Jan Fabre zonder de esthetiek en met ijzersterke teksten. Vier mannen bepalen hun eigen regels en om de beurt is iemand de lul. Die wordt dan in elkaar geslagen. Anarchie, neofascisme, het recht van de sterkste alliantie. De chaos op toneel is rauw, maar niet ongecontroleerd. Het ritme in de voorstelling sleurt je mee in de verwarring tussen kwetsbaarheid en gewelddadigheid. De monoloog op het eind komt dan recht naar binnen, geen enkele intellectuele distantie als zelfverdediging meer over.

Blèèèh, wat smerig. Vieze mannen in een vieze, hoewel witte, ruimte, die vieze dingen roepen naar elkaar. Was ik hier op het kraakspreekuur? En omdat het vieze zuiplappen waren konden ze hun drank niet binnenhouden. Gevolg: een dik uur glibberen en glijden. Ik vond het echt vervelend te bedenken dat deze mannen en vrouw hier al zo’n tijd mee bezig waren.
Ga eens wat moois maken…