Een fantastische voorstelling met jongeren van de theater school Maastricht. De bedoeling is om het zelfde idee te creeren als Shakespeare wou met zijn stukken, het bieden van een compleet vermaak van het publiek en wonder wel lukte het uitstekend. De combinatie muziek, video, dans en theater is op en top en zelfs het (toegevoegde) goede einde word goed gemaakt door een seksueel maschochistisch tintje.
Janna Fassaert, Feico Sobel en Nanna Tieman verdienen een extra gewei voor hun fanastisch neergezette rollen…

Deze Drie Zusters (en één broer, maar die wordt altijd weggelaten) werpt een heel nieuw licht op Tsjechov. In het begin is de voorstelling erg grappig en snel, naarmate het stuk vordert wordt de ellende en de sleur van alledag merkbaar. Drama is volgens één van de acteurs een verzamelwoord van tragedie én komedie en dat is hier goed te zien.

Ik vond het een prachtige voorstelling, zo zelfs dat ik de negatieve minirecensies niet snap. Vooral de titelrolspeler was echt geweldig.

We zien Co Starring ontwaken op de eerste dag van zijn pubertijd. En dat valt niet mee. Hugo Konings speelt erg goed. Het Muztheater laat wederom zien dat je met eenvoud erg mooie jongerenvoorstellingen kan maken. En dat je daar dus geen bak herrie, video, bewegend licht en andere technische nonsens bij nodig hebt.

Schreef in 1970 musicalgeschiedenis - nu pas in Nederland. Een prentenboek vol plaatjes van getrouwde stellen, dat wordt ingekekendoor de chronisch vrijgezelle Robert. De tomaten gaan naar de onverstaanbaarheid van veel ensemble-nummers, en naar het onvermeld laten van de Londonse Sam Mendes, op wiens regie-concept deze voorstelling is gebaseerd. De geweien gaan naar de prachtige choreografieen, het uitstekende orkest en dito vertaling. Jan Schepens is vocaal te zwak als Robert, waardoor de showstopper ‘Being Alive’ in het water valt, Myriam Bronzwaar hilarisch als de prettig gestoorde Amy, en Joyce Stevens een verrassing in stem en spel als Marta. De regie is prachtig, met dank aan de Mendes’ Londonse revival. Voor iedereen met liefde voor musical buiten de platgestampte paden, een absolute MUST SEE.

Blote GJ, blote Marieke Heebink, en het gaat over sex. Niet zo heel erg spannend, dus. Wel een leuk tussendoortje.

Mooi, heel mooi. Alles was mooi, het spel, het decor (lekker simpel), de muziek, het licht en het verhaal. Jammer dat het een beetje oersaai was. Vooral het eerste stuk is erg traag en saai, maar het tweede deel maakt erg veel goed. Stefan van de Watermeulen moet zijn nichterige maniertjes gewoon niet meer zo slapstick maken en dan komt het allemaal nog wel goed. Een OSCAR voor het echtpaar naast mij. De man viel na 1 minuut in slaap en ademde zwaarder dan Darth Vader. Later ging hij smakelijk uit zijn neus zitten eten, met alle gevolgen van dien. Zijn vrouw presteerde het om te gaan snurken tijdens de voorstelling. Hulde!

Waarom dit stuk in de grote zalen speelt is mij duister, maar goed daar ga ik niet over. Saai begin, maar wordt langzamerhand erg boeiend en ontroerend. Alleen iets minder dik aangezette nichterige maniertjes kan best. Onverwacht mooie momenten.

Het Zuidelijk Toneel. Daar ga je heen en dan denk je: o jee. Maar nee, wat fijn als vooroordelen eens verworpen worden. Ik denk echt demooiste voorstelling die ik ooit gezien heb. Wat een ontroering. Ik keek er (weer) naar als naar een film. In een film kun je altijd meeleven. In theater moet je altijd nadenken. Ik hou niet van nadenken, ik hou van denken en dat lukte dan ook bij deze voorstelling. Dora van der Groen, ook al stond je op de poster (jammer), toch geef ik deze voorstelling het maximum aan elandjes en het mininum aan tomaten blikjes.

Dit is dus niet de bedoeling. Als je wilt laten zien hoe een gedeelte van de inhoud van de lessen op toneelsschool Utrecht eruit ziet, ga dan zeker kijken. Het lijkt mij alleen niet de bedoeling dit in een toneelstuk te presenteren. Als methode werkt deze aanpak heel goed, maar als eindresultaat is het niet boeiend.