Een gewei voor Barbara Pouwels; ook nu weer een intrigerende vertolking, fel, krachtig en geloofwaardig. En ook een gewei voor het formidabele toneelbeeld - bestaand uit rook en licht en en enkel boompje - ontworpen door Reinier Tweebeeke.Helaas een tomaat voor de kostuums (Rien Bekkers) die ditmaal kennelijk weinig verrassend uit de voeten kon (rare engelvleugeltjes), een tomaat voor de Rei van Engelen die bleekjes afsteken bij de “oude rotten” en zowel een gewei als een tomaat voor regisseur Hans Croiset; een gewei voor zijn initiatief om met zijn nauwelijks gesubsidieerde HTS opnieuw Vondel te spelen; een tomaat omdat Croiset’s vorige Lucifer veel spannender was.

Prachtig toneelbeeld! Gewei voor Rien Bekkers voor zijn kostuums. Gewei voor Barbara Pouwels en Paul Hoes die Vondel uit hun strot krijgen alsof ze een brood bij de bakker bestellen. Een tekst waar ik erg aan moest wennen in het begin. Het kostte me de nodige energie, ik kwam doodop de zaal uit, maar dan heb je ook wat.

De Grieken hebben Sophokles, Aristophanes en Euridipes. De Engelsen hebben Shakespeare en Marlowe. Wij hebben, eh… o ja, Vondel. Klassiek theater is teksttoneel. Naar mijn mening heeft Het Toneel Speelt dit iets te letterlijk genomen. Een sober toneelbeeld met af en toe mooie lichteffectjes, maar vooral heel veel praten, praten en praten op rijm. De acteurs in engelenkostuum (wit, met voor de minder engelachtige engelen zwarte vleugels). Barbara Pouwels als Lucifer was erg goed, Anke Engels als Michaël ook. Maar als de jonge acteurs in deze voorstelling ons in toekomst in het theater gaan bezighouden, vrees ik het ergste. Vaak moest ik denken een te pruimen amateurvoorstelling. Sorry, Toneel Speelt, maar ‘Familie’ was minder pretentieus, maar wel veel mooier. Een tomaatje? Ik denk het wel.

Tomaten! Lang geleden dat ik een zo’n grote verontwaardiging en boosheid heb gevoeld in een schouwburg als bij deze voorstelling van Het Toneel Speelt. Dit is geen spelen, dit is het declameren van een mooie tekst zonder begrip. Alleen als Anke spreekt voel ik me als publiek aangesproken. Het publiek wordt verleid met een intrigerend toneelbeeld maar de acteurs praten het publiek in slaap.

Ik ging eens naar Het Toneel Speelt omdat ik stiekum wel houd van een beetje declameren. En ook van oude Hollandsche tekst. Maar ik ben bang dat ik ben genezen. Getverdemme mensen! Wat een vervelende Lucifer. Mooi decor en leuke kleertjes, hoor maar de voorstelling im Totalem was een draak! En dat is jammer want de acteurs zijn weliswaar overwegend jong maar toch niet slecht. Of was het geworstel met de tekst van Vondel een vormding?

Lucifer is als Hamlet: dat stuk kun je niet kapot krijgen, hoe zeer je het ook probeert. Gelukkig heeft Croiset zich niet laten verleiden tot een modieuze hertaling maar heeft hij de oorspronkelijke tekst in stand gehouden. Daarvoor een gewei en ook voor Anke Engels, die niet alleen goed speelt, maar met haar vuurrode haren ook werkelijk het aureool van wraakengel Gods waardig is. En een gewei voor de kostuums: sober doch doeltreffend. Een tomaat voor Barbara Pouwels, die zich constant overschreeuwt, zodat haar stemverheffing niet meer opvalt waar deze nodig is.

Gewei voor Barbara Pouwels en Paul Hoes, erg goed, helder en meevoelbaar. Jammer dat er met dit stuk niet meer is gedaan dan het te spelen: waarom moet dit nu, op dit moment gezien worden? Erg statisch, hermetisch geregisseerd, de acteurs, bijna allemaal jong, krijgen zo geen kans te laten zien wat ze werkelijk in huis zouden kunnen hebben! Dus tomaten voor regie en gebrek aan actualiteit, gouden tomaat vooral voor dat laatste!