De Regiedagen (2001)

De wetten van het theater werden gefuckt, na de pauze duurt langer dan daarvoor. Het leek daarom wel eindeloos. (Volgens mij was mijn “hoe lang gaat dit nog duren”-gevoel precies de bedoeling, want het-voorstelling-is-afgelopen-om-bordje was afgetaped.) Het gedeelte voor de pauze vond ik voornamelijk moeilijk gedoe en heb ik wel vaker gezien. Na de pauze was dus te lang, maar had een paar geweldig enge onrustbarende momenten en goede humor om te lachen. Ik als ex-barvrouw sympatiseer enorm met den hoofdpersoon die zo zijn eigen manier heeft om met lastige klanten om te gaan. Daar kan geen sociale hygiene tegen op.

Een voorstelling waar ik me veel van had voorgesteld. Ik was erg benieuwd naar de teksten van Goetz; ze bleken op het toneel even ongrijpbaar als op papier. Een mooie eerste helft, een veel te lange tweede. Pas toen ik nadien op de flyer las: “de grote oorlog bestaat niet zonder de kleine oorlog” vielen de scènes op zijn plaats. Achteraf dus toch wel tevreden, alhoewel er wel rigoreus in geknipt had mogen worden.

Wild in tomatensaus is ook best leker vandaar dat blik… d’r was niets anders, ik weet dat de regisseur van ECHTE pommodori houdt.
Recensie? Als je het mij vraagt een absolute masterpiece of aaaaaaaaallll masterpieces en dit is geen slijmverhaal!! Tot nu toe (na 3) de beste, met kop en schouders!
Ga zo door! ook VOLGEND jaar!

De obligate, onscherpe televisiebeelden van oorlog, doorspekt met reklame deden mij het ergste vrezen. Ja hoor, de tekst werd er doorheen gejast, zodat ik er helemaal niets van begreep. toen nog een o zo mooie blote mevrouw, waar we eerst de rug van mochten zien en toen de hele rest in bad nog wel. Tot slot een clown, die een wissel wilde omzetten in een act, die niet leuk was. In de pauze wilde ik alleen maar weg. Oh, dat postmoderne gebeuzel met die oh zo mooie plaatjes en al die zinnelijkheid voor mannen. Oh ,weer die onbegrijpelijke rebussen.
Na de pauze werd het puur genieten. Zo mag het uren duren, ook wel drie uur. Heerlijk subtiel spel, leuke grappen, lekkere scenes en een duidelijke moraal aan het eind: de oorlog is voor ons voorbij na WO II, maar in het klein maken wij steeds maar weer oorlogen om pietluttigheden. Een aanvechtbaar standpunt, maar voor een avond heerlijk, gelukkig geen postmodern toneel best genoeg.

Het eten was voortreffelijk. En de surrealistische teksten voorgelezen door Kasper Kapteijn smaakten naar meer. Uiteindelijk namen de idioten werkelijk de maaltijd over. Ik ben benieuwd wat idealisten en hoe zij zich manifesteren. Tot 26 juni 18:00u.

Het lelijke jonge eendje; wie kent het verhaal niet? (en wie voelt zich niet op een of andere manier nauw verbonden met het eeuwige schoonheids-thema?) Het sprookje werd prachtig, verteld door actrice Anna Boelens. De video aan haar voeten bracht mij eerst even in verwarring, vandaar het kleine blikje. Onnodig, dacht ik in eerste instantie. Maar al snel komen beeld en tekst samen. Het licht-cynische einde is een absolute, frisse verrassing. Een waar sprookje dus.

Terug naar mijn jeugd..memory lane…. Herkenbaar. Veel gelachen en af en toe ontroerend.

Indrukwekkend. Scherpe teksten. Thema’s als angsten, prestatiesdruk, verwachtingen, liefde, veiligheid, vrijheid, afscheid met humor neergezet. Bitter, verassend en melancholisch gespeeld. Het geheel maakte me soms ademloos stil, deed me lachen en raakte me.

Prachtige voorstelling.Teksten lopen als een trein. Ik vond het een zeer gewaagde voorstelling om bij het afstuderen terug te kijken op carriere en liefdes. Humor,cynisme en goede verassingen. Alle lof voor Jasper, Marcus en Ko.

Prachtig stuk, mooi gespeeld en geregisseerd. Maar wat is die goser lelijk!!!!

Niks mis met de tekst en spelregie of het toneelbeeld, maar de keuze en inzet van muziek/geluid/zang in de voorstelling (en het starten met semi-chaos tv/filmbeeldmateriaal) deed het tempo en ritme van deze, toch al veel te lange ervaring (ja ook ik ben conservatief wat betreft de theaterwetten), absoluut geen goed. Spaarzaam gebruik van (in dit geval dus niet) ‘ondersteunende’ muziek (dit hoeft echt niet onder elke scene en dan ook nog met ruis over de boxen) had de spelmomenten mijn inziens meer recht gedaan. Jammer dat deze tekensystemen niet met evenveel zorgvuldigheid zijn gebracht als de cafépersonages en -scenes.

Origineel, heel origineel!

schitterend! werd even heel erg terug geworpen op mezelf. aanrader. (is het na vandaag nog te zien…?) doei

Ik hou van Marilyn, dus dat is dan altijd spannend om te zien wat iemand anders van haar vind. Dat werd me dan weer niet duidelijk in deze voorstelling. Imitatie (vooral van zang) was erg geslaagd, maar er was veel afstand zodat Marilyn niet tragisch was, noch grappig. En dat haar pianist niet onmiddelijk op de eerste avances in gaat is natuurlijik onzin. Vooral liggend is Marilyn namelijk erg verleidelijk.

Briljante voorstelling, de ogen van de actrice fonkelden als de sterren. Ik hield er een heerlijk gevoel aan over.

Ai, een monoloog; dat is hard werken voor den acteur, de regisseur en ook voor mij. In de tekst werd dit ook vaak genoeg erkend, maar dat maakt het er niet makkelijker op. De voorstelling onderzoekt zowel de constante crisis van het maken van kunst als het leven van je leven. Dat is veel en daarom werden veel interessante en mooie gedachten weer afgebroken om over het volgende te bespiegelen. Daardoor werd het, hoewel het heel persoonlijk was, niet echt kwetsbaar. Wel een tekst om te hebben met een aantal krankzinnig rake en mooie zinnen.

Een soort uitsmijter na ‘Kippenhersentjes’. Een hoop associaties over maatschappelijke betrokkenheid en daarna boter bij de vis. De Bio-vakantie-oord-bus in het theater kan best vaker ingezet worden, volgens mij is er veel geld opgehaald!

Ik heb Adelheid Roosen een keer horen zeggen dat ze, als ze een voorstelling bezoekt, altijd een kadootje wil krijgen. Ik denk dat ze dan hier erg tevreden over zou zijn. Spannend en lief; een kameropera over een hommel en een man. Zangers helaas niet helemaal bij stem, waarvoor tomaatjes.

De absurde combinatie van kroppen andyvie, groencontainer, acapella-zang, waterkoker, een komische actrice en open ramen, zorgt voor een melancholieke voorstelling. Een gewei voor de logestiek, een voor de zangers, een voor het gebruik van een groen container op toneel. Er werd net iets te veel op de lach gespeeld, maar eigenlijk niet genoeg voor een blik.

Een erg kleine zangeres; een boom die zich stuiptrekkend bevrijd en naar het ITs vertrekt; een dansende Derwisj; een opa en oma; soms lijken de Regiedagen net een film van David Lynch. De verzameling van Lotte is echter persoonlijk, gastvrij en licht melancholiek. Daarnaast ook te kort en niet af, maar dat geeft niet: gewoon over vier jaar weer doen!

Ik vond het zo erg dat ik in de pauze ben weggegaan. Zacht en onhandig meisjesgegiechel, gestuntel rondom het lezen van een stukje tekst door een afgestudeerde regisseur; oh nee, er staat iets anders, nou ja… “ik zou graag aan iedereen een besneeuwd weiland willen geven, waar nog niemand op gelopen heeft…maar ja dat kan niet…grinnik…”
Deze ‘verzameling’ is een uiting van vele cliche’s tussen de schuifdeuren. Een egodocument, misschien leuk voor haar familie en vrienden maar voor een buitenstaander een regelrechte ramp want deze ‘voorstelling’ hoeft blijkbaar niet te voldoen aan fundamentele overdrachtstechnieken, opbouw, tekstbehandeling, noem maar op . Ik ben niet echt overtuigd geraakt van de kwaliteit van de A’damse regie-opleiding. En daar moest ik ook nog 22,50 voor betalen.

Lul, eikel, sperma; bloot en sex op het toneel. Deze keer niet om te chokeren, om te lachen of om existentiele leegte aan te geven maar voor de spanning en geilheid ervan. Dat werkte best goed. Ook het tijdstip (12 uur ‘s nachts) en de zomerwarmte hielpen mee. Tomaat voor kostuum, te veel stijlen bij elkaar; te veel glitter. Speciaal gewei voor meest sexy beeld aan het eind: tientallen half leeg gedronken glazen rode wijn met afdrukken van twee keer zoveel lippen…

Soms kan toneel je de meest simpele dingen in eens glas helder maken. Zo heb ik me tijdens deze voorstelling gerealiseerd dat Heiner Müller een Duitser is. Deze monoloog over een Rus aan het front verandert daardoor. Beeldend gebracht, maar soms met teveel nadruk waardoor het probleem overschreeuwd wordt. Gewei voor de legerpet die enorm goed tegenspel boodt. Mooi moment was de zucht na afloop van de acteur; hij hoeft duidelijk niet nog 2000 kilometer naar Berlijn.

De zaal genoot, maar mij deed het niets. Was dit jeugdtheater of zo? Maar dan nog, dit heb ik toch al vaak genoeg gezien. Vier leuke meiden op het toneel, maar dan toch behoorlijk gezapig. Er wordt gehint naar een Cinderella-complex van Generatie Nix, maar volgens mij hebben deze dames het veel te druk met leuk zijn om daar aan onder door te gaan. Nou ja, ik snap Bridget Jones ook niet. Geweldig verzorgde vormgeving en goede zang, maar het blijft vorm.

Hè, wat een leuke voorstelling. Ik wou dat ik zo mooi kon vliegen.

ben je bang voor de dood, drink dan een biertje met deze vrienden. of als je het gewoon niet snapt, wiskunde bijvoorbeeld…

Di is echt een heel leuk stuk! Echt genoten en jammer dat het al weer de laatste voorstelling was. Ik vind dat het wel vaker mag worden opgevoerd. Door het hele land misschien? TIP!!!! Succes ermee!

Voorsteling is minder kwetsbaar en dan eerder jeugdtheater van Lotte, dus ik blijf een beetje met lege handen staan. Moralistische zweef krijgt voeten in de aarde door lekker lachen, de acteurs hebben in elk geval veel lol. Minder verwondering, meer gewoon jeugdtheater.Tomaten ook voor publiek dat niet uit doelgroep (namelijk kinderen) bestaat maar uit afwachtende talent-scout-theater-vips, die hadden eerst verplicht een rondje door de ballenbak gemoeten. Gewei voor het wonder aan het einde, daar kan zelfs Joop met zijn special-effects niet tegen op.

Prima voorstelling, mooie sfeer. Eigenzinnig en grappig. Is goed blijven hangen, aanstekelijk spel ook. Belichting van Marc Heinz zeer artificieel en niet speels, daardoor rook het af en toe naar ingewikkelde kunst.