Montagevoorstellingen zijn duidelijk mijn ding niet. Teveel onsamenhangende artistiekerigheid, te weinig dramatische lijn.

3 tomaten voor de afschuwelijke openingsdialoog, goed gespeeld hoor, daar geen kritiek op en het was ook harstikke mooi belicht. maar die zeikerige text over hoe de wereld is onstaan en al dat gelul over snaren en flitsen en weet ik het. daar wordt je moe van. Een gewei voor de GEWELDIGE scene die volgt na de pluche knuffel regen, wat geweldig die zoekende hebberige mensen, ogen te kort echt waar! een gewei voor de geweldige baby die uit de lucht kwam, echt heel mooi en indrukwekkend en een gewei voor Roeland Fernhout die absoluut de leukste acteur is van TGA. Zo heerlijk hij dom kan doen op het toneel, net alsof hij alles uit zijn mouw schudt en hij was ook al zo goed in ‘Con Amore’… zucht go go roeland

Mag ik ook een gouden gewei uitdelen.

Waar deze voorstelling over gaat weet ik niet, maar dat wist Lineke Rijxman ook niet. Of wel? Nog nooit heb ik zo’n moeilijke theatertekst zo overtuigend en met zoveel plezier zien spelen. Snaren is prikkelend, verwarrend, komisch en verassend theatraal. Het gaat over de evolutie, over het ontkennen daarvan, over mensen en het ontkennen daarvan. In een chaos van woorden, knuffels en flessen weet Rijnders de wereld op mooie momenten van verbondenheid te betrappen. Harry de Wit is geen God, maar wel onheilspellend.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het programmaboekje niet gelezen had en dus niet wist dat die twee in het zwart geklede acteurs Lucifer en Lilith waren. Dat werd tijdens de voorstelling voor mij ook niet duidelijk, waardoor de informatie achteraf nogal gezocht aandeed. Ik zag mijn eigen verhaal en werd verrast.
Het ontstaan van het heelal, van de wereld, van de mens in anderhalf uur gevat. En wat levert dat op. Het ene spectaculaire beeld na het andere, een prachtig lichtgebruik, een sober maar doeltreffend piano spelende Harry de Wit, de oude garde van TGA die hun kleine rollen met veel plezier speelt, mooie oneliners te berde brengt, maar ook een veel te lange wetenschappelijke dialoog tussen Lineke Rijxman en de nogal geforceerd spelende Benjamin de Wit, waarbij mijn aandacht verslapte.
Uiteindelijk werd ik zeker geraakt door de poging van het zwart geklede koppel hun positie in het leven te duiden, en meer nog, nader tot elkaar te komen.
Fascinerende voorstelling.