Ik zag deze show op de Reperbahn in Hamburg. Een mooie plek voor drie big fat mama’s van over de 70 jaar die de pan (het pand) uitswingen. Mooie blues als ‘Nobody knows when you’re down and out’, ‘Route 66’ en natuurlijk ‘Wild Wild Women’. Hoorde dat ze binnenkort een weekje in Carré staan. Zien!

Fantastische bewerking van het boek Wuthering Heights, mooie plaatjes,sterke stemmen en met de juiste muziek en regie valt alles mooi in elkaar. Mooie zang van Helene Comaita. Echt een aanrader!

Ik ben een vrouwelijk Mamet-fan. Het spel met taal spreekt mij altijd erg aan. Deze voorstelling is sober (zoals Mamet hoort te zijn), een wekte bij een gevoel van agressie op. Ik krijg altijd zin om de irritante vrouwen in zijn stukken te slaan, omdat ze gewoon op je zenuwen werken. De emoties lopen hoog op, maar het komt niet op over-acting aan. Beheersing is een must bij Mamet. En dat is absoluut aanwezig in deze prachtige voorstelling.

En denken dat je kan schrijven en een voorstelling kan maken! verdorie, als er niet zo weinig volk was had ik de zaal durven verlaten maar het was al zo zielig.

Lang geleden gezien, maar nu de stemming zo onverdeeld negatief over deze voorstelling is, moet ik toch reageren. Dit was dus geen slechte voorstelling! OK van de trilogie de minste, maar wel een voorstelling die ergens over gaat. Wat te doen met de combinatie democratie en dom volk is toch behoorlijk actueel. Goede vertaling, fijn spel, vooral Manja was groots. Wel commentaar; waar was de excellent music choice van DP deze keer? En kleurrijk Blokker inventaris in plaats van de Discordiaanse rommelzolder maakt het een lelijker plaatje. Daarom streng twee tomaten, maar vooral omdat JC en Titus zo mooi waren.

Mooie tekst van Iranese Belg die tijdloos lijkt, maar af en toe subtiel naar de realiteit van Iran verwijst. De ironische speelstijl van de acteurs houdt de vaart erin, maar zorgt er ook voor dat alles erg vlak blijft; het doet me niet zoveel. Nou vooruit; een extra geweitje, omdat de kostuums er zo mooi uitzagen.

Coriolanus, door Dood Paard. Diepe treurnis, het is dat er maar vijf tomaten per voorstelling mogen worden verdeeld, anders was een krat niet voldoende geweest. Een geforceerde poging tot origininaliteit levert niets, maar dan ook helemaal niets op… Gouden tomaat 2002????

Benieuwd geworden door de prachtige recensie in de NRC ging ik naar de voorstelling Coriolanus, gespeeld door de mij tot op heden onbekende groep Aluin. Wel vaker heb ik bewerkingen van klassiekers gezien door jonge, experimentele groepjes, maar meestal draaide dit uit op een teleurstelling. Des te meer verrast was ik door deze volstrekt heldere en originele voorstelling. 6 leuke acteurs, die duidelijk veel plezier hadden op toneel en een bewerking vol humor en snelheid, zonder dat de tragiek van het verhaal in het gedrang kwam. 4 geweien dus!

De redding van dit achterhaalde, voorspelbare stuk komt van drie akteurs die spelen alsof hun leven ervan afhangt. Pleuni Touw en Willem Nijholt zijn zijn op dreef als branieschopper respectievelijk chagrijn, maar het is vooral Anne-Wil Blankers die diepe indruk maakt. Het lukt haar van een benevelde Duitse matrone - rijp voor een platte karikatuur, zou je zeggen - een zeer geloofwaardig, driedimentionaal mens te maken. Ze is hilarisch, meelijwekkend en eigenzinnig tegelijk. Nijholt en Touw moeten in het laatste halfuur alle zeilen bijzetten om niet volledig weggespeeld te worden. Al met al: het verhaal ben ik alweer vergeten, maar dat dat Duitse accentje van Blankers zal nog lang in me blijven nazingen.

Aardig acteerwerk… maar dodelijk saai. Een voorstelling over verveling. En die verveling hebben ze uiterst bekwaam overgebracht. Bah.