“Frankie & Johnny” kende ik vooral als de film met Al Pacino en Michelle Pfeiffer in de hoofdrollen. Een leuke film met een taterende Al Pacino en een bij momenten broze Michelle Pfeiffer. Dit werd hier nog eens overgedaan door Bert Cosemans en Marleen Merckx. En het moet gezegd, ik heb mij niet verveeld. Ik vond het best een aangenaam kijkstuk. Gelukkig ook dat het stuk al bij al maar anderhalf uur duurde en dat was ook meer dan genoeg. Frankie en Johnny werken in dezelfde snackbar. Hij als kok en zij als serveuse. Na een avondje stappen belanden ze bij elkaar in bed. Zij wil dat hij naar huis gaat. Hij heeft nog geen zin en probeert alle argumenten aan te halen om haar te overtuigen dat ze voor elkaar gemaakt zijn. En zo krijgen we een aangenaam spelletje van afstoten en aantrekken. Niet meer dan dat, maar ook niet minder. Zowel Bert Cosemans als Marleen Merckx doen waar ze voor betaald worden, en dat is acteren. Ik heb vooral genoten van het spel van Cosemans, maar ook Marleen Merckx kweet zich meer dan behoorlijk van haar taak.

Om van een echte klassieker te kunnen spreken, heeft het stuk zelf net iets te weinig te bieden. Na een tijdje heb je het wel gehad. Als Johnny voor de zoveelste keer een pleidooi afsteekt over waarom ze nu eigenlijk wel voor elkaar gemaakt zijn, dan heb je dat op de duur wel gehad. Langs de andere kant zijn dit wel twee leuke personages om te volgen en te bekijken. Ik vond het ook een hele mooie en functionele belichting. Ze begonnen naakt en in het donker. Eerst werden dan één voor één de nachtlampjes ontstoken en tenslotte werd de luchter aangestoken. Ook het maanlicht werkte goed. Het werd een aangename avond in het gezelschap van Frankie en Johnny en natuurlijk Grietje, die de hele tijd naast mij zat. Kortom, wil je een avondje pretentieloos amusement zonder meer, ga dan zeker eens kijken naar “Frankie & Johnny”. Tot toneels !