Hier wordt aangetoond dat mensen van 4 jaar al op meta-niveau kunnen en willen denken over ‘normaal’. Kinderen zijn conservatief, word vaak gezegd, maar hier zien we hoe Dada, magisch realisme en surrealisme stromingen zijn die teruggrijpen op de verwondering die kinderen al mobiliseren. De vraag is niet hoe het kan, maar, en vooral na het bewijs dat deze voorstelling levert, hoe het kan dat het weg raakt. Het antwoord is dat de volwassenen dom kijken en onderschatten wat hun eigen kinderen zitten te doen. Toch is het jammer dat het mensbeeld in zo’n voorstelling zo hard wordt. In absurdistische cartoons en ook wel in andere kunst komt zo’n mensbeeld vaak voort uit technisch onvermogen van de kunstenaars; maar deze spelers hebben dat eigenlijk niet nodig. De Anti-esthetiek komt misschien meer voort uit de noodzaak om ook de oudere, cynische generatie te bevredigen?