Indrukwekkend. Scherpe teksten. Thema’s als angsten, prestatiesdruk, verwachtingen, liefde, veiligheid, vrijheid, afscheid met humor neergezet. Bitter, verassend en melancholisch gespeeld. Het geheel maakte me soms ademloos stil, deed me lachen en raakte me.

Een voorstelling waar ik me geweldig bij voel, sinds jaren niet zo gelachen! Ivo bedankt!

Terug naar mijn jeugd..memory lane…. Herkenbaar. Veel gelachen en af en toe ontroerend.

Jippie! Discordia mag weer. Ze zijn samen met ‘t Barre Land het Machinegebouw van de Westergasfabriek in getrokken en doen daar leuke dingen met leuke mensen. Zo ook deze ‘Besucher’ van Botho Strauss. Lekker toegankelijke gespeelde voorstelling in toepasselijke entourage. Verveelt geen moment, maar misschien een beetje te elitair voor sommigen. Vergeet dat Holland Festival toch even, en ga lekker naar het fin de saison van Discordia.

Het lelijke jonge eendje; wie kent het verhaal niet? (en wie voelt zich niet op een of andere manier nauw verbonden met het eeuwige schoonheids-thema?) Het sprookje werd prachtig, verteld door actrice Anna Boelens. De video aan haar voeten bracht mij eerst even in verwarring, vandaar het kleine blikje. Onnodig, dacht ik in eerste instantie. Maar al snel komen beeld en tekst samen. Het licht-cynische einde is een absolute, frisse verrassing. Een waar sprookje dus.

Het eten was voortreffelijk. En de surrealistische teksten voorgelezen door Kasper Kapteijn smaakten naar meer. Uiteindelijk namen de idioten werkelijk de maaltijd over. Ik ben benieuwd wat idealisten en hoe zij zich manifesteren. Tot 26 juni 18:00u.

Leuk voor die Amerikanen, zo’n gratis reis naar magisch centrum Amsterdam. Minder leuk voor de bezoeker zoals ik. Doe liever de afwas of schrob de WC. Heb je meer plezier van.

De obligate, onscherpe televisiebeelden van oorlog, doorspekt met reklame deden mij het ergste vrezen. Ja hoor, de tekst werd er doorheen gejast, zodat ik er helemaal niets van begreep. toen nog een o zo mooie blote mevrouw, waar we eerst de rug van mochten zien en toen de hele rest in bad nog wel. Tot slot een clown, die een wissel wilde omzetten in een act, die niet leuk was. In de pauze wilde ik alleen maar weg. Oh, dat postmoderne gebeuzel met die oh zo mooie plaatjes en al die zinnelijkheid voor mannen. Oh ,weer die onbegrijpelijke rebussen.
Na de pauze werd het puur genieten. Zo mag het uren duren, ook wel drie uur. Heerlijk subtiel spel, leuke grappen, lekkere scenes en een duidelijke moraal aan het eind: de oorlog is voor ons voorbij na WO II, maar in het klein maken wij steeds maar weer oorlogen om pietluttigheden. Een aanvechtbaar standpunt, maar voor een avond heerlijk, gelukkig geen postmodern toneel best genoeg.

Wild in tomatensaus is ook best leker vandaar dat blik… d’r was niets anders, ik weet dat de regisseur van ECHTE pommodori houdt.
Recensie? Als je het mij vraagt een absolute masterpiece of aaaaaaaaallll masterpieces en dit is geen slijmverhaal!! Tot nu toe (na 3) de beste, met kop en schouders!
Ga zo door! ook VOLGEND jaar!

Echt zo’n voorstelling om eens lekker bij te slapen.
Dat was overigens ook wat een groot gedeelte van de aanwezige cultuur elite van amsterdam gedaan heeft.
Het gesnurk overstemde bijna de geweer salvo’s op
het podium. Arty Farty! Leefde Mao en Stalin nog maar….