Mooie voorstelling, zag er schitterend uit en was gedurende een uur meeslepend. Joop Admiraal was prachtig. Maar vooral mooi was de toon die de spelers aansloegen terwijl ze dit gewelddadige verhaal van verraad en onophoudelijke machtsovername vertelden. Ze praatten licht, getimed en ritmisch, inhoudelijk was de tekst misschien niet zo boeiend, maar de klank ervan werd gebruikt voor een zoveelste symfonie (naast die van het geluiddecor, toneelbeeld en kostuums). Het had een groove. Een dik verdient gewei. Een tomaat ook. De scène tussen Muizelaar en Rijxman, die met de geslachtsdaad metaforen. Wat flauw! Dan liever Koot en Bie’s Klicheemannetjes.

Een plaatje om te zien, maar daar bleef het dan ook bij. Wat een verzoeking! Toch een geweitje voor het decor en de kostuums. Maar ik hoop dat Ivo weer snel theater gaat maken.

Een interessant en weerbarstig stuk dat totaal wordt verkracht door de afschuwelijke vorm waar het ingeduwd is. Allereerst: NEE, die pakken zijn niet mooi! Als je met zulke platte symbooltjes en verwijzingen en kleurtjes moet werken, heb je gewoon geen verstand van theaterkostuums. Stileren is mooi en in zo’n soep van vorstenhuizen welkom, maar alle pogingen tot het spelen van een Mooie Scene worden gesmoord in krakend piepschuim, rubber en fluoriserend nylonhaar. Alleen Lineke Rijxman weet overeind te blijven, maar die ziet er dan ook het meest “normaal” uit. En als je als regisseur ziet dat Titus Muizelaar prachtig staat te spelen, dan zorg je toch dat die arme man er niet uitziet als een zoon van Bassie en Marilyn Manson, want dat speelt niemand weg!
Meneer van Hove, doe dat stuk aub volgend jaar weer, maar dan met mensen en gevoel enzo!

Lou Landré en Aus jr. proberen er door sterk spel nog wat van te maken, en Rik van Uffelen kan er mee door, maar als geheel is het bedroevend saai en flauw. Angelique de Bruijne laat een staaltje overacting zien waarvoor John Lanting zich in zijn graf zou omdraaien, en het is dat het strak vormgegeven decor geen deuren bevat, anders zou het ronduit kluchtige einde een en al deurgeklapper zijn.

De voorstelling was dood en nog eens dood. Flauwe woordgrappen, overdreven,veel te groot, zogenaamd ingeleefd spel. Het decor aan het begin suggereert iets bijzonders maar het blijkt later een saaie dode Shakespeare te zijn. Doe er iets mee. Acteurs met toch een redelijke grote naam gaan af in deze voorstelling (Aus Greidanus jr, Angelique de Bruijne). Misschien moet er maar eens een nieuwe actie tomaat komen, misschien actie mobiele telefoon?

Terug naar de verloren gewaande jaren veertig, vijftig en zestig, toen je ouders nog jong waren. Prachtige liedjes, variërend van Somewhere over the rainbow en Ich bin von kopf bis fuss… tot La chanson des vieux amants en Tico Tico, uitgevoerd door een schitterende band met de mooiste stem van de lage landen: Esmé Bos. Zij lardeert het programma met warme herinneringen aan haar oma. Wat een liefde, vakmanschap en ontroering. Schaamteloos on-hip, en daarom juist een verademing. Jammer van de tent, deze voorstelling hoort in het theater thuis. Een warm gevoel zoals ik nog maar zelden beleef in het theater. Komend seizoen nog te zien in België, en deze voorstelling is een bezoekje aan onze zuiderburen meer dan waard!

Eindelijk weer Schippers op de planken. Flauwekul logisch gemaakt en logica absurd. Portret van Amsterdam, compleet met string-skater (1 gewei). Bokma als dokter (1 gewei). Hajo Bruins als politieman (1 gewei). Blom & Hulst als engels echtpaar (1 gewei). Verslapping na de pauze (1 blik tomaten). Maakt eh… ja.

Dat ik hier anno 2000 naar moet kijken. Ik heb me nog even afgevraagd of ik niet via een tijdscapsule ineens in de jaren zeventig was beland. Helaas, dit was de realiteit: het nieuwe stuk van Wim T. Schippers. Maar goed, de bourgeoisie heeft genoten! Ze brulde van het lachen om alle sex-kut-pik-tiet grappen en om de “gewone man” die zo slecht Engels spreekt. Wat een lol.
Een gedeeld gewei voor het leuke, hele dure, uitklapbare decor (helaas geen geld meer voor de scènes na de pauze) en Joop Admiraal en Kitty Courbois als opa en oma, de enige die de moeite nemen te acteren.

Eén gewei te verdelen onder: het indrukwekkende decor, in combinatie met Amsterdam projectie, Pierre Bokma als dokter en de kont van Barbara Pouwels. En de rest: gatverdamme. De humor is flauw en zo beyond voorbij. TGA doet leuk en bewijst eens te meer dat het dat niet is. Het publiek dat buldert van het lachen is 45+ en zeer overtuigd van de hipheid en eigen marktwaarde. En dan zitten Wim T. en Rick (vdP.) ook nog onderonsjes te knikken bij alweer een geslaagde slechte grap. Waarom veranderen leuke kunstenaars altijd weer in zelfingenomen burgertrutten? Ik ben misselijk.

Tjonge, wat een ongelovelijk slecht stuk zeg. Wauw, het eerste bedrijf is echt dodelijk saai. Zodat je dan wel weer extra aandacht hebt voor het mooie video-filmpje op de achtergrond. De andere bedrijven waren ook saai, met graag speciale aandacht voor het derde bedrijf dat ook nog stom is. Toch nog iets goeds te melden, het ensemble gaat er helemaal voor, vooral Piere is lekker bezig. Nieuw voor mij was Leon Voorberg, die in het vierde bedrijf met zijn vrolijk kwispelend geslacht de lachers op zijn hand kreeg. Voor elk bedrijf een tomaat en een gewei voor TGA. Sorry, pardon.