Het Varkens/Boeren project bestaat uit 2 afzonderlijke voorstellingen: ‘Truus en Conny’ en ‘Het nageslacht’. Locatietoneel van uitzonderlijke kwaliteit met een hoog realistisch en literair gehalte. De acteurs/actrices doen je bloed soms stollen met hun overtuigend spel. Johan Simons is de guru van het Nederlands toneel aan het worden!
Mijn favoriet is ‘Truus en Conny’, heel interessant voor degenen die meer te weten willen komen over de veehouderij. Terwijl bij ‘Nageslacht’ het dier en zijn verzorger centraal staat. Ik heb het stuk gezien in de voormalige Verkadefabrieken in Den Bosch. Een perfecte plaats om je tussen tussen de dieren in de stal te wanen.

Nog voordat de voorstelling is begonnen lijkt de vierde wand al doorbroken te zijn met een decor dat tot in de zaal komt, maar daar wordt tijdens de voorstelling niks meer mee gedaan. Sowieso is het hoe en waarom deze voorstelling op planken is gezet mij niet helemaal duidelijk. Het is, met uitzondering van een paar onhandige mise en scene-keuzes, wel erg mooi en knap gedaan allemaal, maar het is geen vreselijk vernieuwend stuk. Als je het stuk echter als een acteursstuk beschouwd, heb je de avond van je leven. Pierre Bokma overtreft zichzelf in een schitterende titelrol en steekt ver boven de rest van het ensemble uit. Dankzij een strakke regie was de kwaliteit sowieso wisselend. Antigone en Ismene waren bijv. weergaloos slecht, maar Joop Admiraal wist van zijn rol toch weer een show te maken. Verder mooi spel van Kitty Courbois, Hugo Koolschijn en Maarten Claeysens, die me ook al opviel in andere TGA-producties en wat mij betreft nu wel mag doorbreken als Hamlet.

Broeva Haro!! Een voorstelling over wiskunde (waskunde? viskunde? piskunde) die nog leuk is ook. Waarom is niet-volwassentheater altijd zoveel leuker dan wel-volwassentheater? Regisseur Herwig De Weerdt is binnenkort te zien in ‘Valsch Haar’, regie: Peter De Graef.
Heerlijk pluspunt: een voorstelling die om 19u begint, is om 20u15 ook alweer gedaan.En de zon schijnt ook nog. Het leven is vurrukkuluk.

Yeah!!! Wat is ‘ie leuk die Pieter Embrechts! Dat ‘ie kan spelen, wist ik al wel, maar hij kan ook zingen, gitaar spelen en heel leuk ademhalen. Wachten op de bus zal nooit meer hetzelfde zijn. Deze voorstelling is een kruising tussen verteltheater, muziektheater en iets cabaretachtigs. Het was laat op zondagavond, het was de vijfde voorstelling dat weekend en ik had het helemaal gehad en toen kwam Pieter vol energie en ik werd helemaal vrolijk. Yeah!

Ik zat naast Hein Jansen van De Volkskrant. Hij heeft zitten lachen. Ik ook trouwens. Ik kwam er achter dat het een stuk is waar eigenlijk best veel humor in zit. Deze cabareteske uitvoering geeft het stuk vaart, maar het mist daardoor de rust die af en toe nodig is om de absurditeit van het stuk te laten bezinken.
Viggo Waas en Peter Heerschop zijn op elkaar ingespeeld wat je goed merkt en werken goed samen. De anderen zijn niet onaardig. Geweitje voor de acteur die Lucky speelt voor het uit zijn strot krijgen van die meer dan bizarre monoloog.

Levend stilleven vol passie en humor.
Condooms gevuld met rood sap drillen zó dat je de substantie kan voelen. Het afwassen van potjes geeft je een sensatie aan je vingertoppen en ondertussen lopen associaties druk door elkaar heen.
Rare, mooie, idiote, nare wereld van het huishouden.
Wat een mooie manier van theater maken. Bravo!

Jan Fabre zonder de esthetiek en met ijzersterke teksten. Vier mannen bepalen hun eigen regels en om de beurt is iemand de lul. Die wordt dan in elkaar geslagen. Anarchie, neofascisme, het recht van de sterkste alliantie. De chaos op toneel is rauw, maar niet ongecontroleerd. Het ritme in de voorstelling sleurt je mee in de verwarring tussen kwetsbaarheid en gewelddadigheid. De monoloog op het eind komt dan recht naar binnen, geen enkele intellectuele distantie als zelfverdediging meer over.

De video projecties die een uitvergroot spiegelbeeld laten zien van de verouderde modellen en het schaamteloos spelen met hangtieten en ouderdomsvetkwabben zijn mooi. Verder is de voorstelling echt tenenkrommend. Knullige enscenering, te dicht op publiek, onhandige omarmingen en wat deed die worsteling daar op het eind?
Oei.

Mooi tooneel. De vanzelfsprekende lichtheid in het acteren was een streling voor elk toneelgevoeligzintuig. Vier uur met plezier gekeken. Een rijke maaltijd.
Geen gedoe, geen onverwachte interpretaties, geen commentaar. Van elk engagement naar wie of wat dan ook gekweten. Rechtdoorzee Gorkie (ook geen ‘laten we er een Tsjechov van maken’) en dat heel goed gedaan.

Het idee om Beckett door cabaretiers te laten spelen is op zich heel aardig, maar in deze voorstelling blijkt goed dat je dan wel de goede cabaretiers moet uitkiezen. Justus van Oel komt niet veel verder dan wat gekke bekken trekken en tekst spugen, Viggo Waas is niet veel beter. Alleen Peter Heerschop weet met zijn tragikomische/deadpan gezicht goed humor èn diepte te geven aan de tekst, en verdient een gewei.