Ik begrijp de zure reacties op deze site niet (leuke site trouwens!!!!!) op Circus Shakespeare. Ik heb ‘n hele, hele goeie avond gehad! Wat zeg ik; een top-avond! Je keek je ogen uit naar alle acts, acteurs en beelden. Daardoor heb ik niet alles kunnen volgen, maar ik heb een topavond gehad! Ik raad iedereen aan om erheen te gaan!

Behoorlijk belangrijk Avant-garde theater uit New York. Precies wat U er zich van voorstelt. Heel prettig om mensen serieus een enorme hond te zien vereren of met een haan op een stok rond te zien rennen. Het doet me niet zoveel. Maar ja; since I know absurdism is dead my life feels empty.

Een voorstelling waar ik me veel van had voorgesteld. Ik was erg benieuwd naar de teksten van Goetz; ze bleken op het toneel even ongrijpbaar als op papier. Een mooie eerste helft, een veel te lange tweede. Pas toen ik nadien op de flyer las: “de grote oorlog bestaat niet zonder de kleine oorlog” vielen de scènes op zijn plaats. Achteraf dus toch wel tevreden, alhoewel er wel rigoreus in geknipt had mogen worden.

De wetten van het theater werden gefuckt, na de pauze duurt langer dan daarvoor. Het leek daarom wel eindeloos. (Volgens mij was mijn “hoe lang gaat dit nog duren”-gevoel precies de bedoeling, want het-voorstelling-is-afgelopen-om-bordje was afgetaped.) Het gedeelte voor de pauze vond ik voornamelijk moeilijk gedoe en heb ik wel vaker gezien. Na de pauze was dus te lang, maar had een paar geweldig enge onrustbarende momenten en goede humor om te lachen. Ik als ex-barvrouw sympatiseer enorm met den hoofdpersoon die zo zijn eigen manier heeft om met lastige klanten om te gaan. Daar kan geen sociale hygiene tegen op.

Om te beginnen een mooi blik tomaten voor de publictiteit van het HF; door de voorstelling “avant garde-dans” te noemen en “een multimedia performance”. Dat is het dus niet. Hip-hop en breakdance heb ik wel beter gezien bij School of Hardknocks en kwa theater kan het echt niet. Wel een spannend type, deze Bill Shannon; maar ik ben het helemaal niet met hem eens, mischien moet hij eens een film maken met Cyrus Frisch, lijkt me een verdomd interessante combinatie.

In een zestal kelderloodsen van een prachtig Handelsgebouw aan het randje van het Rotterdamse centrum word je groepsgewijs meegevoerd langs een galerij van meer dan twintig overleden Rotterdamse figuren, die opnieuw tot leven zijn gewekt door, soms prachtige, teksten van dichters en schrijvers. Niet alle verhalen boeien evenzeer, maar de slavenhandelaar van Eva Gerlach en acteur Joop Keesmaat, de achttiende-eeuwse koopmansvrouw van Antoine Uitdehaag/Sylvia Poorta, het oorlogsverhaal van de dierenoppasser in Blijdorp (Anna Enquist/Ruurt de Maesschalck), de middeleeuwse martelares Lidewij (Willem Jan Otten, Desiree Snacckey) etc. etc.maken je werkelijk deelgenoot van een stukje van Rotterdam-van-weleer.
Alles prachtig vormgegeven, uitgelicht en liefdevol en secuur geregisseerd door Peter Sonneveld. Kortom: gaan !

Een soort kruising tussen Kabouterland in de Efteling en het computerspel Myst. Heerlijke semi-zweef, waar je heel mellow van wordt. Logistiek een meesterwerk. Ik vond bovendien dat het orakel ook nog een goed antwoord heeft gegeven.Niet geschikt voor cynici, though.

Wat een belevenis! Als voyeur wordt je meegesleept, 3 aan elkaar gewaagde acteurs waar het spelplezier van af spat maar ozo dramatisch, een regieconcept waar je niet omheen kan zo helder zo spannend en toch zo aangrijpend. Het toneelbeeld, geluid en licht zelfs de stoeltjes waar je op zit vormen een fantastisch geheel, het ochtendgloren vergeet je nooit meer en je hoopt voortdurend dat het ooit nog goed afloopt zelfs nadat het afgelopen is.

Eindelijk weer eens onversneden Fluxus op het toneel, met Yoko Ono’s Voice Pieces for Soprano en George Maciunas’ Carpenter’s Piece. Sonic rules!

Omdat er iemand vloekend en tierend de zaal verliet na de openings-act, zal ik U verraden dat de kip gedrogeerd is en niet echt wordt gekilld. Heb ik via de zaalwacht kunnen achterhalen. Dus wel dezelfde kip, en geen boze belletjes naar de dierenbescherming.