Moet je de Tweede Wereldoorlog nog steeds uitleggen? Moet je nou nog eens gaan vertellen wie Anne Frank is en wat de nazi’s met haar hebben gedaan, of hoe verwerpelijk de positie van de katholieke kerk was? Het levert in ieder geval een leuke discussie op dus een gewei voor het poneren van dit vraagstuk, maar een blik voor het gebruiken van te bekende beelden.

Erg gemoedelijke voorstelling met acteurs met geweldige goede zin. Je kan je afvragen of Hercules voor de jeugd is gemaakt of meer voor het abonnementenpubliek dat tot hun opluchting kan zien dat niet alle jongeren hakken en zagen, maar dat sommigen ook tragedie spelen, dansen en musiceren.

Gezellig middelbare schooltoneel wat door 200% inzet van de acteurs bijna het niveau van grotemensentoneel wordt gehaald. Gelukkig lukt dat niet.

de visuele vondsten waarmee Dogtroep een ruimte transformeert blijven overrompelend, en zijn vaak onvoorstelbaar mooi. Monitor-man, de opstijgende vuilniszak-heteluchtbalonnen, de man die in een (letterlijke) zee van licht zwemt, ze blijven nog wel een tijdje in m’n hoofd zitten. Een enkele scene zorgt voor niet meer dan schouderophalen (gôh, 2 kuub kurken de lucht in, so what) maar de schoonheid overheerst.

Ja ja. Het is pas m’n tweede Dogtroepje, maar ik heb wederom genoten. Het enige probleem wat ik met de voorstelling had was dat sommige effecten wel HEEL erg uit de lucht komen vallen, zoals de vliegende vuilniszakken. Ook was ik verbaast dat er een dramaturge aan mee had gedaan, ik vraag me af wat die heeft gedaan. Maar desondanks, de aller-aller mooiste effecten die in een voorstelling te zien zijn.

Wie denkt dat toneel voor een breed publiek wel oppervlakkig moèt zijn kan zich bij deze voorstelling van het tegendeel laten overtuigen. Wat een goed stuk. Wat een smeuïge vertaling. Wat wordt er goed gespeeld. Wat heb ik een ontzettend leuke avond gehad. Kunnen er alsjeblieft meer van dit soort voorstellingen gemaakt worden?

Dappere poging in een zoektocht naar het einde van de theatraliteit. Alleen jammer dat ze niet geheel in hun opzet slagen. Het spannendste moment doet zich voor wanneer ze zeggen dat het gedaan is en iedereen naar buiten mag. Pas wanneer ze echt stoppen met spelen, geloof ik pas dat ze niet aan het spelen zijn. Al de rest daarvoor is toch maar doen alsof.
1 gewei voor de durf en het lef; 1 gewei voor de heerlijke ongedwongen sfeer (heb zelden zo ontspannen in het theater gezeten). 1 blik omdat het taxiënde vliegtuig maar niet van de grond komt; 1 blik omdat ze niet durven all the way te gaan.

Voor mij een van de mooiste voorstellingen van het voor-vorige seizoen. Grote problemen, simpel verteld.

Een typisch voorbeeld van een regisseur verdronken in de Grote Zaal. In een te groot triplex-dat-eruit-moet-zien-als-steen decor staan de acteurs te brullen en te schreeuwen, begeleid door muziek en dans. Dat is op zicht niet zo heel erg (het zijn tenminste allemaal fouten die hij de volgende keer niet meer hoeft te maken). Ergere slaag verdient Jules Deelder, die met zijn vertaling een ongekend stukje broddelwerk heeft afgeleverd. Twee tomaten voor die man!

Waar moet ik beginnen; de vreselijke herberijming van Jules Deelder, waar door de slechte dictie van bijna alle acteurs slechts de helft van te verstaan was, de dansers die op de raarste momenten half verborgen achter de pilaren hun kunsten lieten zien, of nee, laten we het hebben over de verkrachting van en de moord op Antigone door de wachter, een dramaturgische miskleun die zijn weerga in de geschiedenis niet kent. Maar het was niet een totaal mislukte avond. Ik heb ook wel moeten lachen, dat is echter in geen geval een compliment aan de makers.