Ik betwijfel mijn collega recensenten. ‘Bambie 6’ is een waardeloze voorstelling. Er wordt slecht gespeeld; het is flinterdun en een schande voor de dramaturgie.

Mannelijke tegenhanger van ‘Lilith@online’. Deze vond ik dan wel weer heel goed. Het deed me denken aan ‘Bambie 6’, maar dan met amateurs: technisch niet volmaakt maar wel heel kwetsbaar. Fijne soundtrack en gelukkig hoeven die jongens niet te praten. Is dit dan geen porno? Ja zeg, niet van die moeilijke vragen stellen.

Erg kort; beetje weinig; niet zo goed. Pubermeisje in BH op een tafel laten dansen en een fles water over zichzelf laten uitgieten… Ik vind dat een beetje kinderporno. Zie verder ook Übung.

‘t Was een beetje rommelige zaal; de lollies doen zo’n verstilde voorstelling geen goed. Had ook het idee dat dit eigenlijk in een kleinere zaal moet staan. Uitvergroot spel, prachtige grime. Vaak moeilijk te verstaan, wegens Vlaamsheid. Mooi idee en vorm, maar het miste wat scherpte. Waarschijnlijk te katholiek voor mij om het helemaal te kunnen doorgronden.

Engelsen die willen choqueren, dat werkt niet zo goed bij mij. Het blijft wat stoffig. Een combinatie van ‘Je me souviens’, ‘Publikumsbeschimpfung’ en ‘Mousse’. Ik vind al die voorstellingen dan los sterker. Duidelijk een eerste grote zaal voorstelling, het komt nog niet helemaal over het voetlicht heen. Interessante deconstructie en man in boodschappentas zal me altijd bij blijven.

Joehoe, blinden in de schouwburg! Ook zij betalen belasting en moeten van deze publieke ruimte gebruik maken (gewei). Maar dit is dus geen voorstelling hè? Tastinterieur van Manan Houben, staat er enthousiasmerend in uw folder. Niet meegemaakt. Sowieso weinig meegemaakt, want ik werd bij gebrek aan motorische specialisten gelijk ingezet om andere blinden te begeleiden. Daar gaat je ervarium. En een koptelefoon op, daarvoor hoef ik niet naar de schouwburg.

Motherfucker, wat een stuk. Hoe krijgt men het voor elkaar om in zo’n lange tijdsduur, met acteurs die twee verschillende dialecten spreken, dubbelrollen spelen en drie stukken die niet eens zo goed zijn, de kijker zo beduusd achter te laten? Een megalomane voorstelling op de randje van een Gouden Tomaat-nominering, maar die niet krijgt, omdat het simpelweg fantastisch was. Betty Schuurman, Frieda Pitoors en Wim Opbrouck zijn prachtig in het stuk over een verkankerde moeder-dochterrelatie, maar Fedja van Huet en Wim Opbrouck als twee roodharige inteelt-broertjes is een ervaring die je nooit meer zal vergeten. Hoe zij elkaar kwijlend, grommend en vechtend in de komische finale de meest misselijkmakende bekentenissen doen en op o zo oprechte manier vergiffenis vragen om elkaar vervolgens weer blaffend in de haren te springen waarnaar de pruikjes afvallen en ze die weer moeten ruilen omdat de een de ander… godverdomme, wat een geil stuk. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de opvallende nieuwkomers Nele Goossens en Pieter van der Stam, het decor, het licht, de muziek, etc.

Ok, een gewei voor alle mooie live gemaakte beelden, dit vond ik erug leuk en interresant, maar ook weer niet zo interresant dat het zooo lang moest. Daarvoor dus ook meteen de eerste tomaat, voor het uitkauwen van de beeldende fondsen. De 2e tomaat is voor het geheel, ik miste echt een totale verhaallijn waar ik in mee kon gaan. Ik miste “spel”, acteurs, en oprecht drama, want het drama in deze voorstelling is zo makkelijk en plat gebracht inmiddels die brieven. Eigenlijk zat ik de hele tijd te wachten, waneer is dit afgelopen?? Maar de rest van het publiek vond het fantastisch… de “bestuurders” moesten wel 4 keer terug komen en ik hoorde achter me zeggen, dit is het beste wat ik ooit gezien heb. Dat begrijp ik dus niet… Maar ja ik hou ook niet van animatiefilms etc. dus het zal allemaal wel aan mij persoonlijk liggen.

Het is oorlog…of zoiets. Peter Verhelst geeft zijn lezers/toehoorders altijd het voordeel van de twijfel. Het blauw-bruin wasgoed van het -als altijd bij De Roovers- prachtige decor roept referenties op aan Bosnië/Tsjetsjenië/Onverschillig welk concentratiekamp. De Roovers Spelen. Neen, als naar gewoonte spelen De Roovers niet. Ze zijn wat ze brengen. Ze spelen zichzelf zoals ze in die omstandigheden zouden zijn. Hoe we allemaal zouden zijn in een oorlog. Wreed, onthutst,op de vlucht. De prachtige tekst van Peter Verhelst en de muziek van Stravinsky vormen een prachtig vlechtwerk. De voorstelling is gedaan voor je het beseft en je blijft zitten als na een mokerslag. “What happened”. Zeer intens theater en een regelrechte schande dat het zo slecht onthaald is.

Hollandia? Dat is toch die theatergroep waar er nooit iemand op kan komen zonder dat er een groep kippen achteraan opstuift en het halve decor instort omdat we anders niet doorhebben dat er RAUW toneel wordt gemaakt? Gewoon een verrekte lang en saai stuk. Ik hoop dat ze honderden prijzen krijgen en deze uitputtingsslag tot hun dood moeten spelen.