Al snel na het begin zet een in alle rust uitgevoerde tekstloze scène (de huishoudster wast Heathcliff) de toon voor het verteltempo. Ondertussen gaat het er, vooral in het eerste uur, behoorlijk heftig aan toe. Want Cathy en Heathcliff (dan nog kinderen) uiten in dat eerste deel hun ‘zielsverwantschap’ heel fysiek. Veel geduw en getrek dus. Door het goede en gelaagde spel van Alejandra Theus en Joris Smit (en de subtiele regie natuurlijk) is dan al wel de hartstocht goed voelbaar. Dat doen ze heel knap.

Cathy: ‘Ik weet het niet.’
Heathcliff: ‘Maar voel je het?’
Bewerker Jeroen Olyslaegers heeft in zijn tekst hier en daar wat met spiritueel taalgebruik gestrooid. Zelf noemt hij dat overigens ‘denkbeelden van intuïtieve wijsheid’. Dat is niet zo’n gek idee van hem. Want door die ingreep verwoordt de negentiende-eeuwse Cathy de keuzes waarvoor ze staat (natuur of cultuur, hart of verstand, Edgar of Heathcliff) op een voor de toeschouwer van nu makkelijk herkenbare manier.

Woeste Hoogten is een goede voorstelling, vind ik, het is degelijk en krachtig theater. In een regie zonder fratsen en met een goede, functionele enscenering. Als ik zo om me heen kijk, zie ik dat ik lang niet de enige volwassene ben die op deze voor de Gouden Krekel genomineerde voorstelling is afgekomen. Ik vraag me dan ook af of ik zelf wel altijd de juiste keuzes heb gemaakt. Zou ik niet vaker voor een voorstelling moeten kiezen die bedoeld is voor jongeren vanaf dertien?

Fantastische bewerking van het boek Wuthering Heights, mooie plaatjes,sterke stemmen en met de juiste muziek en regie valt alles mooi in elkaar. Mooie zang van Helene Comaita. Echt een aanrader!