In een slechte bui kun je over deze voorstelling zeggen: “een didactische beeldroman van het nieuwe conservatieve moralisme”. Want er zijn misschien een paar ‘leermomenten’ teveel. Maar het is er wel eentje met een simpel, krachtig toneelbeeld. Met fraaie belichting en effectief geluid. En doeltreffend gebruikte videoschermen. Ook de drie vertelsters werkten. Alle elementen, inclusief het goed tot uitstekend acteren, kloppen. De nuchtere regiekeuzen van Doesburg hebben er een bijna perfect geheel van gemaakt. Dit is een productie waarvan de beelden beklijven en de heldere theses tot weerwoord verlokken. Houllebecq is namelijk, wat mij betreft, een schrijver om het mee oneens te zijn. Maar déze bewerking in déze regie is om van de genieten (Ik ben overigens wel heel benieuwd naar Elementarteilchen van Simons/ ZTHollandia). O ja, het gaat over twee halfbroers waarvan de één, Michel, het bij de ratio en de ander, Bruno, het in de lust zoekt. Beide wegen lijken (blijken) dood te open.

Elementaire deeltjes moet het vooral van de multimedia-toepassingen hebben. De video-opnames geven het spel van de acteurs een mooie extra dimensie en impact. Het verhaal, jawel ook goed te begrijpen voor een echte alfa, wordt prima ondersteund door de live muziek en samen met het licht wordt het een boeiend geheel. De acteurs maken een dynamische en enthousiaste indruk en weten prima om te gaan met de eisen die de videobeelden en close-ups stellen aan hun spel. De ene tomaat is voor het decor. Met de steiger, het bubbelbad en de ikea-bank kan ik leven, maar ik heb eerlijk gezegd het kijkje achter de schermen en hier zelfs in de kleedkamer, nu wel gezien. Ik zou graag weer eens een voorstelling zien met een achterdoek…

Eindelijk weer eens theater. Een heerlijk rauwe voorstelling waarin alles klopt: licht, decor, geluid, samenspel. Het intensieve gebruik van camera’s en projectieschermen is iets waar ik erg van houd, vooral als het, zoals in deze voorstelling, goed gebruikt wordt en een toevoeging vormt. Sterk en gedurfd spel.