Wat doe je als je elkaar niks meer te zeggen hebt en toch veel van mekaar houdt? afspreken in een chinees restaurant en langzaam kapot gaan. lachen/huilen is een schitterende studie in pijnlijke stilte. overigens ook met een heel mooi decor.

Het is een bij voorbaat verloren gevecht. Terpstra wil iets duidelijk maken over de impact die Bruce destijds heeft gehad, door met behulp van “echte” stand-up het publiek proberen te raken. Tijdens de slotmonoloog van Lebbis worden een aantal rake dingen gezegd, waardoor ik denk “gôh, het lijkt nog te lukken ook, dat doet Lebbis toch best knap”. Maar op datzelfde moment beoordeel ik het dus weer als een voorstelling, neem ik afstand, en is het stuk werkelijkheid wat bijna binnenkwam weer verdwenen. Maar het gevecht om daar te komen is wel interessant. Jammer dat andere dingen daaraan ondergeschikt zijn geworden: de vertellers-vorm werkt niet, Rogier in ‘t Hout heeft een te lief bekkie om echt boos te zijn, en Veerle is een prachtige vrouw, maar niet om te zien strippen als je op rij 2 zit.

Voor een voorstelling met zijn mond vol over vrijheid van meningsuiting is het op zijn minst vreemd dat een mevrouw die halverwege opstaat om te roepen dat ze het een aanfluiting vindt, door een verklede acteur in zijn rol luidruchtig wordt medegedeeld dat ze dan maar moet opdonderen.
Maar er is meer mis met Lenny Bruce. Om te beginnen kom ik veel te weinig over Lenny Bruce te weten om ook maar iets meer dan “het zal wel” te denken als de man aan het eind dood op een wc wordt gevonden.Ligt ook aan Hans Sibbel. Hij kan wel heel goed stand-uppen, maar niet acteren. Het is dan ook behoorlijk treurig om te zien hoe het ensemble om Sibbel heen moet draaien om middels kromme zinnetjes en soapachtige scenetjes duidelijk te maken op welk punt van Lenny Bruce zijn leven we nu weer zijn aanbeland.
Om de rise and fall van een gekwelde kunstenaar voelbaar te maken is meer nodig dan een teleurgestelde blik en steeds meer “lafaards” die “afhaken” omdat het “te link” wordt. De stand-ups die steeds grover worden naar het einde toe missen daardoor doel, en niet eens alleen omdat de huidige zeden anders zijn dan in 1959.
Ja, oke, Lenny Bruce vond de wereld in 1959 al een kutplek en dat is het nu nog. Daar ben ik het volkomen mee eens.
Sterker nog, ik ben een theaterbezoeker omDAT ik dat weet en ik graag van theatermakers en andere kunstenaars hoor hoe zij met die kutplek omgaan, en eventueel wat zij aan troost of alternatief te bieden hebben. In Lenny Bruce blijft het bij de mededeling.
Willem-Alexander is met de dochter van een absolute schoft getrouwd en wij vieren feest en dat is inderdaad schandalig. Maar had dat op 2 februari op het Rembrandtplein geroepen.
Ik denk dat je dan pas een beetje had voelbaar had kunnen maken hoe het geweest moet zijn om iemand als Lenny Bruce te zijn. Niet drie maanden later in een Schouwburg.

3 tomaten voor de afschuwelijke openingsdialoog, goed gespeeld hoor, daar geen kritiek op en het was ook harstikke mooi belicht. maar die zeikerige text over hoe de wereld is onstaan en al dat gelul over snaren en flitsen en weet ik het. daar wordt je moe van. Een gewei voor de GEWELDIGE scene die volgt na de pluche knuffel regen, wat geweldig die zoekende hebberige mensen, ogen te kort echt waar! een gewei voor de geweldige baby die uit de lucht kwam, echt heel mooi en indrukwekkend en een gewei voor Roeland Fernhout die absoluut de leukste acteur is van TGA. Zo heerlijk hij dom kan doen op het toneel, net alsof hij alles uit zijn mouw schudt en hij was ook al zo goed in ‘Con Amore’… zucht go go roeland

Erg intelligente voorstelling, waarbij een onspeelbaar stuk met heel veel lol wordt omgetoverd tot acteertheater. Een prachtige Mephisto, een prachtige Faust en een goede tekst. Niks jonge honden, goede theatermakers!

Wat een leuke mensen, zeg. Maar hoe mooi, intelligent of knap deze voorstelling ook is, het blijft mij een raadsel waarom nu juist dit stuk moest worden opgevoerd. Misschien had ik te veel verwacht, een iets grotere drang naar totale vernieuwing of zo. Volgende keer misschien?

We mogen niet weten wie de vertaling en de bewerking gemaakt hebben. We mogen niet weten wat de acteurs zeggen. We mogen de acteurs meestentijds niet zien. We mogen natuurlijk wel tijdens de voorstelling weglopen. Doen we dat!

Kut! Kut! Kut! Nooit meer toneel!

Wat een stom gedoe zeg. Ik kan er geen klap van verstaan, en van wie is in Godsnaam die bewerking/vertaling of hoe je dit geëmmer wil noemen. De plastic knijp-Hellehond probeerde de voorstelling te redden, maar was tegen zoveel ellende niet opgewassen.

Stan en De Koe op één podium, ik leef daar altijd weken naar toe, van te voren bijna kritiekloos. Ik vind Damiaan De Schrijver gewoon een van ‘s werelds beste acteurs, bijvoorbeeld. Schaterlachend en ademloos (probeer dat eens tegelijk) door de voorstelling heengeloodst. En met een grote glimlach naar buiten. Deze voorstelling is theater op z’n puurst en simpelweg een feest.