Bijvoegelijke naamwoorden vinden voor deze voorstelling valt me zwaar; I’m not worthy.

15 Maanden ploeteren in een nog geen etmaal durende voorstelling stoppen, kan dat? JOE KEN BET JOR ES ON DET MODDAFUKKA! En de acteurs leken er nog steeds zin in te hebben. Onbegrijpelijk. Onbeschrijfelijk. Melagomaan, gaan met die banaan.

Het is waar, ik heb een historische voorstelling gezien. Hoewel de marathon afmattend is, lijkt het me de beste manier om dit wonder te ondergaan. Geweldige tekst, heerlijke acteurs, lekker lachen en schitterend toneelbeeld zonder een keer op mijn sentiment te spelen. Graag meer van dit theater, ook na de fusie.

‘Let niet op de details. We hebben haast.’ Is er een mooier motto om de jaren ‘90 mee af te sluiten? Ik voorspel veel prijzen en reprises voor deze voorstelling en ik gun het alle makers van ganser harte. Vooral ook lof voor het sublieme GSM-moment, waarvan ik twee dagen later nog totaal puzzled ben of het nou improvisatie was of ingestudeerd.

Ik wil om de kostuums heen maar dat mag niet. Wel een gezellig theatercitaat. Gewei voor Hajo Bruins.

Hulde hulde voor Roos en Hajo en Gijs en al die andere pracht-acteurs. Maar ik vind het geloof ik echt een stom stuk en waar het nou allemaal om gaat vind ik ook niet zo heel erg interessant. Maar toch applaus voor Kitty en Titus en Pierre en Kees en Joop en Jacques en alle anderen…

Jaja. Nou, met echte gekken gaat dat heel anders. Mooi gespeeld, knappe timing, maar een erg vervelend excuus-allochtoon-moment.

Eindelijk heb ik dan na twee jaar dan die mega-belangrijke voorstelling gezien. Twee jaar te laat dus. Al dat video-gedoe is inmiddels al ouderwets en techniek is al lang niet meer opwindend. Saaie boel dus, maar schitterende tekst, maar ja, daar heeft Ivo dan weer weinig mee uit te staan gehad.

Helaas, aan de rij lag het niet SvdB: ik zat op rij 4, maar het ging mij ver boven de pet. En iemand anders bij mij in de rij zat letterlijk te knikkebollen… Het laatste uur kon ik nog een beetje begrijpen, maar daarvoor snapte ik bijzonder weinig van het verhaal. Bij de Hamle’t was alles glashelder, maar hier had ik lange tijd geen idee wie nou wie had vermoord (toch tamelijk cruciaal). Maar hier en daar erg mooi acteerwerk, m.n. Martijn, Margijn en Vincent.

Nou, dat was vast heel mooi… vanaf rij 3. Op het tweede balkon van de Rode Zaal van de BrGr kwam het allemaal wat minder aan. Een tomaatje voor mij omdat ik te laat in de rij ging staan en een tomaatje voor ‘t Barre Land omdat ik niet echt de noodzaak voel om de schade later in te halen. Een gewei voor een aantal scènes (m.n. van Margijn als Raskolnikov en Martijn als rechercheur) die gewoon heel erg goed waren.