Tergend traag wikkelt deze voorstelling zich af. De acteurs doen hun best, maar weten me geen moment het verhaal in te trekken, het blijft oppervlakte en daarmee niet interessant genoeg. Vormgeving was wel mooi, met als hoogtepuntje het publiek van het gelijktijdig spelende ‘Bloedwollefduivel’, dat figureeerde als Bos van Birnham (daarvoor klein gewei). Ben benieuwd of Rijnders er meer van bakt.

Prachtig gespeeld door de hele spelersgroep. In een zuigend tempo voltrekt het drama zich. Eindelijk weer eens een voorstelling waar je als kijker de scènes ziet ontstaan. Een tomaat voor een deel van het publiek dat probeerde elke stilte weg te hoesten.

Beetje dooie boel op het toneel, nog afgezien van de aldaar gepleegde moorden. Iemand omleggen kan inderdaad letterlijk, mee eens, maar màg best levendiger. Zeker als het het slot van Macbeth betreft, de koning die zijn hoofd afgechopt krijgt. Het slotwoord van de nieuwe koning paste dan weer wel bij het klinische omleggen.
Wel jammer.
Lady Macduff ging dan wel door merg en been, wat kan zij krijsen zeg! Wat een emotie.
Goeie vondst om de dronken poortwachter altoos op het toneel te houden, en ‘m ook z’n act te gunnen.
Ruimtegebruik ook in orde, mooi verstild - maar verder toch te emotieloos naar mijn smaak. En het einde te slap, waardoor denk ik ook het applaus maar moeizaam op gang kwam.

Shakespeare heeft veel moordenaars en ander gespuis vorm gegeven maar geen enkele die het zo tegen wil en dank is dan Macbeth. Met de eerste moord zet hij een mechanisme in gang dat niet te stoppen is. Uiteindelijk is het niet de vijand die hem verslaat maar zijn het zijn eigen demonen die hem vernietigen.
Niemand ook die deze aan zichzelf ten ondergaande held zo tot leven kan wekken dan Steven van Watermeulen. Zonder twijfel de allerbeste van zijn generatie. Nu eens zeer ingehouden, via het kleine detail, dan weer met de grote geste, niemand kan zo de ziel van een personage etaleren op een manier dat de toeschouwer helemaal mee in de huid zit. Steven’s kracht zit hem juist in het doseren van ingetogen en uitbundig acteren.
Alize Zandwijk zet een oerdegelijke regie neer. Donker, dreigend en toch helder van textuur.
Zoals ik al eerder aangaf is Shakespeare onze onvoorwaardelijke favoriet. Een productie die hem alle eer aan doet is dan ook een geschenk uit de hemel.

Mijn eerste MacBeth ooit is er niet één om te veel woorden aan vuil te maken. Deze kortste tragedie van Shakespeare was door de verstilling en vertraging toch nog ellendig lang. Er leek geen einde aan te komen. De lange busreis (Rotterdam-Groningen) was de acteurs blijkbaar slecht bekomen, gezien het belabberde spel. De voorstelling speelde zich te veel af achter op het toneel, in slechte belichting en bijna onverstaanbaar. Eén gewei voor het mooie effect van de kinderhandjes en de silhouet tekeningen na iedere moord op de vloer.