De meest geloofwaardige Tsjechov die ik tot nu zag.
Het eerste bedrijf is gewoon magistraal, met een kakafonie aan stemmen, pure taalmuziek, dicht op het publiek gespeeld, met een zeer komische Damiaan de Schrijver, die ons de achtergronden van het stuk haarfijn uitlegt.
In de twee bedrijven daarna gaat het soms wat slepen, al wordt er overtuigend geacteerd.
In het vierde bedrijf tenslotte komt de allure van het begin weer terug, om te eindigen in stilte, waarbij in het wegstervende licht de personages op een rij van stoelen gezeten ons treurig aankijken.
Wat kan Tsjechov toch mooi zijn!!!
Hulde.

Deze Drie Zusters (en één broer, maar die wordt altijd weggelaten) werpt een heel nieuw licht op Tsjechov. In het begin is de voorstelling erg grappig en snel, naarmate het stuk vordert wordt de ellende en de sleur van alledag merkbaar. Drama is volgens één van de acteurs een verzamelwoord van tragedie én komedie en dat is hier goed te zien.

Stan en De Koe op één podium, ik leef daar altijd weken naar toe, van te voren bijna kritiekloos. Ik vind Damiaan De Schrijver gewoon een van ‘s werelds beste acteurs, bijvoorbeeld. Schaterlachend en ademloos (probeer dat eens tegelijk) door de voorstelling heengeloodst. En met een grote glimlach naar buiten. Deze voorstelling is theater op z’n puurst en simpelweg een feest.

Tijdens zowat het ganse eerste bedrijf wordt de toeschouwer ingeleid. Met Damiaan De Schrijver als dirigent (en broer) worden personages en cast voorgesteld, er wordt uitleg gegeven bij de bewerking, enkele faits divers omtrent de repetities en research worden meegedeeld en dies meer. Zo komen we te weten dat het stuk de dag ervoor in première ging, er geen pauze is voorzien, het pistool dat gastactrice Sien Eggers net afvuurde nog eenmaal zal gebruikt worden en dat Versjinin (Peter Van den Eede) straks opkomt en zich zal beklagen over het feit dat hij moe is (Van den Eede glundert: ‘Straks is ‘t aan mij!’). Dit alles gebeurt op een zodanig wervelende, hilarische en sympathieke manier dat je zou willen dat het blijft duren, en dat je haast vergeet dat jou een verhaal zal verteld worden. Dit verhaal is ondertussen reeds begonnen en langzaam maar zeker krijgt het overwicht. Vanaf het tweede bedrijf gaan we de meer conventionele theatertoer op, zij het niet zonder de bestaande codes voortdurend in vraag te stellen.
Nooit zijn de levensbeschouwelijke discussies en dramatische liefdesscènes (die zowat het ganse stuk omvatten) verstoken van relativerende humor, spitse tussentaal en absurditeiten. Leuk natuurlijk, maar de vraag naar het scenario dringt zich op. Tsjechov’s schrijfsel dreigt op een achtergrond van bombastische verkleedpartijen te verdrinken in het stuurloze gegons van de bewerking. Echter, op het moment dat je denkt dat de acteurs Tsjechov én zichzelf niet serieus nemen, wordt het gekwetter afgewisseld met een kort maar krachtig en betekenisvol moment, waar de Tsjechoviaanse melancholie zowaar even het licht ziet. Deze variatie, en de timing ervan, lijkt ook de kracht van deze voorstelling, samen met de acteerprestaties van de indrukwekkende cast, die ervoor zorgen dat elke seconde van de voorstelling een plezier is om naar te kijken. Het zijn vertolkingen waar de goesting van afspat, vooral die van Peter Van den Eede, Damiaan De Schrijver (die samen reeds schitterden in ‘My dinner with André’) en Sien Eggers (die zes minirollen voor haar rekening neemt). Of zoals een medetoeschouwer me wist te vertellen: ‘Ik had de indruk dat ze het tegen mij hadden.’