Leuk hoor, het publiek bezighouden door het na elk bedrijf naar een andere tribune te laten lopen, zeker als men in het interim dan ook nog even een wijntje achterover kan tikken. Zodoende met knikkende knietjes naar een leuke voorstelling zitten kijken. Het stuk, och ja, het stuk; verder niet echt heel spectaculair vond ik, een vrolijke komedie met veel ingewikkelde toestanden en intriges (al was het jammer dat de butler het niet gedaan had, en Joop Doderer niet uit de klerenkast kwam). Maar de kracht van de voorstelling zat voornamelijk in de acteurs, die allemaal heel erg gezellig en leuk acteren kunnen.

Was het het fin de fin, het begin van het einde of toch een begin? Ik weet het niet. Net zoals ik weinig begreep van alle anekdotes uit het stuk. Maar daar had Jan-Joris Lamers in zijn inleiding dan weer voor gewaarschuwd. Het was de eerste keer dat het stuk integraal in Nederland opgevoerd werd. Nou, ik snap waarom. In de opvoering van dit combi-gezelschap kwam echter alles goed. Het was geweldig spel. En dan mag je ook nog wandelen en gratis drinken. Niks postmoderne onbegrijpelijkheid. Gewoon leuk theater!

Idioot stuk dat niet zonder inleiding gespeeld kan worden. Fijn spelersplezier en gratis drankjes, een mooie afsluiting van het seizoen. Toch word ik een beetje moe van al die relatie- en overspelstukken. Ik verheug me op een loodzware voorstelling of iets contemplatiefs. Maar ik heb altijd in de zomer heimwee naar de winter.