De eerste kanshebber voor de Gouden Tomaat is al weer binnen! Van Hove slaat de plank finaal mis met deze Massacre. De veel te barokke tekst wordt futloos gesputterd in kinderlijk declamatorisch spel zonder enige hint van een interpretatie. Daarbij is de timing in de dialogen sensationeel verkeerd. De vormgeving is als het magazijn van een kringloopwinkel: zonder enige samenhang, laat staan dat het betrekking heeft op de voorstelling. Een nog grotere bron van ergernis zijn de Star Wars-kostuums die het samenraapselige karakter versterken. En dan is er nog de karakterloze participatie van Harry de Wit die af en toe als componist het spel aanstuurt. Dit gaat bij de daadwerkelijke slachtpartij zo ver dat hij als een kikker op een kerkorgel op en neer springt. Deze Massacre reutelt als een stervende man die het allemaal ook niet meer weet.

Toch nog maar even gegaan, en genoten van de entourage, vliegtuigen, wijn, regen (bij elkaar een gewei waard). Voorstelling was lang, kussentjes waren op. R en J wanhoopten er een potje op los en er werden moorden begaan, begeleid door toneelmatig gezwaardsteek. Wel zag ik een geheel nieuwe interpretatie van de voedster: ze is onaardig tegen Julia en drinkt stiekem uit een heupflesje. Hilariteit alom, het publiek lachte zich een kriek en genoot. Dus wie ben ik.

“Het toneel speelt in de hemel” projecteert Hans C. aan het begin van de ‘Lucifer’ op de gordijnen van de Stadsschouwburg te Haarlem en de meligheid daarvan zet me even op het verkeerde been. Net zoals de clowns (dit blijken later Engelen te zijn) die onder het gordijn doorschuiven. En de rommelige scène daarna. En het Laatste Avondmaal beeld. De verschillende stijlen en sferen van wat ik voor mijn neus krijg - ongetwijfeld om de “moeilijke” tekst boeiend te houden - doen me verwarren en afdwalen. Ik zie amper iets van het conflict dat ‘Lucifer’ zo interessant maakt (ik wil mijn God dienen, maar ik kan mijn God niet dienen) en vraag me af waarom deze voorstelling in deze ultiem saaie vorm gespeeld moest worden.
Twee blikken voor Rudolf Lucieer. Hij doet me namelijk ten eerste aan Jos Brink denken en is ten tweede naar het einde toe steeds meer gaan freewheelen met de originele tekst. Een woordje hier en daar vergeten is niet erg (…), maar een compleet warrige improvisatie van Gabriels slotmonoloog op het toneel zetten maakt me des duivels. Het gewei is voor het licht én voor het dagboek van twee van de acteurs op de website van HTS.

Vondelverlakkerij door de zogenaamde promotor van het Nederlandstalige toneel. Croiset geeft weerom een nieuwe dimensie aan het woord ‘saai’ met zijn poging tot ‘Lucifer’. Lucifer wordt gespeeld door een vrouw. Groter probleem: Lucifer s hier een vrouw. Lucifer kan alleen maar schreeuwen alsof ze ongesteld is. Neem een Milka-reep zou ik zeggen. Maar zout s.v.p. a.u.b. van dat podium af met al die ‘engelen’!! Croiset heeft geen benul van de ‘Lucifer’. Voor degenen die zich hebben opgegeven voor de cursus ‘Verneuken van Nederlandstalig Toneel Toen en Nu’; Het Toneel Speelt biedt bij deze een voorstelling bij het cursuspakket. Voetnoot: gewei voor Michael en het licht dat de zaal inscheen.

Helaas trekken de Teeuwens de Maassens en consorten volle zalen met hun vulgaire shows en taalgebruik in tegenstelling tot een goed stuk toneel! Hans Croiset verdiend van mij twee keer een gewei. 1) voor het feit dat hij het aandurft in deze tijd met een dergelijk klassiek stuk te komen en 2) voor de wijze waarop hij zijn acteurs een zo zwaar stuk op het toneel laat zetten. De belichting geeft een bijzondere dimensie aan het geheel en roept samen met de nevels een hemelse sfeer op. Compliment: een gewei waard!Het vierde gewei is voor de jongeren die, hoewel soms wat moeite met het ingetogene en het taalgebruik het lef hebben om zo iets op het toneel te zetten.Barbara Pouwels krijgt van mij een gewei voor haar prachtige spel. Jammer dat ik geen gouden gewei mag uitdelen, want dan had ik die vergeven aan Anke Engels. Haar uitstraling en haar krachtige spel vormden Michael zoals Michael moet zijn. Haar opkomst deed mij na het ingetogene tot dan toe, opveren uit mijn stoel. Al met al een schitterende voorstelling.

En ik had me er zo op verheugd! Het begint allemaal veelbelovend met een prachtige opening, maar dan is al gauw iedereen op en kan het gestuntel beginnen. Aan de regie ligt het niet. Strak is best lekker, namelijk, en Hans Croiset is de enige dankzij wie ik de tekst meekrijg (gewei). Barbara Pouwels kan na een hoop bijgedoe bij TGA eens laten zien wat ze kan (gewei) en weet als enige voelbaar te maken dat er iets vervelends aan de hand is op het toneel. De rest van de engelen overtuigt niet helemaal. Kijk, zo’n Anke Engels ziet er natuurlijk mooi uit, maar een Michael met een vet Rotterdamse “O”… En dat is dus WEL belangrijk als je Vondel doet! De rest van de jonge garde staat (terecht) op hun eigen pakken te kicken en dat is het dan. Het eind is duur en spannend en dan doet Rudolf Lucieer ook nog iets met een monoloog en kan iedereen teleurgesteld of in zijn vooroordelen bevestigd naar huis.

(Doe een overdreven luid declamerend persoon na - bijvoorbeeld Cicero met een te strakke tanga aan - zie jezelf in gedachten op het podium van de Stadsschouwburg staan en roep) “Ik, Lucifer, brul de hele zaal bij elkander, onderwijle mijne matige tooneelspel tentoonspreidende, gehuld zijnde in ene clichématige engelenkostuum (met vleugeltjes, jawel!) ende staande voor ene vreselijke vormgeving die alle oubollige beelden van den hemel in zich verenigt: witte lampen, blauwe doeken ende veel zilverkleurig spul! Ik wil derhalve iedereen onder de honderdtachtig jaar afraden te komen kijken!”

Help, Ivo runt TGA en bakt er weinig van. Natuurlijk zijn de kostuums schitterend, maar ja, dat is het dan wel zo’n beetje. De hertaling van Hafid Bouazza is te ontoegankelijk. Erg nobel om allerlei lang verloren gewaande Nederlandse woorden te kennen en gebruiken, maar erg levendig wordt het stuk niet. Massacre is ontegenzeggelijk Ivo-toneel, kil en beeldend. Je houdt ervan of je houdt er niet van. Maar het ergste is dat er zoveel middelmatige en nietszeggende acteurs rondlopen. Alleen de oude TGA garde boeit (een gewei). De rest is saai met als dieptepunt Mimoun Oaïssa die zich te vaak verspreekt. Al met al genoeg redenen voor een nominatie.

Heerlijk als echt alles maar dan ook alles in een voorstelling klopt. Over de smaak van misschien te twisten maar het is een smaak. Ik zat gefacineerd in mijn stoel en dat is ook een kwaliteit die je maar weinig ziet in het saaie behoudende theaterlandschap. Het lijkt voor de hand om op deze voostelling af te geven, maar als de ogen, oren en je koppie de ruimte geeft valt er een hoop te halen. Een gouden (geuzen)tomaat is op z’n plek.

De kostuums zagen er in Het Parool zo mooi uit, het deed je denken aan ‘Zinsbegoocheling’ en ‘De Cid’, maar het blijkt maar weer dat mooi op de foto iets anders is dan mooi in de voorstelling. Dat ze dan ook nog uit elkaar vallen is best erg. Ook erg was den muziek van Harry de Wit, vooral veel en hard. De voorstelling bleef allemaal erg statisch en op het podium: vorm, vorm vorm. Een gewei voor Titus Muizelaar die zich er niks van aantrok en gewoon speelde als altijd, maar voor de rest: Oei!