Niks mis met de tekst en spelregie of het toneelbeeld, maar de keuze en inzet van muziek/geluid/zang in de voorstelling (en het starten met semi-chaos tv/filmbeeldmateriaal) deed het tempo en ritme van deze, toch al veel te lange ervaring (ja ook ik ben conservatief wat betreft de theaterwetten), absoluut geen goed. Spaarzaam gebruik van (in dit geval dus niet) ‘ondersteunende’ muziek (dit hoeft echt niet onder elke scene en dan ook nog met ruis over de boxen) had de spelmomenten mijn inziens meer recht gedaan. Jammer dat deze tekensystemen niet met evenveel zorgvuldigheid zijn gebracht als de cafépersonages en -scenes.

De obligate, onscherpe televisiebeelden van oorlog, doorspekt met reklame deden mij het ergste vrezen. Ja hoor, de tekst werd er doorheen gejast, zodat ik er helemaal niets van begreep. toen nog een o zo mooie blote mevrouw, waar we eerst de rug van mochten zien en toen de hele rest in bad nog wel. Tot slot een clown, die een wissel wilde omzetten in een act, die niet leuk was. In de pauze wilde ik alleen maar weg. Oh, dat postmoderne gebeuzel met die oh zo mooie plaatjes en al die zinnelijkheid voor mannen. Oh ,weer die onbegrijpelijke rebussen.
Na de pauze werd het puur genieten. Zo mag het uren duren, ook wel drie uur. Heerlijk subtiel spel, leuke grappen, lekkere scenes en een duidelijke moraal aan het eind: de oorlog is voor ons voorbij na WO II, maar in het klein maken wij steeds maar weer oorlogen om pietluttigheden. Een aanvechtbaar standpunt, maar voor een avond heerlijk, gelukkig geen postmodern toneel best genoeg.

Een voorstelling waar ik me veel van had voorgesteld. Ik was erg benieuwd naar de teksten van Goetz; ze bleken op het toneel even ongrijpbaar als op papier. Een mooie eerste helft, een veel te lange tweede. Pas toen ik nadien op de flyer las: “de grote oorlog bestaat niet zonder de kleine oorlog” vielen de scènes op zijn plaats. Achteraf dus toch wel tevreden, alhoewel er wel rigoreus in geknipt had mogen worden.

De wetten van het theater werden gefuckt, na de pauze duurt langer dan daarvoor. Het leek daarom wel eindeloos. (Volgens mij was mijn “hoe lang gaat dit nog duren”-gevoel precies de bedoeling, want het-voorstelling-is-afgelopen-om-bordje was afgetaped.) Het gedeelte voor de pauze vond ik voornamelijk moeilijk gedoe en heb ik wel vaker gezien. Na de pauze was dus te lang, maar had een paar geweldig enge onrustbarende momenten en goede humor om te lachen. Ik als ex-barvrouw sympatiseer enorm met den hoofdpersoon die zo zijn eigen manier heeft om met lastige klanten om te gaan. Daar kan geen sociale hygiene tegen op.