Het decor van Theun Mosk, met aan alle kanten donkere houten planken waar licht door valt, is prachtig. Het laat zien dat de beslotenheid van het tweekamerappartement niet volledig is. Steeds schemert ook de wereld daarbuiten er doorheen: het appartement van de bovenburen, de straat. Dat licht dat door de planken komt, accentueert ook de broeierige, zomerse sfeer in de buitenwijk van New Orleans, wat nog wordt versterkt door de jazzy trompetklanken.

Blanche is de aan lager wal geraakte vrouw die met leugens en leugentjes, en met een beroep op haar zwakke gezondheid, haar waarheid probeert te verbergen. Die rol wordt door Maria Kraakman met verve vertolkt. Zoals te verwachten. Want Kraakman is op dit moment nou eenmaal een van de beste Nederlandse actrices. Misschien wel vanwege dat ‘zoals te verwachten’, valt me op hoe goed de anderen, Dragan Bakema als Stanley, Stefan Rokeband als Mitch, vanavond, anderhalve week na de première, zijn. Maar vooral Kirsten Mulder verrast me. De spanning in haar scènes met Bakema is ook in rij negen van de zaal goed voelbaar. Heel sterk hoe Mulder steeds weer tegelijk én het geluk én het verdriet van Stella uitbeeldt.

Ik kan het niet laten om heel even een vergelijking te maken met de beroemde verfilming uit 1951. Waarin Vivian Leigh al meteen vanaf het begin Blanche neerzet als een vrouw die wel eens heel snel rijp zou kunnen zijn voor het gesticht. Want het valt me op dat Kraakman dat veel geleidelijker doet. En nu ik toch aan het vergelijken ben: ook in de Nederlandse film Hunting & Zn (uit 2010) speelt Dragan Bakema een man die door het psychisch niet helemaal gezonde gedrag van een vrouw door het lint gaat en gewelddadig wordt. Ook in die film wordt de vrouw die dat oproept, vertolkt door Maria Kraakman.

Regisseur Marcus Azzini heeft met Tramlijn Begeerte een mooie voorstelling neergezet. In een heldere, strakke enscenering. Het accent ligt vooral op de inhoud van het stuk, en de acteurs krijgen de ruimte om te laten zien wat ze kunnen. Het kost me geen enkele moeite om de volle tweeënhalf uur geboeid te blijven kijken.

“A Streetcar Named Desire”, de klassieker van Elia Kazan, met een schitterende Marlon Brando en Vivien Leigh in de hoofdrol. Probeer dat maar eens na te doen. Probeer dat maar eens op een deftige manier op scène te zettten zodanig dat je Marlon Brando vergeet. Want, zeg nu zelf, wie Stanley Kowalski denkt, denkt Marlon Brando. En toch zijn ze er bij Theater Rostune ei zo na in geslaagd ons de klassieke verfilming te doen vergeten. Aan de regie zal het alleszins niet gelegen hebben. Die vond ik namelijk goed tot zeer goed. Een optimaal gebruik van de (grote) scène met goed uitgekiende “plaatsingen” van de acteurs en een heel goed gebruik van belichting. Zo werd de woonst van de Kowalski’s in een witgeel licht gestoken en achteraan en rechts op de scène zat er blauwig licht waarmee de straat gesimuleerd werd. Zo was het enige onderscheid tussen binnen en buiten een streep licht. Goed gevonden en het werkte ook heel goed naar mijn bescheiden mening. Naar het einde toe werd het licht binnen zelfs rood om de opgelopen spanning tussen Blanche en Stanley te symboliseren. Knap allemaal. Ook de muziek paste wonderwel. Snerpende violen illustreerden de toenemende spanning ten huize Kowalski.

Alleen jammer dat de acteurs niet allemaal van hetzelfde niveau waren. Blanche was voor mij heel goed op dreef in een toch wel aartsmoeilijke rol. Een goede tweede was Stanley Kowalski die, ondanks het feit dat hij fysiek niet de Kowalski was die ik mij voorstel, telkens hij op scène kwam diezelfde scène op zijn manier ook tot de zijne maakte. Tenslotte hadden we Stella die misschien niet het niveau van eerder genoemden haalde, maar toch heel goed deed wat van haar verwacht werd. Mitch was niet slecht, maar moest het vooral hebben van momentjes. Hij kon mij niet altijd overtuigen. Echter, een meer dan verdienstelijke creatie van deze klassieker van Tennessee Williams. Een dikke proficiat aan de hele groep !

Jammer dat het niet mogelijk is om hier een vergelijkende dubbelrecensie te maken, Ik doe een poging naar aanleiding van de voorstelling onder regie van Leon van der Sande in Maastricht. Enkele dagen voor de premiere zag ik in Utrecht een gedenkwaardige vlaamse versie van dit stuk in het favorieten festival. Helaas was dit de laatste vorstelling en had anders al mijn vrienden naar deze prachtige voorstelling gestuurd die gemaakt is door paula Bangels (‘tramlijn die verlangen heet’) Met iets minder verwachtingen trok ik daags later naar het zuiden, wat ik aantrof kan nauwelijks meer dan slecht amateurtoneel genoemd worden, de vormgeving is mooi en goed uitgevoerd. De akteurs rennen rond als kippen zonder kop en lijken het stuk niet te begrijpen, kunnen geen dialoog voeren en lijken hun tekst tenauwernood te kunnen onthouden, Stanly is verworden tot een opblaaspop die enkel dom kan snauwen zonder enig benul, Blanche een houten Katrijn met af en toe een broos moment, Mitch was wel aardig gespeeld en Stella leek zo verbaasd te spelen alsof ze tekst net geleerd had en voor het eerst hoorde, kortom niet om aan te zien. Heb het uitgezeten uit respekt voor mijn mede publiek. Geef mij de vlaamse versie maar waar ik van begin tot eind in geloofde en menig traan heb moeten laten. Zelfs als man!