“Ik doe het morregen, da’k het morregen zal doen …”, zongen Belgian Asociality begin jaren ‘90. Ik moest onherroepelijk aan bovenstaand nummer denken bij het zien van “Oblomow”. Want de titel van dat liedje zou perfect de persoonlijke leuze van Oblomow kunnen zijn. Oblomow is een man van stand in het negentiende eeuwse Rusland. Hij heeft echter één groot probleem. Hij kan heel moeilijk beslissen. Wat hij kan uitstellen tot morgen zal hij zeker vandaag niet doen. Dus brengt hij zijn dagen door met slapen, want als hij dat doet, kan niemand hem lastig vallen met allerlei zaken waarin hij beslissingen zou moeten treffen of zo … Zelfs zijn vriend Andrei Stolz slaagt er niet in om hem uit zijn luie bed te krijgen en met hem de wereld rond te trekken. Tot deze zelfde Stolz hem voorstelt aan Olga, waar Oblomow smoorverliefd op wordt …

Koen De Graeve is schitterend als de eeuwig twijfelende Oblomow. Hij maakt deze voorstelling. Kan ook niet anders, want hij staat bijna constant op de scène en is afwisselend grappig en af en toe ontroerend als Oblomow. Hij wordt goed geflankeerd door Jan Steen als Stolz en Pieter Genard als zijn vriend-oplichter. Een leuke rol ook voor Turbiasz als de verteller van dienst met een paar grappige intermezzi. Joris Vanden Brande als een soort Arlequino-Zachar (de butler van Oblomov) en Charlotte Vandermeersch als Olga konden mij net iets minder bekoren. Ook het sobere decor werkte wonderwel en bestond enkel uit een tafel, wat stoelen, een deur en een stapel matrassen als het ultieme symbool van luiheid. Het feit dat Oblomow het zo moeilijk heeft om die berg matrassen te beklimmen, is tekenend voor zijn personage en illustreert zijn onmacht om het leven te trotseren.

Het stuk van 2 uur en 40 minuten wist mij bijna constant te boeien op een paar mindere momenten na. Zo vond ik het eerste bezoek aan het landgoed net iets te lang duren. Hier ging Charlotte Vandermeersch ook zo in “overdrive” dat het niet mooi meer was. Was dit nu echt nodig ? Ook een paar scènes met Zachar duurden mij net iets te lang, maar voor de rest een schitterende voorstelling gezien met een paar leuke vondsten, zoals het functionele gebruik van bureaulampen op de scène als lichtbron. Zeker een aanrader !