Indringend, dreigend spel tussen acteurs, objecten, poppen en (dode) dieren over macht, dood en manipulatie. Een politieke, freudiaanse, kafkaiaanse Oedipous, waarin inCeSt en InSeCt tot elkaar komen. Met (elke voorstelling een andere) kip.

Nog een minirecensie voor ‘True Love’? Ja! Ik vond het risicovol, zinderend, ‘environmental’ acteursgeweld. Daar waar het taboe verdwenen is blijft schaamteloosheid en eerlijkheid. Ruig en fascinerend toneel, met de mooiste naaktscene aller tijden. Trouwens, voor wie ‘Een soort Hades’ heeft gezien: viel je niet iets op aan de rol van Kees Hulst???

Ik vond het een zeer saaie en onsamenhangende voorstelling. die zo traag was dat niemand echt serieus heeft naar gekeken. daar bij hebben ze nog een hoopje valse romantiek bijgedaan ook. In een woord afschuwelijk.

Het begin is een beetje rommelig en aan het eind zakt het in, maar daartussenin is het prachtig; woest en aards; ik was vergeten dat Ivo dat kon, na alle India Songs en Alicen in Bed. De acteurs hebben veel lol en er wordt veel moois gedebiteerd over liefde en sex. Toch licht onbevredigd na afloop; die Bach-suite op het eind, betekent die dat alle prachtige seventies deunen (Tomaat voor door ‘Do you know de way to Santa Fé’ heenpraten!) eerder in de voorstelling ironisch bedoeld zijn? Dat zou wel heel erg zijn.. Dolly Parton rules, namelijk.

Het plotseling niet doorgaan van ‘Mean Streets’ en een nieuw stuk zoeken, heeft Ivo van Hove en TGA volgens mij goed gedaan. ‘True Love’ is zijn meest spontane en zelfs gepassioneerde toneelstuk in jaren. De tekst is prachtig, zappend tussen emotioneel beladen, grof en wijs. Het decor is ook erg leuk, zeker als het op het eind door de acteurs volledig herbouwd wordt. Niemand kreeg de kans om ongemerkt weg te sneaken, hetgeen wel gebeurde na een, wat mij betreft, nu al klassieke taart-sex-scène met Roeland Fernhout in de hoofdrol. Erg goed spel van Jorre Vandenbussche, Maarten Claeyssens, Kees Hulst en Fernhout. Maar wat de fok zeur ik, iedereen speelde erg goed. Dankzij hen zullen veel van de scènes me nog lang bijblijven. Thans kwamen Pierre Bokma, Kitty Courbois en Catherine Keijl (!) nog even langs en liet Job Cohen in de meest cruciale en mooie scene zijn mobiel afgaan (gewei!)

Lange voorstelling, maar geen minuut te lang. Boeiend van begin tot eind. Schitterende actrices. Vaak ontroerend, niet te dik aangezet. De mannenrollen door vrouwen gespeeld geven een meerwaarde aan het stuk. En wat een opluchting alles is zo goed verstaanbaar. En door de heldere tekst goed te begrijpen. De prachtige vormgeving en de eigentijdse kostuums geven net die rust die een stuk met zoveel dialogen nodig heeft. Deze voorstelling bewijst dat de Griekse tragedie midden in deze tijd staat en voor iedereen toegankelijk is.

Geen vooroorlogse jazz in deze opera, maar wel een treffende vorm om het aangrijpende verhaal van J&J te vertellen; een orkest wat steeds kleiner wordt. Prachtig hoe muziek, beeld en verhaal elkaar hier ondersteunen. Toneelbeeld is simpel gehouden, maar zeer doeltreffend. Jammer blijft dat ook Nederlandse opera-tekst eigenlijk boventiteling nodig heeft, want ik verstond driekwart niet.

Was dit wel theater? Meegenomen worden op een reis door Rotterdam door acteurs die je constant vragen stellen en je met jezelf confronteren? De ene acteur had een nog verwarrender verhaal dan de andere. Intussen leer ik mijn eigen stad weer een beetje beter kennen en raak ik steeds meer in de war van al die vragen. Na 2 uur lopen, varen, rijden en zitten ben ik compleet overrompeld. In de bus naar het metrostation voel ik me bijzonder en weet ik nog steeds niet of het al afgelopen is en kijk ik anders tegen dingen aan, al is het maar voor een uurtje. Ja, dit was theater, want het heeft me verward, verrast en me anders laten kijken. En dat moet theater met je doen. Lieve acteurs, dank jullie wel voor deze prachtige ervaring en ik zal dit nooit vergeten.

Prins Leonce van het vorstendom Popo wil niet trouwen met prinses Lena van het koninkrijk Pipi en vlucht daarom weg met zijn goede vriend Valerio. Onderweg wordt hij verliefd op een meisje dat bij nader inzien die prinses Lena blijkt te zijn. Wat een toeval! Na het zware ‘Histoire d’A’ waren De Roovers duidelijk aan iets lichters toe. Wat overblijft is een blijspel met een soms hoog schooltoneelgehalte. Büchners taal in het stuk gaat van poëzie naar grollen en weer terug en daar weten De Roovers zich in hun vertolking geen blijf mee. Hun spel hinkt voortdurend op twee gedachten: het ene moment staat Robbie Cleiren als Leonce hoogdravend de leegheid van zijn bestaan te betreuren, het volgende moment zie je Sara De Bosschere farsikaal een dialoog tussen twee agenten impersoneren. Soms staan de akteurs zelfs zo nadrukkelijk komisch te akteren dat je je afvraagt in welk tijdperk je terecht bent gekomen.
Vermeersch schreef een boeiende soundtrack met soms erg vinnige nummers en een uitermate mooi openingsnummer. Tijdens dat eerste nummer wordt het alweer verbluffende scènebeeld van Stef Stessel op orde gezet en hebben de akteurs dus nog enig houvast. Tijdens de andere muzikale intermezzi gaat het echter minder vlot: de akteurs weten zich geen houding te geven en lummelen op een onhandige wijze op de scène rond. Of erger nog: in een poging drukte uit te beelden gaan ze kriskras door elkaar rennen. Wij waren er altijd van overtuigd dat dit soort scènes enkel eigen waren aan het schooltoneel van ons zusje.
En zo wordt de jongste voorstelling van De Roovers wel een erg luchtige bedoening. Amusant weliswaar, maar ook erg het ene oor in, het andere uit. Hopelijk beschouwen ze dit zelf ook maar als een klein tussendoortje en pakken ze volgend seizoen opnieuw uit met een sterkere voorstelling dan dit. Van De Roovers verwachten we nu eenmaal een beetje meer dan van ons zusje.

Nee nee nee nee nee! Zo moet het dus niet, he jongens!
Sarah Kane wordt verkeerd begrepen, verkracht en de grond in geboord in deze halfslachtige poging van Het Vervolg om mee te liften op de huidige interesse voor Kane’s werk. De voorstelling ziet er uit alsof hij zonder repetities het podium op is gegaan. Men praat door elkaar, reageert niet op elkaar en spuit derhalve zijn tekst als een gedachtenloze computer. Het ergste is nog de acteur die ‘M’ speelt, die de prachtige Kane-monologen verprutst door ze te behandelen als ‘s werelds beste grap. Dergelijk comic relief hoort thuis in ‘Toen was geluk nog heel gewoon’ en past niet in de uitzichtloze wereld van deze personages. Ik weet niet waar ze deze niksnutten van acteurs vandaan hebben geplukt, maar terug naar de toneelschool met ze!
En waarom moet het toch zo zijn dat iedereen die ‘Hunker’ ensceneert kiest voor een minimale aankleding van het toneel en frontaal gelanceerde teksten. Bah. Het wordt eens tijd voor iets anders.
Tenslotte toont ook Marcel Otten weer eens zijn onvermogen een degelijke vertaling te maken door over elk ritme, elke nuance en elke woordgrap heen te walsen met oud-Hollandse kneuterigheid. Grom!!!