Wat een heerlijke voorstelling! Ik ben normaliter vrij huiverig voor omzettingen van antieke tragedies naar het heden. Maar als je er zo iets tofs van maakt heb je mij direct om.
Nu goed, wie diepgang en katharsis zoekt kan beter naar een traditionele tragedie-opvoering gaan. Maar ben je tevreden met sterk spel, fantastische mimiek, geniale vondsten, hilarische scenes, heel veel variatie, in anderhalf uur die voorbij lijken te vliegen, dan is Bloedverwanten waar je moet zijn. Ik was er werkelijk erg van onder de indruk hoeveel deze mensen kunnen. Vooral in de mimiek. Slecht ingelezen als ik was las ik later pas dat het een mimegroep betreft.

(Om wachtwoordverliestechnische redenen nu pas geplaatst)

Was het de tekst? Iets zorgde ervoor dat ik niet werd geraakt. Het had iets stroefs, gisteravond. Het spel was zo ontzettend spel. We hebben hier met Heel Grote Acteurs te maken en dat zullen we weten ook, zoiets. Mijn buurvrouw merkte op dat het treurende zoontje bij het lijk van Ajax geloofwaardiger was dan de treurende moeder.

Natuurlijk had het stuk z’n goeie momenten en z’n goeie keuzes. Het slepen met de schapen is al aangehaald. Het decor was inderdaad misschien niet het meest praktische, maar visueel en symbolisch wel erg sterk gekozen. Ajax en Tekmessa hadden zeker hun momenten. Sommige stukken monoloog van Teukros waren indrukwekkend. De entree Agamemnon was zo magistraal dat ik Hugo Koolschijn heel even tot ‘momenteel Neerlands beste acteur’ uitriep.

Sowieso was het laatste deel van de voorstelling het sterkst, en daarom ging ik toch tamelijk voldaan de zaal uit. Nog niet zo lang geleden was ik bij vlagen totaal overdonderd door het spel van enkele van dezelfde Grote Namen in Romeinse Tragedies. De daardoor ontstane hoge verwachtingen heeft Ajax gisteren niet waargemaakt. Maar een heel aardige voorstelling was het.

Qua opbouw misschien niet het sterkste verhaal ooit, en e.e.a. kon ook wel wat compacter en pakkender. Maar die minpuntjes vallen geheel weg tegen de ge-wel-di-ge tekst van Ilja Pfeiffer, het sterke spel (extra gewei voor Nettie Blanken) en de dramaturgische grapjes. Lange tijd niet zo gelachen. Top!

Ik heb al heel wat wisselends van WvK gezien en zo goed als deze keer is het nog nooit geweest. Kon me bij andere stukken nogal storen aan het grote verschil in acteerprestaties. Daar was nu geen sprake van. Na een aarzelend begin werd ik al gauw meegezogen en voor ik het wist waren we negentig beklemmende minuten verder.

Ondanks projectiescherm deed het decor toch sober aan, daardoor alle aandacht voor het drama zelf. Wouter van Lierde is in deze rol fantastisch. De rest doet daar weinig voor onder.

Wat dan weer niet had gehoeven: het obligate “wij willen zo graag vernieuwend bezig zijn”-dansje. Nergens voor nodig, het stuk en het spel an sich zijn sterk genoeg.
Ook had ik het geheel nog net iets krachtiger gevonden als het licht gewoon was uitgegaan nadat van Lierde het toneel had verlaten. De tien minuten daarna voegden niets meer toe en deden m.i. afbreuk aan de intensiteit.

Desondanks: zeer genoten!

Wat kan ik nog toevoegen aan hetgeen al is geschreven? Ik heb genoten gisteravond. Niet zozeer van het Tantalus-achtige spektakel, al voegde dat bij tijd en wijle zeker wel iets toe. Ik heb vooral genoten van bijzonder sterk spel: Fedja van Huet is uitstekend, Anneke Blok erg sterk, Stefaan Degand magistraal, Theu Boermans precies zoals het hoort. Sowieso in Gilgamesj geen zwakke rollen, dat is bij veel voorstellingen wel anders.
Verder: de tekst! Schitterend. Soms wat veel ineens, maar het bleef behapbaar. De tekst staat als een huis. De hele voorstelling staat als een huis. Dus nogmaals: ik heb genoten gisteravond.

Ik was destijds laaiend enthousiast over de Ilias van Dood Paard. Heerlijk, die nonchalance, dat onverschillige spel, die teksten. Het deed precies met je wat het zou moeten doen. Theater moet iets in je opwekken en dat deed het. Precies dat is wat er in Atreus & Thyestes mist. Het wekte helemaal niks in me op, ik viel in slaap. Veel van de stijl die ik in de Ilias had gezien en zeer gewaardeerd kwam hier terug (heerlijk, teksten als dat kruin-navel-lulverhaal over de gulden snede!), maar het leek erop dat DP gewoon het trucje nog eens wilde herhalen. Maar waar je in de Ilias merkte: “verdomd, het laat me volledig koud wat er verder in dit stuk gebeurt of hoe wie dan ook van de personages zich voelt, wat knap gedaan van Dood Paard en hoe relevant!” had ik nu een “verdomd, het laat me volledig koud omdat ze dit keer toch echt de plank misslaan”.
Het stuk begon veelbelovend, het eerste kwartier was ronduit goed. Daarna verzandde het volledig. Jammer.

Het was niet aan mij besteed. Zeker, ik heb sympathie voor de inhoud, “de boodschap”, al is deze boodschap zeker niet nieuw in theaterland. En ik kan begrijpen waarom voor deze vorm is gekozen, en dat die goed in verbinding staat met de inhoud en ga zo maar door. En dat bij mij het gevoel “kan ik hier alsjeblieft weg, weg van dit geschreeuw, en e.e.a. elders op andere wijze tot mij door laten dringen?” ontstond, was wellicht ook de bedoeling en paste misschien perfekt bij de rest van het geheel. Maar toch, nee, de gekozen vorm was in het geheel niet aan mij besteed. Een gewei voor de tekst, die was gewoon goed.

Net als een eerdere recensent had ik bij het eerste deel moeite om niet in slaap te vallen. Te veel monoloog, te weinig spel. Ik vind het op zich te prijzen als een gezelschap dicht bij de oorspronkelijke tekst wil blijven, maar als je het de toeschouwer al moeilijk maakt met wollig taalgebruik, probeer dat dan op andere vlakken te compenseren, anders haakt hij af en valt in slaap.
MAAR het tij keerde! Zo ongeveer vanaf de geestverschijning van Dareios was ik echt geboeid en af en toe ontroerd. Dit was vooral te danken aan het weergaloze spel van Thijs Römer, een gewei speciaal voor hem. Sowieso goed acteerwerk in deze voorstelling, ook van de rest. De radiofragmentjes vond ik wat cliché. De groep an sich zeer sympathiek, het decor erg goed gekozen. Kortom: de positieve en negatieve kanten aan deze voorstelling houden elkaar bijna in evenwicht, het was Thijs Römer die de balans deed uitslaan naar het positieve.

Vreemde gewaarwording om dit stuk te zien op het moment dat de tweede golfoorlog aan het losbarsten was. “Het boeit ons niks, de wijn is goed, en wij zitten hier en zij daar.”
In onze groep waren de meningen verdeeld: enkelen vonden het een partij zinloos gescheld, anderen, onder wie ik, vonden deze voorstelling een verademing, om bovengenoemde reden toch indrukwekkend en een genot dat De Boodschap er nu eens niet zo duimendik bovenop lag.
Getalenteerde acteurs, een heerlijke tekst, het had iets compacter gekund allemaal.

Ik heb lange tijd niet geweten wat te schrijven over deze voorstelling, ik denk inmiddels wel door te hebben hoe dat kwam: ik was zo onder de indruk van de fenomenale acteerprestatie van Fedja van Huet dat dat al het andere naar de achtergrond drong.

Maar als ik dan toch een poging doe kom ik tot de conclusie dat ik de teksten erg goed vond, al moest ik er wel even aan wennen. Ik moest sowieso even wennen aan de figuur Marinus v/d Lubbe zoals die hier werd neergezet. Maar als de voorstelling eenmaal een kwartiertje aan de gang is, blijkt dat het allemaal perfect past: zijn maniertjes, zijn kleding, zijn teksten….het klopt gewoon. De muziek vond ik overweldigend en onmisbaar. Die rol van die vrouw echter….in het begin als ze gaat zingen lijkt het even alsof ze meer gaat zijn dan alleen een decorstuk, maar helaas is dat niet het geval en dan kun je je afvragen waarom ze er niet gewoon een decorstuk hebben neergezet. Ik kon me er verder niet aan storen, Fedja en de muzikanten vulden het podium en trokken alle aandacht naar zich toe, op fenomenale wijze. Hulde!