Wat in eerste instantie het grootste minpunt aan de voorstelling leek te zijn, bleek bij nader inzien juist de grootste kracht ervan. Bij het verlaten van de Expozaal van De Brakke Grond, overviel mij een onbevredigend gevoel: het stuk was naar mijn idee veel te kort. Hoewel ‘Showroom Survival’ van begin tot eind boeit en vermaakt, blijft het publiek toch grotendeels met een ontevreden gevoel achter. Maar naarmate ik meer over de voorstelling na denk, hoe beter ik het onverwachte, abrupte einde begrijp.

Twee mannen (gespeeld door Gerold Guthman en Niek van der Horst) en twee vrouwen (gespeeld door Susan Boogeardt en Bianca van der Schoot) zijn samen vier wetenschappers die tevens onderwerp van hun eigen onderzoek zijn. Ze onderzoeken elkaar en zichzelf op het gebied van verlangen.
Het laboratorium is abstract weergegeven: een grote vierkante bureautafel met in het midden een doorzichtige cabine met een rustgevend decortje, rond de tafel vier bureaustoeltjes op wielen. De voorstelling begint met een vlotte monoloog van Susan Boogaerdt. Ze zet daarmee het gemiddelde tempo van de hele voorstelling en creëert een opgehitste sfeer. Alle vier de “wetenschappers” zijn op hun eigen manier gespannen en naarstig op zoek naar antwoorden en oplossingen. Vanuit de visie dat het leven en dus ook geluk maakbaar is, beproeven zij op komische wijze elkaar om gezamenlijk naar een “volgend niveau” te komen.
Het spel ontroert en is zeer overtuigend, de timing is perfect en ook hun lichaamsbeheersing weten de spelers met precisie te exploiteren in de pantomimeachtige bewegingen. Dit laatste komt regelmatig terug in de voorstelling en wisselt op een prettige manier tekstfragmenten af met muziek en beweging. Doordat de monologen direct tegen het publiek gericht zijn, worden we meteen in de voorstelling betrokken en blijven dat. Hiermee wordt een bepaalde intimiteit tussen personages en publiek gecreëerd.

Het is kortom een spetterende, vlotte, evenwichtige voorstelling die ontroert, amuseert en ook tot denken zet. Want dat onbevredigende gevoel dat het publiek na de voorstelling overhoudt, kan geen toeval zijn. Dit is een bedoeld effect van de makers van ‘Showroom Survival’. Verlangen zit in ons allemaal en we lijken onbevredigbaar, ook al hebben we genoten van de voorstelling. Waarom dat zo is, weten we niet en dat leren we ook niet van de “wetenschappers”. Wat we nu wél weten is dat ons onrustige verlangen eigenlijk heel absurd is, net als het hele onderzoek van ‘Showroom Survival’. Na deze voorstelling voelen we ons net als de geflipte personages waar we ruim een uur lang naar hebben zitten kijken.