De Appel blijft werken aan een uiterst constant oeuvre van kutvoorstellingen die echt nergens over gaan. In deze Antigone wil ik graag speciale aandacht voor: het stuitend lelijke decor; het onbegrijpelijke spel van met name Carol Linssen en Carline Brouwer; het totale gebrek aan dramaturgie; of van ideeën.

Het boek wil maar geen toneel worden en het beeldentaaltje van Guy Cassiers heeft ook al z’n uiterste houdbaarheidsdatum bereikt. Catherine ten Bruggecate is OK en (nooit gedacht dat ik dit zou zeggen) Cees Geel is niet te pruimen. Stefan de Walle is de absolute uitschieter; kan er eindelijk eens een standbeeld worden opgericht voor die man!

Hoewel ongetwijfeld knap bewerkt, zie ik goede lange verhalen liever in een boek dan op het toneel. Het was zeer dramatisch maar nog geen drama. Ik kijk graag amechtig naar Cees Geel, maar in deze voorstelling was hij (integenstelling tot zijn rol) enorm onaantrekkelijk en stomme-lullerig. Wel grote ontdekking gedaan in Stefan de Walle, die krijgt dan ook een gewei. Verder extra blik tomaat voor de muziek van Het Paleis van Boem: ophouden nu.

Geweldig acteerwerk van Catherine ten B. en (vooral) Stefan de W, tegenvallende prestaties van Cees G. en Arlette W. Het alomtegenwoordige Paleis van Boem zorgt wederom voor de goede stemmingsgeluiden. In de tweede helft zakt de spanning een beetje in, er gebeurt van alles maar het komt minder tot leven. Daarom 2 geweien, met name vanwege het acteerwerk van de 2 hoofdrolspelers dus.

Hoewel het uiteindelijk te weinig onrustbarend is om echt satirisch te heten (sorry!) is het een erg leuk stuk. Kitty Courbois is ook erg om te lachen en Hajo Bruins is wereldkampioen nonchalant in een oliebol gaan zitten.

Pieter Kotstman mogen ze van mij killen. Door in het NRC zo op de acteurs te reageren geeft hij zijn beperkingen als recensent maar weer eens prijs. Kort door de bocht is makkelijk fietsen. Zal zich wel doorJoyce Roodnat hebben laten influisteren, want op eigen kracht zat hij toch smakelijk te lachen. Dit neemt niet weg dat de voorstelling de verwachtingen niet kan waarmaken. Vanaf het moment dat Kees Hulst in het ziekenhuis zijn rol precies de gewenste scherpte kan meegeven, verliezen de schrijvers zich in onverwachte banale plotwendingen. De ballon loopt langzaam leeg. De inhoud verschraalt vervolgens in het licht van de Balkan. Janni Goslinga verliest het van de schrijvers, niet van zichzelf. Twee geweien voor moed, twee blikken voor dramaturgische gebreken.

Wat aanvankelijk als een vertelling lijkt te beginnen, wordt steeds meer een soap. Hermione als verwend nest, met haar vader tegenover Andromache. Schrijver Koos Terpstra scheen het zelf ook erg leuk te vinden. Toch blijft het wat merkwaardig: een tragedie met een happy end.

Waarom verwart de voorstelling me zo? Waarom erger ik me niet? Aan de ouderwets pamflettistische vormingstheater-vorm, aan het feit dat me de gruwelen van de jodenvervolging ingesmeerd worden terwijl ik ze echt wel ken?Waarom desondanks die klap voor mijn bek?
Anderhalf uur gruwelijke wreedheid op een podium in combinatie met het hoogste uit onze westerse cultuur (Schubert, Beethoven, Shakespeare). Simmons en zijn acteurs wrijven iets naar binnen wat je wel weet, maar te weinig voelt. Dat onze wereld danst op de vulkaan, dat we van schoonheid genieten met het pistool op de slaap.
Auw.
Wie durft moet gaan kijken!

Erg fijne concert-voorstelling over de Nederlandse berg. Geweien voor de wielrenshirtjes, componist Florentijn Boddendijk, regisseur Paul Koek, langzaamfietser Bart Visser en geestelijk leidsman Dick Raaijmakers die eindelijk mag uitleggen wat sport nu eigenlijk is: ‘Dat is een stukje van een ladder.’ Fuck het EK! Vive le Tour!

Een van de mooiste projecties in tijden. En heel erg mooi gespeeld, maar prachtig stuk ook niet te vergeten. Fijne avond. Meer welkom!