Subliem totaaltheater. Ontroerend, aangrijpend en overweldigend. Inspiratiebronnen (muziek van Monteverdi en filmbeelden van de verwrongen bewegingen van psychiatrische patiënten uit de tijd voordat medicatie daar een eind aan maakte) blijven hoorbaar en zichtbaar in een voorstelling met een adembenemend mooi toneelbeeld en een fenomenale enscenering. Tien dansers en tien muzikanten vormen een vloeiend georkestreerd ensemble, waarin een sopraan zich soepel tussen de dansers beweegt, en waarin dansers elementaire geluiden aan de muziekarrangementen toevoegen. Alles klopt in deze voorstelling, elk detail. Perfectionisme kan intens ervaren wel eens in de weg staan. Maar dat gebeurt hier niet. Integendeel. Hier versterkt het perfecte juist het ervaring van schoonheid en vergroot het de ontroering. Dit is theater waar je gelukkig van wordt.

Platel is terug in Nederland op het Holland Festival, waar hij inmiddels vaste gast is. Vorig jaar met de intrigerende voorstelling Wolf en dit jaar met de nieuwe VSPRS. Weer een “Platelliaans” interdisciplinair vraagstuk, want met elke creatie stelt hij weer vragen, aan zichzelf, aan zijn groep dansers en musici en aan de toeschouwers.
De voorstelling is sterk gebaseerd op muziek, dat uiteindelijk door Fabrizio Cassol werd vormgegeven, gebaseerd op Verdi’s Vespro della Beata Vergine uit 1610. In samenwerking met Tcha Limberg en zijn gipsy inbreng, Wim Becu en een zangeres van formaat Claron McFadden. De muziek en de live muzikanten zijn dan ook vrijwel constant tijdens de hele voorstelling aanwezig, wat op zich sterk werkte in het neerzetten van een live sfeer,in directe interactie met de dansers.

Platel heeft in dit stuk, meer dan in de stukken voorheen een eigen dans idioom neergezet, puur doordat hij alle bekende vormen overboord heeft gegooid. Zo nu en dan duikt een stuk acro-dans op, dat een perfecte tegenpool biedt aan de overheersende “strangeness” van bewegen.
De voorstelling is grillig, humoristisch en onderzoekend.