Olivetti 82; een typmachine. ‘Daar begon het allemaal mee’. Onder een stoffige lamp zit naast een klein tafeltje met daarop de typemachine, een hoed en een stapel boeken zit een opgefokte man. Schrijver Bernard van de Wiele verteld over zijn moeder, zijn geliefde zusje, de vaderpersonen in zijn leven, zijn fascinaties. Langzaamaan ontrolt zich een afschuwelijke geschiedenis. Als kijker wordt je meegezogen en pas tegen het einde besef je dat je eerder had moeten stoppen. Dat je je niet zo mee had moeten laten slepen. Dat het nu te laat is. Precies zoals Bernard vanuit zijn politiecel probeert te vertellen hoe en waneer het allemaal begonnen is. Waar hij verstrikt lijkt te zijn geraakt in flarden uit de echte wereld en de zijne, kun je als buitenstaander nog enigszins overzicht houden en op zoek gaan naar het waarom achter het drama.
Thomas Oerlemans schakelt moeiteloos tussen de hoofdpersoon Bernard en de overige figuren die een rol spelen in zijn leven, zonder dat het platte typetjes worden. De manier waarop hij deze monoloog brengt verdient groot respect.
Vloeiend verandert hij van een klein jongetje in een verwarde vader. Met een prachtige energie en een mooie tekstbehandeling weet Oerlemans zijn publiek ademloos mee te slepen in een anderhalf uur durende beklemmende monoloog.
Hij verdient volle zalen.

Prachtige ontroerende openingscène! Wat mij betreft had de hele voorstelling in non-verbale en vogeltaal mogen zijn.
Elsie de Brauw en Wim Opbrouck mogen dan de sterren van de hemel spelen (allebei een gewei), het was voor mij niet genoeg om de hele voorstelling geboeid te blijven.
Het beeld van mensen wankelend op hun grondvesten, balancerend in hun eigen leven, is mooi vormgegeven door een enorm luchtbed waarop de acteurs zich het hele stuk staande proberen te houden. Het lijkt alsof de buitenwereld hierdoor meer zekerheid biedt dan hun eigen vertrouwde thuis. De acteurs moeten dan ook letterlijk over een muur stappen wanneer zij hun huis verlaten. De enorme ruimte vormt een mooi contrast met het intieme spel.
De portretten van asielzoekers om de speelvloer heen vond ik niet interessant, de rode lampjes daarentegen maken van de wereld een kermis, en van Beck en Vogel kuikentjes die gedwongen worden om maar vooral door te leven, ongeacht de kwaliteit hiervan.
De verschillende rollen van Aus Greidanus Jr komen niet verder dan de zijlijn. Dit benadrukt het hopeloze leven van Beck en Vogel nog maar eens, maar zorgt ook voor verslapping van het verhaal. Ik zie de noodzaak soms niet van zijn rollen in het stuk.
Ik irriteer me mateloos aan het niet ingrijpen van Beck; mooi spel van Opbrouck. Hij en de Brauw vormen een kwetsbaar mensenkoppel. Hij bol maar leeg, zij tenger maar vol vuur. Ze houden zoveel van elkaar dat ze geen seks hebben. Is dat romantisch of ongezond? In ieder geval memorabel.
Het geluidloze geschreeuw, de wanhopige pogingen het frontale naakt van zijn vrouw te bedekken en de Vogel van Elsie de Brauw neem ik mee, de rest heb ik achter gelaten in het theater.

De Grote Voelshow van Dox is een onschuldige en tegelijkertijd stoere voorstelling over het ontdekken van de liefde. Jeugdig en volwassen tegelijk. Door middel van geniale vondsten (handpoppen en zandzakjes aan elastiek)worden razend spannende verliefdheden opgebiecht, eerste zoenen gegeven en DE lengte van het materieel vergeleken.
De spelers van Dox dansen en spelen op een goede energie en blijven transparant. Hierdoor liggen de rollen erg dicht op de huid wat voor een mooie transparantie zorgt: ik voelde me meer medelever dan toeschouwer. In positieve zin.
Enorm energieke voorstelling die een groots thema op verrassende en ontroerende wijze bespreek-, dans- en speelbaar maakt.

Wat veroorzaakt een hoek? Wat heeft een hoek; tegemoetkomend of juist buitensluitend, voor invloed op de ruimte en haar bewoners? In ‘Hoek’ ondervinden vier spelers (eigenlijk bewegers) het effect van een enorme muur die langzaam verschillende hoeken aanneemt. De vier bewegen zich vrij door de ruimte en nemen als vanzelfsprekend verschillende bewegingsvormen aan die voortvloeien uit de bewegingen van de hoek. Zo laten zij in patronen, samenstellingen en ritmes zien wat zij ervaren. Het mooie hieraan is dat hun uitdrukking weinig verraad over de binnenkant. Zij ondergaan enkel. Hierdoor kan het publiek volledig zelf interpreteren.
Het publiek kijkt geduldig toe en voelt mee hoe vrij of gesloten een ruimte kan zijn.
Af en toe duren stukjes naar mijn mening net wat te lang, maar over het algemeen ben ik enorm geboeid. Als de muur recht op het publiek afschuift deinst iedereen mee achteruit en wordt zo onbewust onderdeel van de speelvloer.
Een erg mooi gedeelte was het stuk waarin de spelers door de muur tot op een paar centimeter afstand van het publiek worden geduwd. Tijdens deze confrontatie reageren ze op elk geluidje vanuit het publiek, als alerte jonge vogeltjes met hele grote ogen. Niemand durfde meer te kuchen of te gaan verzitten, ‘want dan komen ze op mij af’. Dit resulteerde uiteraard in hard gelach van de hele tribune.
Indrukwekkende voorstelling; knap vormgeven thema’s waarin de veelzijdigheid van eenvoud aan het licht wordt gebracht.

In het Theater aan de Parade zag ik gisteren Othello.
Van de inleiding had ik meer verwacht, het was een goed verhaal maar ik miste onderliggende thema’s, bijzondere vondsten in de voorstelling en de behandeling van andere aspecten behalve enkel het verhaal. Ik had graag wat meer willen weten over bijvoorbeeld vormgeving en muziekkeuze.
De voorstelling begon met een sterke openingscène. Daarna zakte het even in. Lange monologen en veel overbodige tekst wat mij betreft, maar dat is nou eenmaal Shakespeare. Ik miste wat achtergrond over de beweegredenen van Jago. Hij moet zijn verhaal vanaf het begin uit zichzelf pompen en geeft daarmee knappe voeding voor zijn tegenspelers.
De vrouwen bieden een welkome afwisseling. Mooi ingetogen en overtuigend spel van Anniek Pfeiffer. Vanaf haar opkomst weet ze me te boeien. Prachtig ook hoe ingezoomd word op situaties met de videobeelden. Dit brengt mooie versterkingen en tegenstrijdigheden met zich mee.
Thijs Römer wordt overtuigender naarmate het verhaal vordert en zijn innerlijke strijd toeneemt, en weet me uiteindelijk te raken.
De tweede akte en met name de slotscène zorgt dan toch voor een staande ovatie.
Geweien voor de gewaagde stukkeuze door deze jonge spelers, het PRACHTIGE indrukwekkende decor, de muziek en de videobeelden, een tomaat voor de traagheid die regelmatig aanwezig was.

Vier jonge mooie acteurs in Closer. Ik had de film niet gezien en gelukkig maar; de reacties in de theaterzaal zijn beduidend beter.
Ik heb vier mensen gezien die grip proberen te krijgen op hun liefdesleven maar verstrikt raken in dat van anderen.
Prachtig spel, goed gekozen muziek, versterkend licht, en flexibel decor; ik hou ervan als acteurs alles zelf oplossen op het podium. De scène van Roef Ragas die door het lint gaat en breekt onder een plots dovende spot zal me lang bij blijven.
Leuke vondsten; je voelt je een gluurder tijdens het chatten tussen de twee heren, en mooie stukken waarin twee tijden of gebeurtenissen door elkaar gaan lopen.
Ik heb enorm genoten.
Echt, rauw, snel, strak. Theater zoals het hoort!