Het plot ontwikkeld zich langzaam, en hoe leuk de acteurs ook zijn, de spanningsboog zakt toch even halverwege het verhaal, De toeschouwer word even bedolven door een hoeveelheid tekst en informatie, waarbij de aandacht de weg kwijt raakt. De liedjes, dansjes en de personages maken veel goed, en lokken vaak een schaterlach uit.
Maar..Wat doen vijf blanke mensen in de bediening van een chinees restaurant?
Desalniettemin is de gelukkige mandarijn een fijn stuk, met fijne acteurs, met een agatha christie sfeer, die heel goed werkt.

Het is de regisseur Frans Strijards gelukt om het meer dan honderd jaar oude stuk ‘De methode..’ van de franse schrijver Feydeau in het heden te trekken.
De speelstijl is vlot, de tekst humoristisch en de styling van kleding kloppend. Het decor is fenomenaal, met zijn hoge wanden en talloze laatjes en kasten met van alles en nog wat erin.
De vaart blijft erin, door zowel de snelheid van verwikkelingen als de beweeglijkheid van de acteurs. Vooral Stefan de Walle steekt er boven uit; zijn idiote bewegingen zijn hilarisch, soepel en toch beheerst. Ondanks de vaart zij het publiek bijna nooit kwijt.
Behalve als de butler spreekt. Wat is dat voor accent?

In een simpele setting komen de twee broers van Kommil foo op, en excuseren zich al voor alle fouten die komen gaan. Ingespeelder op elkaar vind je niet veel spelers; Je ziet ze, vroeger samen in de woonkamer spelend, gebruikmakend van alles om hun heen om hun fantasie wereld te voeden.Ze bouwen deze wereld rustig op, De toeschouwer word met uitleg en beeld aan de hand in hun wereld geleid.
De rode draad van het verhaal gaat over een straat. Elke scene gaat over andere mensen die hier wonen. Ze hebben gemeen dat ze allemaal vastzitten in een bepaald denkpatroon of gedrag, dat met vertedering en lichte tragiek uitgebeeld worden. De inventieviteit van de broers is fantastisch; zo word bijvoorbeeld een meetlat achtereenvolgens gebruikt als vrouw, kind, affaire, penis en tikmachine. Ook de warme liedjes over liefde en gekke situaties, die Kommil Foo’s vorige shows kenmerkte, waren er weer. Met eenzelfde kracht, plezier en gekte ten gehoor gebracht. Kommil Foo krijgt van mij flink wat geweien, omdat ze hun naam weer allerhoogst hebben gehouden. En een tomaatje omdat ik ze een paar keer op anticipatie heb betrapt..