer.

Een Russisch stuk dat 100 jaar oud is, zó ontzettend eigentijds en confronterend neerzetten: dat vind ik een prestatie van de bovenste plank! Met dank aan het fantastische acteerwerk, het spannende felroze decor en de zorgvuldig uitgekozen kostuums. Gelukkig viel er ook genoeg te lachen, waardoor het geheel een dikke voldoende verdient!