Als ik zo de laatste recensies lees, lijkthet dat ik naar een andere voorstelling gekeken heb. Ik vond het verhaal van Gorky best goed weergegeven worden. Want wat is er nu uiteindelijk terecht gekomen van de idealen die men in het begin van de 20e eeuw had? Het NNT brengt op haar eigen (eigenwijze) manier dit goed naar voren. Voortreffelijk spel van Lotje van Lunteren als Lisa. Het enige minpunt vond ik het saaie decor met die foeilelijke kleur.

Na een zit van dik twee uur was ik er nog niet achter: was dit nou cynisch, was dit een knipoog naar een klucht????(er werd constant maar gesmeten met deuren…..)
In ieder geval moeten de regisseur en dramaturg maar eens flink in de hoek gaan staan en zich gaan schamen, want: het decor zag er niet uit, de komstuums van de acteurs waren nog lelijker en er werd (oh hoe grappig!) vaak door elkaar heen gesproken waardoor je er geen klap van verstond!Ook heeft het stuk mij totaal niet kunnen raken/ontroeren-behalve dan dat ik er heel droevig van wordt!
Oh en nog een tomaat voor de wannabee Daphne Deckers in het publiek die echt om de meest onnozele grapjes heel HARD moest lachen….

Een gewei voor Gorki die voor zover ik kon horen waarschijnlijk wel een erg mooie tekst heeft geschreven over schoonheid of waarheid , idealisme of oppertunisme. En hij moet dat ene gewei dan maar delen met de acteurs voor hun moed en doorzettingsvermogen. Alle tomaten gaan naar de regie van deze misdaad. Schandelijk om zoiets te maken: zo liefdeloos, zo onverschillig, zo gemakzuchtig. Waarom mag ik niets horen, niets ervaren, niets zien wat mijn gedachten prikkelt of mijn zinnen beroert? Waarom moet alles zo lelijk, zo anti, zo flauw. Waarom zo’n lelijk dekor, zulke stomme kostuums en zo’n studentikoze cabaret-achtige enscenering met deuren die dichtslaan als hekken in een weiland? Waarom moet dit gemaakt? Waarom moet dit gesubsidieerd? Waarom moest ik hier geld voor betalen?
Weg met Koos Terpstra!

Deze voorstelling had gnoeg leuke en boeiende acteurs, maar een concept waarin het kampioenschap snelspreken een belangrijke plek innam & een foeilelijk, irritant roze decor. Maar vooral: waar was de schoonheid van Gorky?

Het voorprogramma Virus werkte echt als een TOA (theatraal overdragelijke aandoening), want mijn verwachtingen van het stuk werden er veel hoger door.
Maar de eventueel aanwezige overeenkomsten tussen nu en een eeuw geleden kwamen in de voorstelling niet naar voren.
Het spel raasde op sommigen momenten als een storm over de roze ruimte, erg knap gedaan en ook al kwam de tekst niet duidelijk over, ik vond het interessant. Ook het spel van de meeste acteurs en actrices, vooral Mirjam Stolwijk (gewei) waren van grote kwaliteit.
Maar dit kon niet opboksen tegen de eentonige saaie ruimte (roze is niet genoeg), de totaal misplaatste Nanja en het ontbreken een goede spanning in het stuk.

Net als mijn kompanen Henk & Gerrie E. ben ik allergisch voor toneel met kluchtig klappende deuren. Juist dat blijkt regisseur Terpstra passend te vinden voor Zonnekinderen. Misschien wel om de boodschap van de hoofdingenieur-van-de-ziel, Gorki, te overstemmen. Diens linkse maakbaarheidsfilosofie lijkt me overigens nog altijd een stuk sympathieker dan de huidig heersende rechtse. Vide het voorafje van “Adhoc”. Intussen ging NNT energiek aan de slag, inclusief een overtuigende vooruitgangsoptimist, chemicus Paul Protassof. Even overtuigend als de ontreddering die zijn goede bedoelingen aanrichtten. Bovendien hoorden we een fraaie vertaling/bewerking van (o.a.) Veerle van Overloop, die ditmaal als actrice niet zo prominent was. Maar het blijft wat mij betreft: I love Veerle & Waldemar.

Een Russisch stuk dat 100 jaar oud is, zó ontzettend eigentijds en confronterend neerzetten: dat vind ik een prestatie van de bovenste plank! Met dank aan het fantastische acteerwerk, het spannende felroze decor en de zorgvuldig uitgekozen kostuums. Gelukkig viel er ook genoeg te lachen, waardoor het geheel een dikke voldoende verdient!