Tooneel; drie en een half uur tekst en mooie kostuums. Gewei voor de ambitie, de mooie kostuums, duidelijke decor, heldere mis-en-scene en dat de drie en nog wat uur omvlogen. Tomaten voor de acteurs, kostuums en decor die allemaal net niet goed genoeg zijn om oor en oog verpletterend te zijn. En natuurlijk een vast tomaatje voor de zendmicrofoons.

Voorafgegaan door ‘Un Soir de Neige, petit cantate de chambre’ ook van Francis Poulenc. Een opera bouffe gemaakt in 1944. Zeventig minuten genieten van muziek, zangers, spel, decor en veel babies. Gaat kijken en luisteren.

Met verbazing la ik de minirecensie over MM dat ik even moet reageren. Wat hier met taal en beeld gebeurt. hoe er met symphatie en identificatie gewerkt wordt is zo goed. Mooie en lelijke momenten hebben elkaar nog om het verhaal te vertellen dat veel en veel verder gaat dan buitenlandse vrouw vermoord haar twee kinderen.

Bij binnenkomst zie je het meteen al: dit wordt geen doorsnee voorstelling; wat er precies aan de hand is met het decor verraad ik niet, want dat doet af aan de verrassing. Mannen na een zekere leeftijd op hun stoerst maar vooral ook op hun zwakst en niemand is te beroerd om een ander een hart onder de riem te steken of een venijnige steek uit te brengen. Het spel is klein, maar fantastisch, en als publiek zit je altijd dichtbij genoeg om de blikken van wat dan ook te zien en te herkennen.

Na het erbarmelijke, platvloerse en bovendien haast chaotische eerste deel verliet ik met stekende hoofdpijn de zaal, hopend dat het tweede deel me alsnog een rustige toneelavond zou gunnen. Tevergeefs, een melodramatische Els Dottermans kon me allerminst bekoren terwijl Kerckhoffs me net iets te stoïscijns overkwam. Toch nog een gewei voor de decorbouwers die zo 2 rake landschappen typeerden.

Prachtige muziek…geweldig gecast… een nieuwe producent, da’s wel weer eens nieuws in Nederland. Had minder verwacht na desastreuse recensie in Boulevard RTL4 en toch was het een heerlijke avond uit met de grote filmmuziek van weleer.
Company iets te klein voor de te bespelen ruimte maar de inzet maakte veel goed. Tien met een griffel voor de waaghals die dit aandurfde! BRAVO Maaster!

Altijd prettig om te merken dat moderne schrijvers ouderwets goede stukken kunnen schrijven. En als het dan opgevoerd wordt door acteerkannonnen (mevrouw van Dijk en een van de Croisetjes) in een decor en belichting van meneer Tweebeecke en geregisseerd door TGA’er De Lange, moet je de hele voorstelling wel geboeid blijven kijken.

Mooie tekst, dat wel. Niet makkelijk te spelen ook. Maar oude rotten in het vak als Linda van Dyck en Jules Croiset zouden dat toch moeten kunnen trekken. Niet dus. Het stuk werd doodgespeeld en de humor in de tekst zorgvuldig omzeild. Het overige publiek leek enthousiast. Ik wacht met smart op een andere uitvoering.

Het is allemaal projectie…….
Al snel was ik ingenomen met de vorm. Ja, video is hot! Maar hier wordt het medium niet nodeloos ge(mis)bruikt. Haar functie is doordacht, en fris. De mogelijkheden zijn net niet uitgemolken. Zo kan het opblazen van het echte leven ‘Larger than Life’ zijn. Toch blijft het knagen: een inhoudsloos leven opblazen blijft leeg…, maar dan groter.
En zo had ik dan ook halverwege het gevoel ‘waar gaat dit over!?’ Pas tegen het eind krijgt het stuk iets meer drama, o.a. als de hoofdpersonen elkaar fysiek te lijf gaan, en er een geschiedenis ontstaat. Conclusie is desalniettemin, dat het geheel meer overkomt als een vormstudie, dan als een evenwichtige produktie. Toch veel geweien voor het experiment, en tomaten voor de inhoud.

Voorstelling voor jong en oud, vergeet even al je zorgen en ga mee op vakantie naar Camping Pingpong. Twee van huis uit mimespelers (Joseph Collard/Adelin Doisne) zetten met weinig woorden maar met vocale geluiden en veel spektakel hun gekke campingavonturen neer. Niet alleen zitten en kijken maar gewoon meedoen en heel veel lachen!!