Het was een grote verbetering met de try-out van vorige week vrijdag. De acteurs die de vrouwenrollen vervullen spelen stuk voor stuk overtuigend en über-vrouwelijk. Hun divagedrag is oprecht en zeker geen parodie op de vrouw of op de travestiet. Ook het stemgebruik van de acteurs, weliswaar met hun eigen mannelijke toonhoogte, maar met de zachte, verleidelijke manier van converseren past prima bij hun personages. Dit zijn acteurs die zich verdomd goed hebben ingeleefd in de sekse van hun personage. Het ingenieuze decor, de muziek en de belichting zorgen voor een intrigerende, spannende sfeer. Ik moet zeggen dat het de moeite waard is geweest om de voorstelling twee keer te zien. De eerste keer, zittend op het eerste balkon van de stadsschouwburg, was ik te overdonderd door het decor en de vrouwelijkheid op het toneel, dat mij de details in de teksten ontschoten. De tweede keer zat ik een stuk dichterbij het gebeuren (op de 2e rij) en was de voorstelling minstens even fascinerend, maar nu kwamen ook de emoties en onderlinge relaties echt goed tot uiting. Zelfs de zang van Marieke Heebink was fascinerend om naar te luisteren. Echter zou de voorstelling zonder zulke bekwame acteurs en zo’n mysterieus spiegeldecor waarschijnlijk weinig boeiend geweest. De tekst alleen heeft te weinig kracht om de mensen te blijven boeien. De statische, kalme enscenering op zich zorgt ook niet voor veel bezienswaardigheid. Maar de voorstelling, zoals die zaterdag 4 maart gegeven werd, waarin de acteurs zichzelf vanaf hun beste (vrouwelijke) kant lieten zien, is zeker de moeite waard om (minstens 1 keer) te bezoeken.

Ik moet streng zijn en ik zal recht-door-zee zijn. Ik vond de versie van TGA much much beter! Niemand kan Halina overteffen, zeker niet Lotje van Lunteren (de feeks Katharina in De Getemde Feeks van NNT). Het decor deed me denken aan mijn groep 8 musical. De wasscéne vond ik heel mooi, tot het moment kwam dat er gelachen werd omdat de jurk niet 1-2-3 aan ging: dat ontkrachtte het gevoelige van de scéne. Wat betreft de eindmonoloog: dat was nog de allergrootste afknapper: totaal ongeloofwaardig, ongeconcentreerd leek wel en door dat lachje erin (deed ze dat bij alle voorstellingen?) ontkrachtte het de boodschap. MAAR ik heb wél heel erg gelachen (vandaar de twee gewei’tjes): Yorick Zwart is absoluut mijn held - de beste komedie-acteur die ik in tijden heb gezien. Ben toch blij dat ik deze voorstelling gezien heb (als was het maar om bevestigd te zien hoe goed Het temmen van de Feeks van TGA eignelijk was)!

Wat in eerste instantie het grootste minpunt aan de voorstelling leek te zijn, bleek bij nader inzien juist de grootste kracht ervan. Bij het verlaten van de Expozaal van De Brakke Grond, overviel mij een onbevredigend gevoel: het stuk was naar mijn idee veel te kort. Hoewel ‘Showroom Survival’ van begin tot eind boeit en vermaakt, blijft het publiek toch grotendeels met een ontevreden gevoel achter. Maar naarmate ik meer over de voorstelling na denk, hoe beter ik het onverwachte, abrupte einde begrijp.

Twee mannen (gespeeld door Gerold Guthman en Niek van der Horst) en twee vrouwen (gespeeld door Susan Boogeardt en Bianca van der Schoot) zijn samen vier wetenschappers die tevens onderwerp van hun eigen onderzoek zijn. Ze onderzoeken elkaar en zichzelf op het gebied van verlangen.
Het laboratorium is abstract weergegeven: een grote vierkante bureautafel met in het midden een doorzichtige cabine met een rustgevend decortje, rond de tafel vier bureaustoeltjes op wielen. De voorstelling begint met een vlotte monoloog van Susan Boogaerdt. Ze zet daarmee het gemiddelde tempo van de hele voorstelling en creëert een opgehitste sfeer. Alle vier de “wetenschappers” zijn op hun eigen manier gespannen en naarstig op zoek naar antwoorden en oplossingen. Vanuit de visie dat het leven en dus ook geluk maakbaar is, beproeven zij op komische wijze elkaar om gezamenlijk naar een “volgend niveau” te komen.
Het spel ontroert en is zeer overtuigend, de timing is perfect en ook hun lichaamsbeheersing weten de spelers met precisie te exploiteren in de pantomimeachtige bewegingen. Dit laatste komt regelmatig terug in de voorstelling en wisselt op een prettige manier tekstfragmenten af met muziek en beweging. Doordat de monologen direct tegen het publiek gericht zijn, worden we meteen in de voorstelling betrokken en blijven dat. Hiermee wordt een bepaalde intimiteit tussen personages en publiek gecreëerd.

Het is kortom een spetterende, vlotte, evenwichtige voorstelling die ontroert, amuseert en ook tot denken zet. Want dat onbevredigende gevoel dat het publiek na de voorstelling overhoudt, kan geen toeval zijn. Dit is een bedoeld effect van de makers van ‘Showroom Survival’. Verlangen zit in ons allemaal en we lijken onbevredigbaar, ook al hebben we genoten van de voorstelling. Waarom dat zo is, weten we niet en dat leren we ook niet van de “wetenschappers”. Wat we nu wél weten is dat ons onrustige verlangen eigenlijk heel absurd is, net als het hele onderzoek van ‘Showroom Survival’. Na deze voorstelling voelen we ons net als de geflipte personages waar we ruim een uur lang naar hebben zitten kijken.

Hartverscheurend liefde

Liefde, zoals Het Syndicaat ons 17 maart in de Krakeling liet zien, is als een steek van een insect in je hart. In eerste instantie doet die steek geen pijn en voelt het zelfs heel prettig. Maar als de liefde uit je hart gaat, laat het iets achter: angel.

Niek van der Horst en Manon Nieuweboer spelen een stel dat worstelt met hun haat en liefde voorelkaar. Ze worden heen en weergeslingerd door liefkozingen en scheldpartijen. De manier waarop zij communiceren is doordrenkt met leed: het lijkt alsof zij door hun emoties niet uit hun woorden kunnen komen. Ze spreken tegen elkaar in ultra korte zinnen die soms helemaal geen zinnen zijn maar gewoon een groepje woorden. Voor het publiek is dat even wennen, maar het heeft wel degelijk effect. De radeloosheid van de personages wordt erdoor versterkt.

De schrijver van Angel, Enver Husicic, weet doelmatig gebruik te maken van scheldwoorden en hij speelt met taal als een dichter die geen betekenisloze woorden wil gebruiken. Subtiel, maar absoluut niet vaag. Doordat de tekst bestaat uit halve zinnen en impulsieve woorden, ontstaat er een heleboel subtekst die de kijker in gedachten kan toevoegen aan wat uitgesproken wordt.

Ondanks die aparte manier van spreken, zijn de woorden en is het gedrag van de spelers zeer realistisch en herkenbaar. Het decor bestaat uit een paar zitzakken op een witte vloer: simpel en net zo onpersoonlijk en leeg is als de personages. Behalve dan die pot met foetus.

Het spel van de acteurs is ontroerend zuiver. De man is een open mens, de vrouw is een dicht mens. Zij is het probleem, zij is moeilijk, hij is makkelijk en doet zijn best. Een extra pluim voor Manon Nieuweboer die heel overtuigend zowel een lamlendige vrouw als een krachtige vrouw neerzet.

Angel is een rauwe, pure vertoning van wat liefde is als die verloren gaat. Hartverscheurend.