De voorstelling kwam traag op gang en dat hield aan tot de pauze. Het is vanwege mijn vriend die wel benieuwd was naar de afloop dat ik het tweede deel ook heb gezien, gelukkig maar, anders had ik een tomaat gegeven. De speelvloer is verdeeld in zes vlakken die elk zes verschillende locaties met bijbehorende personages omvatten. Voor de pauze spelen deze vlakken afzonderlijk, erna komen ze gelijktijdig tot leven, hetgeen lekker veel actie oplevert. Mijn favoriet is Jeroen Spitzenberger die als afgekeurde militair zijn dagen aan een hotelbar slijt. Hij speelt heel makkelijk, heel naturel. Stefan de Walle viel een beetje tegen, hoewel ik erg moest lachen om het cocktail-dansje. Pauline Greidanus heeft zich erg ontwikkeld. Een paar jaar geleden vond ik haar soms vrij ongeloofwaardig en vrij schreeuwerig. Schreeuwen kan ze nog steeds goed, maar het is nu ook effectief, heb erg om haar gelachen. Al met al geen slecht stuk voor een van je eerste toneelervaringen, maar als je me had gezegd dat het het amateurgezelschap van Zeewolde was had ik het ook geloofd. Van het Nationale Toneel verwacht ik kortom wel wat meer dan dit.

Geen wereldschokkend toneel, maar toch zeer de moeite waard. Persoonlijk heb ik het niet zo op Franse stukken van een eeuw of wat terug, maar deze bewerking laat zien dat geen enkel stuk ooit aan zeggingskracht hoeft in te boeten. Waar ik het meest door geraakt werd was Jaap Spijkers. Zijn dierlijke, authentieke spel is echt meesterlijk. Verwacht in deze voorstelling geen briljante vondsten: het gebruik van microfoons, strakke mise en scène en kale leegte is niets nieuws. Leuke voorstelling voor middelbare scholieren met frans in het vakkenpakket.

Mijn aanbevelingen zullen geen commercieel nut meer hebben, aangezien het de laatste voorstelling was, maar toch. Ingenieus stuk! Een gewei voor Ayckborn. Pauline Greidanus’ spel had een hypnotiserende invloed op me; ik leefde volledig met haar mee. Gewei voor Pauline. Catherine ten Bruggencate maakte mij meerdere malen aan het lachen met haar droogkomische observaties en vragen: “Hoe is het nou, om een hoer te zijn?” Het spel van alle spelers was overtuigend, het decor functioneel en het plot ijzersterk. Hoewel het stuk luchtigjes opgezet is, raakt het wel degelijk dieper, en heeft op dat niveau een geruststellende uitwerking op mij gehad. Ik ging zingend naar huis: que sera, sera…

Sterk spel van zowel Arjan Ederveen als Joop Admiraal en alle overige spelers. Ik begrijp de totale afkraking niet die sommige recensenten deze voorstelling meenden te moeten aandoen. Het stuk zit goed in elkaar en is wel degelijk om te lachen. Het is een rasechte Ederveen en dat is echt iets om naar toe te leven.

Eigenlijk een voorstelling voor kinderen vanaf een jaar of vier, maar ik belandde in het publiek omdat een vriend, Marcel Postma, meedanste en -speelde. Dat deed hij hilarisch: In een scène zwaaide hij als een bezetene met een hamer in het rond en ramde als een ADHD-kind op alles dat hij tegenkwam.
Voor moosers met (jonge) kids is het een leuke voorstelling om een middagje voor uit te trekken, het stuk duurt hooguit een uur, dus dat is te doen.
Wat me wel irriteerde is dat het hele gebeuren is opgezet vanuit de idee van een gelukkig gezinnetje met papa, mama, zoon, dochter en baby. Ik dacht bij de Daltons beland te zijn. Ik vind het nogal gevaarlijk om jonge kinderen zulke krankzinnige wereldbeelden op te zadelen.
Gelukkig zijn kinderen kritisch: als reactie op een stukje tekst van de dochter (“Wat een rare familie heb ik toch hè?”) riep een jongetje: “Ja, maar jij bent ook raar.”

Eindelijk weer eens theater. Een heerlijk rauwe voorstelling waarin alles klopt: licht, decor, geluid, samenspel. Het intensieve gebruik van camera’s en projectieschermen is iets waar ik erg van houd, vooral als het, zoals in deze voorstelling, goed gebruikt wordt en een toevoeging vormt. Sterk en gedurfd spel.

Christus wat is dit nu weer? Goede Tijden meets de Haagse Comedie. Dat de schrijfster dit waardeloze stuk aan de openbaarheid heeft willen prijsgeven is misschien nog goed te praten met een beroep op gebrek aan intelligentie, hetgeen blijkt uit de geforceerde dialogen en de totale afwezigheid van enige tekenen van leven in haar ‘personages’. Dat een regisseur vervolgens uitgerekend dit stuk ongeluk uitkiest om zo sec op de planken te zetten valt niet te verdedigen en riekt nog het meest naar arrogantie. ‘Ach, voor Anne-Wil en Edwin komt het publiek wel,’lijkt men gedacht te hebben. Inderdaad, het publiek dat meestal de voorstellingen van het Nationale Toneel bevolkt was weer massaal aanwezig: het was een komen en gaan van uitgedroogde voorhoutse schildpadden met dito ega’s. Waarom twee talentloze actrices naast Anne-Wil Blankers en Edwin de Vries op toneel worden geduld is mij een raadsel. Een aanrader voor eenieder die voor eens en voor altijd van het -tegen beter weten in- bezoeken van toneelvoorstellingen af wil zijn. Eén tomaat kon ik nog net toewerpen, daarna ben ik in slaap gesukkeld.

Met deze voorstelling ging dan eindelijk de langverwachte wens die ik omtrent theater koester in vervulling. Een wens die mij, vaak tegen beter weten in, steeds weer naar de schouwburg drijft. De wens dat hetgeen ik die avond ga zien mij tot op het bot zal raken, zal optillen, meevoeren, neersmakken, uiteen zal doen vallen om me vervolgens hulpstukken aan te reiken waarmee ik een herziene wereldvisie in elkaar kan sleutelen en dat er dan toch nog een onoplosbaar gelijkend en dus verontrustend raadsel blijft hangen om thuis verder op te kauwen.
Het stuk zelf is verschrikkelijk; het onrecht dat mensen elkaar aandoen vanuit een onvermogen tot overgave aan een ander. Ego’s die geen gelijke naast zich dulden, de macht niet willen delen. Omdat ze de fout maken te denken dat het hebben van macht een hoger goed is dan onderwerping. Ariane Schluter is fantastisch als de getergde, verscheurde, radeloze en wanhopig contact met haar man zoekende vrouw. Haar man, Gijs Scholten, is een grote wandelende verscheurdheid die zijn vrouw kleineert en mishandelt en zo bij haar de tranen opwekt die hijzelf al jaren niet meer kan produceren. Mooi vond ik de scene waarin Marie-Louise Stheins, de benedenbuurvrouw, Gijs Scholten voor even tot iets menselijks weet te transformeren, tot een bijna kinderlijke vreugde die verdwijnt op het moment dat zijn echtgenote hem terug wil, en hij naar haar terugsluipt. Roef Ragas is aandoenlijk als de vrij nuchtere benedenbuurman die plots de homo-erotische fantasieen van zijn bovenbuurman over zich heen krijgt. Topstuk!