Een avond luisteren naar de vorige generatie bij het knapperend haardvuur. Het is echt herfst geworden. Dit is het soort voorstelling waar ik van de zomer behoefte aan had. Speciale aandacht voor juffrouw Werdenfels, die door te luisteren de sterren van de hemel speelt.

Idioot stuk dat niet zonder inleiding gespeeld kan worden. Fijn spelersplezier en gratis drankjes, een mooie afsluiting van het seizoen. Toch word ik een beetje moe van al die relatie- en overspelstukken. Ik verheug me op een loodzware voorstelling of iets contemplatiefs. Maar ik heb altijd in de zomer heimwee naar de winter.

Was het het fin de fin, het begin van het einde of toch een begin? Ik weet het niet. Net zoals ik weinig begreep van alle anekdotes uit het stuk. Maar daar had Jan-Joris Lamers in zijn inleiding dan weer voor gewaarschuwd. Het was de eerste keer dat het stuk integraal in Nederland opgevoerd werd. Nou, ik snap waarom. In de opvoering van dit combi-gezelschap kwam echter alles goed. Het was geweldig spel. En dan mag je ook nog wandelen en gratis drinken. Niks postmoderne onbegrijpelijkheid. Gewoon leuk theater!

Leuk hoor, het publiek bezighouden door het na elk bedrijf naar een andere tribune te laten lopen, zeker als men in het interim dan ook nog even een wijntje achterover kan tikken. Zodoende met knikkende knietjes naar een leuke voorstelling zitten kijken. Het stuk, och ja, het stuk; verder niet echt heel spectaculair vond ik, een vrolijke komedie met veel ingewikkelde toestanden en intriges (al was het jammer dat de butler het niet gedaan had, en Joop Doderer niet uit de klerenkast kwam). Maar de kracht van de voorstelling zat voornamelijk in de acteurs, die allemaal heel erg gezellig en leuk acteren kunnen.

Mooie, kleine voorstelling over wat dat nou is: acteren. Harm van Geel kan in ieder geval heel overtuigend echt lachen op het toneel. Dat is me wel een paar geweien waard.

Ons Moose-kantoor zal er zo gaan uitgaan zien. We praten al genoeg zo. Marco Borsato werkt altijd goed op me, ik was echt ontroerd. Mm, zelfs een beetje onder de indruk, tsja vier geweien dan maar.

Even leek het alsof ik in de volgende ‘mimemannen worstelen met het pak dat ze aan moeten’-voorstelling beland was. Maar nee, deze mannen gebruikten hun pak en het gedrag dat aan het dragen ervan kleeft om elkaar met hun kwetsbaarheid en zogenaamde onkwetsbaarheid te confronteren. En dan wordt het echt interessant. Prachtig.

Is het een tussendoortje voor Ivo? Heeft hij zich laten inpakken door de videokunstenaars? Ik weet het niet. De voorstelling heeft in ieder geval een hoog nieuwe-kleren-van-de-keizer-gehalte, en dat is jammer, want het stuk van Susan Sontag is prachtig en de video bij vlagen ook. Graag nog een keer opvoeren met wat minder poeha en wat meer tijd. (door Robert Wilson ofzo…)

Tot mijn verbazing stonden de kranten bol van gemopper over ‘Alice in bed’. Annemarie Oster noemt het monoloog in de Volkskrant (9/6/00) ‘zelden een buitenpretje’. Het is ook nooit goed, denk ik dan. Eindelijk een stuk van een gevierd auteur, Susan Sontag, eindelijk opgevoerd door een combinatie van een Nederlands en een Amerikaans toneelgezelschap, eindelijk theater waarin met ‘nieuwe media’ wordt geëxperimenteerd. Iets wat overigens niet hoeft, maar de op- en neer-bewegende voorwerpen en filmprojecties maakten het geheel erg bijzonder. Het monoloog werd prachtig voorgedragen- jammer dat het niet besteed was aan sommige hotemetoten in het publiek.

Omdat ik een aantal feministische golven verder ben, vond ik (zonder iets van haar gelezen te hebben) mevrouw Sontag ouderwets. Ik herzie mijn mening; geweien voor deze geniale vrouw! Omdat ik al eens eerder iets van Ivo van Hove heb gezien, weet ik dat hij een male-chauvinist pig is. Ik blijf bij die mening.