Een dagje naar zee, meer bepaald naar Oostende, bracht ons bij TAZ. Aan één van de vele kades die Oostende rijk is, stond een tribune opgesteld en daar moesten we zijn. Het werd een totaalbeleving. Bij aankomst kregen we soep en dan begon de voorstelling. Een drieluik van Marcel Pagnol. “Marius” had ik zelf ooit nog gespeeld, de andere twee kende ik wel van naam, maar niet van inhoud. Naarmate de voorstelling vorderde, kwam de zon steeds meer piepen waardoor mijn gezicht na een tijdje rood aanliep.

“Marius” zette al meteen de toon voor een aangename theaterervaring. De humor was bijna constant aanwezig en de acteurs kweten zich meer dan behoorlijk van hun taak. Kris Van Trier was heel grappig als César, hoewel hij af en toe iets teveel het publiek bespeelde naar mijn gevoel. Frank Dierens was heel degelijk als Marius en ook Koen Van Impe zette een leuke Panisse neer. Na een uurtje spel was er een eerste pauze en kregen we een drankje aangeboden. Vervolgens het tweede deel van het eerste luik van deze trilogie. Mooi en origineel van decor met de kade op de achtergrond.

Dan kregen we een bouillabaisse voorgeschoteld, konden we buiten nog even genieten van een glaasje wijn in de zon en werd het stuk verdergezet met deel twee van het drieluik, met name “Fanny”. Het bleef leuk en aangenaam, maar dit deel kende toch een serieus dipje met het gesprek tussen Panisse en monsieur Brun in de werkplaats van Panisse. Even werd het leuk toen monsieur Brun wees naar “zijn” boot (een stok met een vlagje erop) en er op de achtergrond een drietal jachten hun opwachting maakten. Hilariteit alom. Het einde van “Fanny” zat er dan wel weer boenk op met een nieuwe confrontatie tussen Marius, Fanny en César. Op naar het laatste deel dan waarin alles op zijn plooi komt als Panisse (de man van Fanny) komt te overlijden en Marius en Fanny elkaar uiteindelijk terugvinden. Nadien kregen we nog een lekker kopje koffie en dat was het einde van deze uiterst aangename theaternamiddag.

“Marius” blijft voor mij het beste stuk van de drie en dat bleek ook tijdens de voorstelling. Zowel “Fanny” als “César” zijn voor mij niet zo sterk als stuk en dat zorgde voor een aantal dipjes in het tweede deel, maar desalniettemin een hele leuke ervaring in de koningin der badsteden.

We hadden eigenlijk best een gezellige avond vrijdag. We kregen een stukje toneel voorgeschoteld en konden nadien nog eens wat bijpraten met Bart Gerard (niet toevallig ook de regisseur van dienst) en Nele Vervaeck (een oude bekende, “Remember ‘Closer’ anyone ?”). In het Theaterkaffee aan de overkant van de schouwburg omdat het café naast de schouwburg geen zin had om open te blijven tot na de voorstelling. Eigenlijk wel een gezellig cafeetje. Ik was er nog nooit geweest. Al moet gezegd dat de mevrouw van dienst het even moeilijk had toen de mensen massaal binnenstroomden na de voorstelling. Ze waren duidelijk niet voorzien op zo’n massa volk. Dat bleek ook toen we ons tweede glaasje wijn vroegen en er blijkbaar geen wijnglazen meer ter beschikking waren.

Het stuk dan. “Familieportret” brengt wat de titel doet vermoeden. Een portret van een familie. Een familie marginalen. Moeder doet haar best om haar kinderen te onderhouden en dat is niet zo evident want de één is al een grotere leegloper dan de andere. Patrick is een halve crimineel die op het punt staat te trouwen met een allochtone. Albert is zo zot als een achterdeur en heeft er al een aantal zelfmoordpogingen op zitten en Amelle is zo labiel als maar kan. Zij is getrouwd met Raymond die zijn tijd verdoet met niets doen en naar stevige muziek luisteren. Gelukkig heeft mama Louies nog buurman Pinchard bij wie ze af en toe wat troost vindt. Het onderwerp van dit stuk is ook zijn grootste zwakte. Het gaat eigenlijk nergens over en kabbelt wat voort zonder echt naar een hoogtepunt te gaan. Bijna op het einde wordt er dan nog een “twist” gegeven aan het verhaal die niemand had zien aankomen en waar verder ook niets mee wordt gedaan.

Pas op, het was allemaal niet zo slecht gedaan hoor. De acteurs waren allemaal van een redelijk niveau (op twee na dan misschien) en hier en daar zat er ook een leuke regievondst in (zoals de kapotte lamp). Ook wel een leuk gebruik van licht door enkel de woonkamer zelf te belichten en niet wat zich daarrond bevond. Hierdoor stond er af en toe wel eens een acteur in het donker, maar dit mocht wel en droeg bij tot het idee dat deze mensen het niet al te breed hebben en zelfs geen geld genoeg hadden om voldoende licht te kopen om hun appartement volledig te belichten. Daar zal het dus echt niet aan gelegen hebben. Alleen kon het stuk mij niet voldoende boeien. Gelukkig dat het dan ook maar anderhalfuur duurde …

“Frankie & Johnny” kende ik vooral als de film met Al Pacino en Michelle Pfeiffer in de hoofdrollen. Een leuke film met een taterende Al Pacino en een bij momenten broze Michelle Pfeiffer. Dit werd hier nog eens overgedaan door Bert Cosemans en Marleen Merckx. En het moet gezegd, ik heb mij niet verveeld. Ik vond het best een aangenaam kijkstuk. Gelukkig ook dat het stuk al bij al maar anderhalf uur duurde en dat was ook meer dan genoeg. Frankie en Johnny werken in dezelfde snackbar. Hij als kok en zij als serveuse. Na een avondje stappen belanden ze bij elkaar in bed. Zij wil dat hij naar huis gaat. Hij heeft nog geen zin en probeert alle argumenten aan te halen om haar te overtuigen dat ze voor elkaar gemaakt zijn. En zo krijgen we een aangenaam spelletje van afstoten en aantrekken. Niet meer dan dat, maar ook niet minder. Zowel Bert Cosemans als Marleen Merckx doen waar ze voor betaald worden, en dat is acteren. Ik heb vooral genoten van het spel van Cosemans, maar ook Marleen Merckx kweet zich meer dan behoorlijk van haar taak.

Om van een echte klassieker te kunnen spreken, heeft het stuk zelf net iets te weinig te bieden. Na een tijdje heb je het wel gehad. Als Johnny voor de zoveelste keer een pleidooi afsteekt over waarom ze nu eigenlijk wel voor elkaar gemaakt zijn, dan heb je dat op de duur wel gehad. Langs de andere kant zijn dit wel twee leuke personages om te volgen en te bekijken. Ik vond het ook een hele mooie en functionele belichting. Ze begonnen naakt en in het donker. Eerst werden dan één voor één de nachtlampjes ontstoken en tenslotte werd de luchter aangestoken. Ook het maanlicht werkte goed. Het werd een aangename avond in het gezelschap van Frankie en Johnny en natuurlijk Grietje, die de hele tijd naast mij zat. Kortom, wil je een avondje pretentieloos amusement zonder meer, ga dan zeker eens kijken naar “Frankie & Johnny”. Tot toneels !

Dit stuk (“Dinner with friends”) won in 2000 de prestigieuze Pulitzer prijs in Amerika en ik kan heel goed begrijpen waarom. De vertaling van Jef Depaepe doet het stuk ook alle eer aan. Het is een stuk over hele gewone mensen die in een voor velen onder ons herkenbare situatie terecht komen. Lies komt op bezoek bij haar beste vrienden Karen en Steven. Haar man Tom kon er niet bij zijn, want hij is op zakenreis. Op een bepaald moment barst ze in tranen uit en vertelt dat Tom haar verlaten heeft voor een ander. Dit zorgt ook voor problemen bij Steven en Karen. Karen kiest duidelijk partij voor Lies. Steven vindt dat je beide klokken moet horen en wil in geen geval zijn beste vriend laten vallen. Hierdoor komt ook hun relatie op de helling te staan want ook Steven en Karen hebben zo hun problemen en beginnen aan elkaar te twijfelen …

Dit loodzware thema wordt echter met de nodige humor gebracht waardoor het stuk nooit te zwaar wordt. Een moeilijke evenwichtsoefening toch wel omdat het gevaar dreigt dat de “zwaardere” scènes door het publiek niet als dusdanig ervaren worden door de luchtige toon van een aantal andere scènes. Toch werkte dit in deze creatie zeer goed. Ondanks de plezante momenten tussen Steven en Karen, werd het publiek toch stil bij twee cruciale scènes (mijn favorieten trouwens) tussen enerzijds Lies en Karen en anderzijds Tom en Steven. Hele mooie, uitgebalanceerde scènes met allebei een goed uitgekiende, sfeervolle belichting (het zonlicht bij de scène met de vrouwen en het donkere sfeerlicht bij de barscène tussen Tom en Steven). Goed geacteerd ook door de vier acteurs. Aarzelend begonnen door Tom, maar goed rechtgezet later in het stuk. Misschien wat overdreven begonnen door Karen en Steven, maar perfect goedgemaakt in de rest van het stuk. Een knappe prestatie van de vier acteurs in stuk voor stuk moeilijke, maar o zo leuke rollen voor ieder zichzelf respecterende acteur of actrice. Allemaal rollen waar een acteur zich kan in vastbijten en dat hebben ze alle vier voortreffelijk gedaan !

Ik had het reeds over de belichting in twee scènes, maar ook doorheen de rest van het stuk zorgde het licht voor de nodige extra accenten zonder al te nadrukkelijk aanwezig te zijn. Het licht was er mede voor verantwoordelijk dat we echt geloofden in een hotel-, slaap- of woonkamer te zijn. Het sobere decor werd perfect gebruikt ondanks de vele scènewissels (die misschien hier en daar wat te lang duurden, maar echt gestoord heeft het mij niet). Ook de muziek paste perfect bij het stuk. En, het mag gezegd, onze kindjes (Paulien, Laurie en Xenia) deden dat goed als de stemmetjes van de kinderen van beide koppels. Wij waren toch een klein beetje trots dat onze kinderen deel mochten uitmaken van deze schitterende productie. Een echt schot in de roos, wat mij betreft.

Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat ik eigenlijk wel een fan ben van “Het Kuurns Theater”. Ik zag er al een aantal hele mooie stukken, met als absolute hoogtepunten “Eer de haan kraait” en “Top Dogs”. Maar deze keer kon de voorstelling mij echt niet bekoren. Het stuk op zich vond ik al allesbehalve, maar goed, dat zou ik nog kunnen vergeven als de rest klopt. Maar helaas was dat ook niet het geval.

Jammer dat er niet wat meer aandacht besteed werd aan de afwerking van het decor. Ofwel werk je met een realistisch decor ofwel werk je met een bewust onafgewerkt decor. Dit hier was mossel noch vis. Het decor op zich was al op het randje en dan bleek ook nog eens dat je achter het decor vanalles zag gebeuren waardoor de aandacht voortdurend afgeleid werd van het stuk. Zo werd op een bepaald moment een zak van de Aldi in de “badkamer” gezet en die kon je dan zien in de “slaapkamer”. Ook de souffleur leek een rol te spelen, want hij of zij kwam regelmatig in beeld. Een vaas werd gezocht in de kast, maar die bleek in de “keuken” te staan, niet toevallig vlak naast de kast. Ook over de “plaatsing” van de acteurs leek niet voldoende nagedacht. Het spel was veel te nerveus om te blijven boeien. Integendeel, je zou het op de duur op je heupen krijgen. Af en toe had ik het gevoel naar een repetitie te zitten kijken. Kortom, een gemiste kans van een groep die nochtans veel meer in haar mars heeft. Ik ben er echter van overtuigd dat ze er volgend jaar opnieuw zullen staan met hopelijk een meer afgewerkte productie dan deze.

Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat ik eigenlijk wel een fan ben van “Het Kuurns Theater”. Ik zag er al een aantal hele mooie stukken, met als absolute hoogtepunten “Eer de haan kraait” en “Top Dogs”. Maar deze keer kon de voorstelling mij echt niet bekoren. Het stuk op zich vond ik al allesbehalve, maar goed, dat zou ik nog kunnen vergeven als de rest klopt. Maar helaas was dat ook niet het geval.

Jammer dat er niet wat meer aandacht besteed werd aan de afwerking van het decor. Ofwel werk je met een realistisch decor ofwel werk je met een bewust onafgewerkt decor. Dit hier was mossel noch vis. Het decor op zich was al op het randje en dan bleek ook nog eens dat je achter het decor vanalles zag gebeuren waardoor de aandacht voortdurend afgeleid werd van het stuk. Zo werd op een bepaald moment een zak van de Aldi in de “badkamer” gezet en die kon je dan zien in de “slaapkamer”. Ook de souffleur leek een rol te spelen, want hij of zij kwam regelmatig in beeld. Een vaas werd gezocht in de kast, maar die bleek in de “keuken” te staan, niet toevallig vlak naast de kast. Ook over de “plaatsing” van de acteurs leek niet voldoende nagedacht. Het spel was veel te nerveus om te blijven boeien. Integendeel, je zou het op de duur op je heupen krijgen. Af en toe had ik het gevoel naar een repetitie te zitten kijken. Kortom, een gemiste kans van een groep die nochtans veel meer in haar mars heeft. Ik ben er echter van overtuigd dat ze er volgend jaar opnieuw zullen staan met hopelijk een meer afgewerkte productie dan deze.

“A Streetcar Named Desire”, de klassieker van Elia Kazan, met een schitterende Marlon Brando en Vivien Leigh in de hoofdrol. Probeer dat maar eens na te doen. Probeer dat maar eens op een deftige manier op scène te zettten zodanig dat je Marlon Brando vergeet. Want, zeg nu zelf, wie Stanley Kowalski denkt, denkt Marlon Brando. En toch zijn ze er bij Theater Rostune ei zo na in geslaagd ons de klassieke verfilming te doen vergeten. Aan de regie zal het alleszins niet gelegen hebben. Die vond ik namelijk goed tot zeer goed. Een optimaal gebruik van de (grote) scène met goed uitgekiende “plaatsingen” van de acteurs en een heel goed gebruik van belichting. Zo werd de woonst van de Kowalski’s in een witgeel licht gestoken en achteraan en rechts op de scène zat er blauwig licht waarmee de straat gesimuleerd werd. Zo was het enige onderscheid tussen binnen en buiten een streep licht. Goed gevonden en het werkte ook heel goed naar mijn bescheiden mening. Naar het einde toe werd het licht binnen zelfs rood om de opgelopen spanning tussen Blanche en Stanley te symboliseren. Knap allemaal. Ook de muziek paste wonderwel. Snerpende violen illustreerden de toenemende spanning ten huize Kowalski.

Alleen jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren. Blanche was voor mij heel goed op dreef in een toch wel aartsmoeilijke rol. Een goede tweede was Stanley Kowalski die, ondanks het feit dat hij fysiek niet de Kowalski was die ik mij voorstel, telkens hij op scène kwam diezelfde scène op zijn manier ook tot de zijne maakte. Tenslotte hadden we Stella die misschien niet het niveau van eerder genoemden haalde, maar toch heel goed deed wat van haar verwacht werd. Mitch was niet slecht, maar moest het vooral hebben van momentjes. Hij kon mij niet altijd overtuigen. Echter, een meer dan verdienstelijke creatie van deze klassieker van Tennessee Williams. Een dikke proficiat aan de hele groep !

Een mooi stuk dit, gebracht in een origineel kader toch wel. We gingen binnen in een bar waar we voordien en nadien nog iets konden drinken. Iedereen ging uiteindelijk op een stoel gaan zitten en de bar zelf diende ook als decor voor dit stuk van Ger van Veen. Het viel me meteen op dat dit geen makkelijk stuk is om te spelen. Het is een rauw, naturalistisch stuk over de kleine kantjes van de mens. Het café van Marc heeft zijn beste tijd gehad. Zijn vrouw is zwaar aan de drank en hulpje Iris verdient nog wat bij door zichzelf te prostitueren. Op een dag krijgen ze bezoek van een handelsreiziger die hun wereld op z’n kop zet en de vrouwen het hoofd op hol doet slaan.

Het stuk bevat nogal wat emotionele uitbarstingen en die moeten natuurlijk juist zitten en dat was hier jammer genoeg niet altijd het geval. Nochtans werd er door de meeste acteurs op een behoorlijk niveau geacteerd. Vooral de vrouwen blonken uit en ook de acteur die de rol van de handelsreiziger voor zijn rekening nam, kon mij meer dan bekoren. Grote uitblinker echter was Bart Claeys in zijn rol van Ronny, de zwakzinnige klant van het café. Alleen jammer dat café-uitbater Marc dit niveau niet haalde waardoor veel van de emotionele spanningen tussen de acteurs verloren ging. Een gemiste kans wel want het stuk op zich beviel mij wel. Een stuk over echte mensen met hun kleine kantjes. Een stuk ook over wat geld en macht doen met een mens. De belichting had ook beter gekund. Hier en daar stond een acteur in het donker. Mischien was dit bewust of had dit te maken met de locatie. Toch kon ik mij niet van het gevoel ontdoen dat hier iets meer mee te doen was.

Ik heb mij niet verveeld en bij momenten genoten van het spel van de acteurs, maar het stuk heeft mij te weinig geraakt wat uiteindelijk toch de bedoeling moet zijn van dit soort stukken. Eén scène vond ik schitterend en dat wou ik toch ook nog even vermelden. Bijna op het einde van het stuk komt de handelsreiziger het café binnen waar de “bazin” ligt te slapen met een kater van hier tot in Tokyo. De scène duurt meer dan 10 minuten en de eerste 7 minuten wordt er niks gezegd. Goed gedaan en de hele tijd kon je een speld horen vallen in de zaal. Mooi !

“Ik doe het morregen, da’k het morregen zal doen …”, zongen Belgian Asociality begin jaren ‘90. Ik moest onherroepelijk aan bovenstaand nummer denken bij het zien van “Oblomow”. Want de titel van dat liedje zou perfect de persoonlijke leuze van Oblomow kunnen zijn. Oblomow is een man van stand in het negentiende eeuwse Rusland. Hij heeft echter één groot probleem. Hij kan heel moeilijk beslissen. Wat hij kan uitstellen tot morgen zal hij zeker vandaag niet doen. Dus brengt hij zijn dagen door met slapen, want als hij dat doet, kan niemand hem lastig vallen met allerlei zaken waarin hij beslissingen zou moeten treffen of zo … Zelfs zijn vriend Andrei Stolz slaagt er niet in om hem uit zijn luie bed te krijgen en met hem de wereld rond te trekken. Tot deze zelfde Stolz hem voorstelt aan Olga, waar Oblomow smoorverliefd op wordt …

Koen De Graeve is schitterend als de eeuwig twijfelende Oblomow. Hij maakt deze voorstelling. Kan ook niet anders, want hij staat bijna constant op de scène en is afwisselend grappig en af en toe ontroerend als Oblomow. Hij wordt goed geflankeerd door Jan Steen als Stolz en Pieter Genard als zijn vriend-oplichter. Een leuke rol ook voor Turbiasz als de verteller van dienst met een paar grappige intermezzi. Joris Vanden Brande als een soort Arlequino-Zachar (de butler van Oblomov) en Charlotte Vandermeersch als Olga konden mij net iets minder bekoren. Ook het sobere decor werkte wonderwel en bestond enkel uit een tafel, wat stoelen, een deur en een stapel matrassen als het ultieme symbool van luiheid. Het feit dat Oblomow het zo moeilijk heeft om die berg matrassen te beklimmen, is tekenend voor zijn personage en illustreert zijn onmacht om het leven te trotseren.

Het stuk van 2 uur en 40 minuten wist mij bijna constant te boeien op een paar mindere momenten na. Zo vond ik het eerste bezoek aan het landgoed net iets te lang duren. Hier ging Charlotte Vandermeersch ook zo in “overdrive” dat het niet mooi meer was. Was dit nu echt nodig ? Ook een paar scènes met Zachar duurden mij net iets te lang, maar voor de rest een schitterende voorstelling gezien met een paar leuke vondsten, zoals het functionele gebruik van bureaulampen op de scène als lichtbron. Zeker een aanrader !

Hier met een gemengd gevoel naartoe vertrokken. Ik ben sowieso al niet echt een operaliefhebber, maar wel een toneelliefhebber. Daarenboven had ik gelezen en gehoord dat dit “Aïda” was, ontdaan van alle franjes, van alle ballast. Dat enkel nog de muziek overbleef. Gelukkig bleek het toch meer te zijn dan dat. Het begon goed. De acteurs kwamen in iedere ingang van de zaal staan en begonnen te “papa”-en. Daarna kwamen ze de scène opgestapt, gekleed in kleren die ze zo van de zolder van het NTGent gepakt hadden. En dit was een leuk effect. Ook het eerste ge”papa” was heel plezant. Heel indrukwekkend dan hoe alle medewerkers het podium op kwamen en allemaal samen begonnen te “papa”-en. Hier en daar ook wat leuke vondsten (de discussie tussen Dottermans en Miller in het begin, de onderbroekenlol van Opbrouck, het opbrengen van de olifant, de fanfare “De Leiezonen” van Desselgem, …), maar na een uur heb je het wel gehad.

Na een uur steekt een acteur een speech af over het “Suez”-kanaal, gevolgd door nog wat ge”papa” en wat muziek (schitterend gebracht trouwens, die muziek), maar onvoldoende om te blijven boeien. Chapeau voor Opbrouck omdat hij op die manier iedereen betrekt in zijn gekte, schitterende muzikanten ook, maar geef mij toch maar een echt toneelstuk. Dit was net iets teveel muziek en te weinig theater om mij 1 uur en 3 kwartier lang te blijven boeien.