Olivetti 82; een typmachine. ‘Daar begon het allemaal mee’. Onder een stoffige lamp zit naast een klein tafeltje met daarop de typemachine, een hoed en een stapel boeken zit een opgefokte man. Schrijver Bernard van de Wiele verteld over zijn moeder, zijn geliefde zusje, de vaderpersonen in zijn leven, zijn fascinaties. Langzaamaan ontrolt zich een afschuwelijke geschiedenis. Als kijker wordt je meegezogen en pas tegen het einde besef je dat je eerder had moeten stoppen. Dat je je niet zo mee had moeten laten slepen. Dat het nu te laat is. Precies zoals Bernard vanuit zijn politiecel probeert te vertellen hoe en waneer het allemaal begonnen is. Waar hij verstrikt lijkt te zijn geraakt in flarden uit de echte wereld en de zijne, kun je als buitenstaander nog enigszins overzicht houden en op zoek gaan naar het waarom achter het drama.
Thomas Oerlemans schakelt moeiteloos tussen de hoofdpersoon Bernard en de overige figuren die een rol spelen in zijn leven, zonder dat het platte typetjes worden. De manier waarop hij deze monoloog brengt verdient groot respect.
Vloeiend verandert hij van een klein jongetje in een verwarde vader. Met een prachtige energie en een mooie tekstbehandeling weet Oerlemans zijn publiek ademloos mee te slepen in een anderhalf uur durende beklemmende monoloog.
Hij verdient volle zalen.